ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

31 Οκτ 2009

Ινδική ιστορία

Indiki istoria


Την παραπάνω παρουσίαση, της οποίας εδώ παρουσιάζουμε ένα πολύ μικρό μέρος (το πιο ενδιαφέρον), μάς την έστειλε η κ. Κατερίνα Καλαμπαλίκη.

God Fairy Tales!


myspace layouts

28 Οκτ 2009

Η 27η Οκτωβρίου και η 16η Νοέμβρη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παραμονές της εθνικής μας γιορτής, γάζωσαν το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Κελάηδησαν τα καλάσνικοφ σημαδεύοντας – και τραυματίζοντας με σφαίρες – νέα παιδιά. Είναι αλήθεια πως η εκπαίδευση των αστυνομικών μας είναι σκληρή. Όχι όμως σκληρή ως προς την αυτοπροστασία. Σκληρή ως προς τους τρόπους και τη συμπεριφορά τους απέναντι στον πολίτη.

Αλλά να τους σκοτώσουμε κιόλας; Αυτό παραπάει...

Την 27η Οκτωβρίου, η “16η Νοέμβρη” ή όπως αλλιώς ονομάζεται το εν λόγω παρακλάδι της 17ης Νοέμβρη, χτύπησε στο ψαχνό. Η “Σέκτα Επαναστατών” – τίτλος, για ιδέστε! Σίγουρα, τα μέλη της, θα θεωρούν τους εαυτούς τους, επαναστάτες. Και με τη “μεταβατική ιδιότητα” των μαθηματικών, ο επαναστάτης επαναστατεί εναντίον της σκλαβιάς του. Της όποιας σκλαβιάς του.

Ατυχώς, έχουν κάθε καλό επιχείρημα να θεωρούν ότι είμαστε σκλαβωμένοι. Πρώτα-πρώτα, το πολίτευμά μας. Αυτή η ανάπηρη δημοκρατία, που μάς την επιβάλανε οι ...άλλοι. Και που καθόλου ευελιξία κινήσεων και γρήγορων αντιδράσεων δεν παρέχει στους κρατούντες. Μα – θα πείτε – ασφαλιστική δικλείδα είναι, για την προστασία μας! Να μην αυθαιρετούν οι κρατούντες.

Αλλά, γιατί στις Ηνωμένες Πολιτείες, και για να μην πάμε τόσο μακριά – γιατί στη Γαλλία οι κυβερνήσεις δρουν πολύ πιο αποτελεσματικά; Μήπως η προεδρική δημοκρατία είναι ένα προνόμοιο που πρέπει να στο επιτρέψουν οι πιο ισχυροί από σένα, για να το 'χεις; Και, εν πάση περιπτώσει, και με προεδρευομένη δημοκρατία, οι “επαναστάτες” επαναστατούν.

Ύστερα – εκτός δηλαδή απ' το πολίτευμα – είμαστε σκλαβωμένοι και εν ειρήνη. Είμαστε οικονομικά υποτελείς των Ευρωπαίων και η Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτη η αληθινά μεγάλη Ιδέα, τείνει στην πράξη να μεταβληθεί σε δυνάστης. Διαλέγει τι προϊόντα θα παράξουμε (τα υπόλοιπα στη χωματερή) κι όταν δε “βγαίνουμε”, τοποθετεί ξένους επιτηρητές για να μας ελέγχουν.

Τέλος, τρίτο και κυριότερο, ως πολίτες, ως μεμονωμένα άτομα είμαστε οι σκλάβοι των σκλάβων. Παράδειγμα: Έχεις ένα μικρό αγροτεμάχιο, μια σπιθαμή τόπο. Αποφασίζεις μια ηλιόλουστη μέρα, να φτιάξεις εκεί, ξύλινη αποθήκη... Αγοράζεις τα υλικά: Ξύλα και πρόκες. Και μ' ένα σκεπάρνι ή σφυρί ξεκινάς τη φτιάξη. Σε λίγο, απέξω παρκάρει ένα περιπολικό, με τη σειρήνα...

Και να σκεφτείς, αν προσφύγεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα δικαιωθείς. Υπάρχει σχετική ρύθμιση στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Μα τα έξοδα; Οι χρονοβόρες, δύσκολες διαδικασίες;

Γιατί, βρε ευλογημένα παιδιά μου; Ρωτάς και τα χειροπέδια κλειδωμένα στους καρπούς σου ηχούν γκλαν-γκλαν. Ένας ήχος που περισσότερο νοείται, παρά βλέπεται... Επειδή είσαι παράνομος, μπάρμπα. Απαντούν εκείνα... Και με σκληρότητα, σε τραβούν στο τμήμα. Το τμήμα που γάζωσαν οι “επαναστάτες” ή το τμήμα που θα γαζώσουν και σχεδιάζουν έτσι, κάποια ανύποπτη στιγμή.

Τρεις, λοιπόν, οι λόγοι, για τους οποίους ο “επαναστάτης” θεωρεί τον εαυτό του, επαναστάτη. Κι η πολιτεία, τι θα κάνει τώρα; Θα θωρακιστεί; Θα μάθει να αμύνεται καλύτερα; Μα, φυσικά! Αύριο – “αύριο”, με την έννοια του “σύντομα” – τα αστυνομικά τμήματα θα γίνουν φρούρια. Η σκοπιά του φρουρού βάρδιας, πολεμίστρα. Θα πηγαίνεις για μια δουλειά σου και θα σε σημαδεύουν όπλα.

Κάμερες παντού, μικρόφωνα. Δικτύωση στις γύρω γειτονιές, για πιο αποτελεσματική καταδίωξη. Η εξάρτυση των οργάνων, πολεμική. Αλεξίσφαιρη, βαριά! Σαν που πηγαίναμε στην “άσκηση Παρμενίων”. Συνθήκες μάχης! Και τότε, μπαμ-μπουμ, θα συμβούν και λάθη. Κάποιο νέο παιδί αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Κάποιος άδικα τραυματισμένος. Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Όμως, θα είναι άμυνα της πολιτείας αυτό. Η κατσαρίδα, όταν έγινε ανθεχτική στο DDT, είδε με τρόμο και δέος, κάτι παράξενες αντένες να φυτρώνουν στη ράχη της. Όμως είχε υποχρέωση να επιβιώσει. Μεταλλασσόμενη... Όπου να 'ναι, θα έχουμε Κατοχή και πάλι. Από τους δικούς μας ανθρώπους, τα δικά μας παιδιά... Κι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δε θα γίνονται αστυνομικοί.

Θα γίνονται αστυνομικοί μόνο οι άνθρωποι της αντίπερα πόρτας. Αυτής, του περιθωρίου της κοινωνίας μας.


myspace layouts

23 Οκτ 2009

Μυσταγωγία

Μυσταγωγία της μέθεξης, μυσταγωγία της δημιουργίας, θαύματα και απάτες.

Αν σάς έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε σε έκθεση γλυπτικής, τότε ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα το γνωρίζετε: Μιλάμε πιο σιγά, στεκόμαστε μ’ ολόισιο το παράστημα, περπατάμε απαλά στο γυαλιστερό δάπεδο, προσέχοντας όσο το δυνατό να μην κάνουμε θόρυβο… Τριγύρω μας, κι οι υπόλοιποι επισκέπτες φαίνονται να μην είναι ανθρώπινα όντα, φαίνονται σαν να έχουν υπερβεί θαυμαστά τη βιολογική τους υπόσταση.

Οι φράσεις μεταξύ των θαμώνων σύντομες, ανταλλαγή συνήθως θαυμαστικών σχολίων για το τάδε, το δείνα έργο. Τα έργα πάλι, έχουν ίσως κάτι που σε χαλάει, όμως στην πλειονότητά τους σού αρέσουν. Πράγματι, θα ήθελες τούτο, θα επιθυμούσες κείνο, να το βάλεις στο σαλόνι σου! Συχνά, εμπεριέχουν το στοιχείο του πόθου. Αυτού του ανεκπλήρωτου κενού, που κατατρύχει το είναι σου κι η πεζή σου ζωή ζηλότυπα δεν στο παρέχει.

Μυσταγωγία λέγεται το συναίσθημα… Και διέπει, εκτός απ’ τη γλυπτική, κι άλλες διάφορες εκφάνσεις της Τέχνης. Για παράδειγμα, την ποίηση. Ή τη ζωγραφική. Ή, ακόμα-ακόμα, και τη θρησκεία. Αν δεχτούμε τη θρησκεία ως μια μορφή πολυποίκιλης Τέχνης, η οποία συνδυάζει τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, τη γλωσσολογία, τη μουσικολογία, την μπουρδολογία και το φανατισμό. Τη βιώνεις μυσταγωγικά, την ανάγεις σε αξία.

Η Ναταλία Λιονάκη, μια όμορφη κοπέλα, ντύθηκε καλογριά, κι η μάνα της έπαθε στηθάγχη. Ωστόσο, η μάνα της σίγουρα θα πήγαινε στην εκκλησία, θα έκανε τις γονυκλισίες της και θα παρακαλούσε την Παναγιά να «κάνει το θάμα της». Πολλές φορές θα τής ζήτησε να κάνει την κόρη της καλή, ενάρετη, στοργική, αλλά ποτέ δεν έφτασε και στο άλλο άκρο, να πει δηλαδή: «Παναγιά μου, πάρε την κόρη μου μαζί σου».

Εκείνη πήγε με την Παναγιά, παντρεύτηκε – λέει – το Χριστό και δεν την πολυνοιάζει αν πίσω της άφησε ερείπια… Και πώς άλλωστε; Ξέρετε, όλοι όσοι μονάζουν ή μόνασαν, ερείπια άφησαν πίσω τους. Πονεμένους δικούς, που αισθάνθηκαν στο πετσί της ψυχής τους απώλεια για το αγαπημένο τους πρόσωπο. Κι αν παρέμενε στα εγκόσμια και δεν μόναζε; Μήπως θ’ αυτοκτονούσε; Και, μήπως πράττοντας έτσι, στην ουσία αυτοκτόνησε;

Ο γέροντας στη Μονή, είναι το δίχως άλλο ένας χαρισματικός γέροντας. Ξέρει να μιλά, να πραΰνει τα πάθη, να πείθει. Πείθει βεβαίως ένα παιδί, από άποψη ωριμότητας. Όλοι μπορούμε να είμαστε, ή να γίνουμε σε κάποια περίοδο της ζωής μας, ανώριμα παιδιά, άσχετα με τη βιολογική μας ηλικία. Η εσωστρέφεια, η κοινωνική απομόνωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο φόβος του θανάτου, της αρρώστιας, μπορούν να μας μεταστρέψουν, να μας ευαλωτοποιήσουν.

Γι’ αυτό απαιτείται εσωτερικό σθένος, προκειμένου ν' απαγκιστρωθεί ο άνθρωπος από το παραμύθι των θρησκειών. Παρόλο που βλέπει πεντακάθαρα, σήμερα, όλη τη γη. Που βλέπει τις τόσες και τόσες θρησκείες. Εδώ άλλη, εκεί άλλη… Παρόλο που το λογικό του, ασφαλώς τού υπαγορεύει άλλα, προσκολλημένος εκείνος, πιστεύει ακράδαντα στην πατρώα πίστη του. Με μάτια κλειστά και θέρμη, η οποία είναι – παρά τις ενστάσεις του – φανατισμός.

Η μυσταγωγία των θρησκειών ασκεί απίστευτη έλξη, διότι ικανοποιεί την ανθρώπινη δεισιδαιμονία. Δίνει τροφή στο δαίμονα, για να είναι χορτάτος και να μην πειράζει τον πιστό. Τον θεοποιεί το δαίμονα, τον τοποθετεί ισάξια κι επάξια απέναντι στον Κύριο (=κυρίαρχο, εξουσιαστή) και Θεό του. Η αιώνια δυαρχία του Καλού και του Κακού. Ο Κάιν κι ο Άβελ σε καθολικό συμβολισμό. Η γνώση του αγνώστου, ω τι ψέμα κι αυτό!

Πολλοί και επώνυμοι μάλιστα, στο δυτικό κόσμο, ασπάστηκαν το Βουδισμό. Το ίδιο και τον Μουσουλμανισμό. Έγιναν ζωντανό παράδειγμα για τις στρατιές των ανώνυμων που τους ακολούθησαν. Έγιναν ένα είδος ταγών, μαρτύρων όπου διώχτηκαν, σωτήρων του πλήθους. Κι όλες οι θρησκείες γενικά, έχουν να επιδείξουν θαύματα! Νεκραναστάσεις, ικανοποίηση αιτημάτων κι ευχών, αγάλματα που δακρύζουν, νεκροί που δεν σέπονται.

Και ραβδάκια που χτυπάνε… Εγώ, άκουσα το ραβδάκι του Αγίου Νεκταρίου, όταν καλοπροαίρετα, με όλη μου την αγάπη, χαλαρός, αφανάτιστος κι απελευθερωμένος ακούμπησα τ’ αφτί μου στη λάρνακά του. Ποιος ξέρει τι να ήταν αυτό; Παρατήρησα ότι ανάλογα με το ύψος που βάζεις τ’ αφτί σου, μπορεί ν’ ακούσεις, μπορεί και όχι. Ήχος, μεταλλικός. Θαρρώ, πρέπει οι επιστήμονες να σκύψουν στο φαινόμενο. Ή παραψυχικό είναι, ή απάτη!

Τα παραψυχικά φαινόμενα δεν άπτονται των θρησκειών. Έχουν συμβεί πολλά ανεξήγητα πράγματα στον κόσμο μας. Άνθρωποι λύγισαν σίδερα με μόνο το έντονο βλέμμα τους, οι ονομαζόμενοι «σατανιστές» κάνουν ποτήρια να κινούνται, φώτα να τρεμοσβήνουνε. Θαυμαστές ιάσεις έλαβαν χώρα, ολότελα τυφλοί βρήκαν ξαφνικά το φως τους, κι όλα τούτα, όχι μόνο στον χριστιανικό κόσμο. Σε κάθε γωνιά της πολύθρησκης κι «ειδωλολατρικής» γης.

Όλοι έχουμε ανάγκη ένα λιμάνι. Ένα απάγκιο που να θυμίζει την πρωταρχική ζωοδότρα μήτρα. Εκεί μέσα στην αγκαλιά του κλεισμένοι, ποθούμε λόγια αγνά ν' ακούμε, τρυφερά, με νόημα λιγάκι ακατάληπτο, σωτηριογόνο. Μας τρομάζει η απουσία της γνώσης, μας δίνει θάρρος ο κατέχων έστω κι ένα μέρος αυτής. Μάλιστα, η έλλειψη ολικής γνώσης δημιουργεί συμπάθεια. Δημιουργεί συνοδοιπόρους στο πάθος (=πάσχος). Όλοι έχουμε, κάποτε, ανάγκη ένα παραμύθι…

God Fairy Tales!


myspace layouts

18 Οκτ 2009

Εκκλησιαστική περιουσία - Ένα αγκάθι της κοινωνίας μας

Ανηθικότητα, απρέπεια και κοινωνική αναλγησία.

Καθώς τις επόμενες μέρες – μπορεί και μήνες – προβλέπεται να μας απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, σκεφτήκαμε σήμερα να προσθέσουμε κι εμείς τη δική μας υποκειμενική πινελιά. Και ξεκινάμε εντελώς καλοπροαίρετα: Η εκκλησιαστική περιουσία, το παραδεχόμαστε, είναι περιουσία κάποιων συνανθρώπων μας, άσχετα αν αυτοί είναι ιερωμένοι. Κι επίσης παραδεχόμαστε ότι έχουν οι ιερωμένοι τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους μη τιτλούχους ή αλλότιτλους πολίτες, όπως επίσης έχουν και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Το φλέγον σημείο όμως, που μέσα στο παρόν άρθρο διαλέξαμε να εξετάσουμε, είναι το πώς απέκτησαν οι ιερωμένοι τις περιουσίες τους. Διότι, αν τις απέκτησαν με μη νόμιμο ή με μη ηθικό τρόπο, τότε τούτες τίθενται αυτόματα υπό αίρεση. Σε περίπτωση μη νομιμότητας πρέπει να τούς αφαιρεθούν, σε δε περίπτωση μη ηθικής κτήσης, θα πρέπει να λογοδοτήσουν επί τη βάσει μιας τροποποιημένης νομοθεσίας όπου θα θεραπεύονται οι διαπιστωθείσες ανήθικες μεθοδεύσεις. Για το πρώτο σκέλος, την νομιμότητα, έχουμε πολύ λίγα να πούμε. Με εξαίρεση κάποια σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα τον προηγούμενο καιρό και τώρα βρίσκονται στη Δικαιοσύνη, γενικά οι ιερωμένοι έχουν νόμιμη κτήση των περιουσιών τους.

Γι’ αυτό και καταφεύγουν πολύ εύκολα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όταν αισθάνονται ότι απειλούνται από τα Ελληνικά.

Είναι όμως ηθική η απόκτηση της περιουσίας τους; Ας δούμε μέσα από ένα μόνο παράδειγμα, τι πάνω-κάτω συμβαίνει: Ηλικιωμένα ζευγάρια δίχως τέκνα, με βαθιά πίστη στο χριστιανικό θεό, όταν έρχονται στο λυκαυγές της ζωής τους, αφήνουν όλο το βιος τους στην Ενορία τους. Φωνάζουν τον παπά στο σπίτι – ο παπάς τους γνωρίζει, τους εξομολογεί, τους συμπαραστέκεται, μέρες, μήνες, χρόνια ίσως – και τού ορίζουν ραντεβού στο συμβολαιογράφο, όπου μετά θάνατον όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία θα μεταβιβαστούν σ’ αυτόν. Με τη σειρά του αυτός, ο παπάς δηλαδή, ενημερώνει το Δεσπότη, ειδικά όταν η περιουσία είναι μεγάλης αξίας και έτσι γίνεται κτήμα της Εκκλησίας.

Πόσο αυτό μπορεί να είναι ηθικό; Όχι, καθόλου ηθικό δεν είναι! Και τούτο γιατί οι ηλικιωμένοι που δώρισαν τα υπάρχοντά τους, δεν τα δώρισαν στον παπά ή στους άνωθεν του παπά ιερωμένους, αλλά τα δώρισαν στην υπηρεσία του αναξιοπαθούντα και άπορου συνανθρώπου τους. Και την Εκκλησία την όρισαν ως μέσο, όχι ως νομέα και κάτοχο. Ως μέσο και ενδιάμεσο για να πάνε τα υπάρχοντά τους εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη. Κατά συνήθη, ωστόσο, τακτική, τα υπάρχοντά τους δεν πηγαίνουν εκεί, αλλά παραμένουν στον εκκλησιαστικό οργανισμό, κακοδιαχειρίζονται και εντέλει φουσκώνουν τις κοιλιές και τις τσέπες των ιερωμένων που τα νέμονται.

Πού ακούστηκε οι παπάδες να έχουν τόσο μεγάλη αδιάθετη περιουσία; Νομικά είναι απόλυτα καλυμμένοι σήμερα και λαλούν εκ του ασφαλούς. Αλλά ηθικά είναι απρεπείς, κομπορρήμονες, φιλοχρήματοι. Και για να μην πέσει σε φαύλο κύκλο το κράτος, πρέπει, πριν κινήσει τις οποιεσδήποτε νομικές διαδικασίες για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, να κοιτάξει λίγο τους ισχύοντες νόμους περί δόλου και εξαπάτησης. Διότι, στις πιο πολλές – αν όχι σε όλες – τις περιπτώσεις, κάτι τέτοιο συντρέχει και σ' αυτό εμπίπτουν οι ενέργειες των ορθόδοξων (και ετερόδοξων) ιερωμένων και ιεραρχών. Δεν μπορεί ο άρρωστος, ο ανήμπορος, ο βαθιά πιστός στο χριστιανικό θεό να προσφέρει την περιουσία του για τον πλησίον του μέσω της Εκκλησίας, και αυτή την περιουσία του να την καρπώνονται οι παπάδες και η Εκκλησία! Ε, όχι! Πρέπει ο νόμος να μας προστατεύει από αυτούς και τις μεθόδους τους. Διαφορετικά, θα μπουν στα σπίτια μας και θα μας κατηγορούν ότι «εμείς είμαστε οι σπυριάρηδες».

God Fairy Tales!


myspace layouts

7 Οκτ 2009

Οικογενειακός γυμνισμός

Είναι υγιής ή όχι;

Είναι γνωστό πως, ο γυμνισμός θεωρείται από πολλούς ως ένας μοντέρνος, σύγχρονος – όσο και προϊστορικός ακόμα – τρόπος (και στάση) ζωής. Με το σύνθημα «επιστροφή στη φύση», αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι πείθουν έναν όλο και πιο ευήκοο περίγυρό τους, ότι, το να κάνεις γυμνισμό μαζί με την οικογένειά σου σε κάποια παραλία, είναι υγιές, οικολογικό και, μάλιστα, επιβεβλημένο.

Παίρνουν λοιπόν, συν γυναιξί και τέκνοις, το κολατσιό τους – μερικές φορές τα παιδιά τοποθετούν ξεχωριστά το μερίδιό τους στα παιδικά καλαθάκια – γεμίζοντας ως πάνω ένα μπολ και δένοντάς το με την πετσέτα πισθάγκωνα: Τι ξεροτηγανισμένα κεφτεδάκια, τι ντομάτες με το κοτσάνι τους κι αγγουράκια ξεσποριασμένα, ψωμί χωριάτικο και, τελευταία μα όχι έσχατα, άφθονα κουτιά μπύρες! Παρκάρουν, μετά, το σαραβαλάκι τους, το πανάκριβο τζιπάκι τους, το σπορ καμπριολέ τους, στις κακοτράχαλες πλαγιές και στα γκρεμνά και ξεχύνονται με μαγιό, σαντάλια, βατραχοπέδιλα, προς κάθε επίγειο παράρτημα της δικής τους Εδέμ.

Εκεί, δίπλα στ’ αλαφρό κυματάκι, αρχίζουν να ξεντύνονται εντελώς· όπως άλλωστε είναι κι οι άλλοι, κατά μήκος στην ακτή, τσίτσιδοι κι από σοβαροί έως κεφάτοι. Και καμώνονται, όταν γδυθούν, πως δεν αισθάνονται τη γύμνια τους – ω, τι ψέμα κι αυτό! Βουτούν, τσαλαβουτούν στα διάφανα νερά, χαίρονται την αρμύρα στο εντελώς απροστάτευτο κορμί τους, τα παιδιά παίζουν με τους κουβάδες και τα φτυαράκια τους, συναντούν κι άλλα παιδιά, το ίδιο σοκαρισμένα, που όμως επίσης δεν το φανερώνουν.

Τους επιδειξίες, τους κάθε λογής εκτρεπόμενους συνανθρώπους μας, συχνά τους συναντάς κι αυτούς σ’ ακτίνα δράσης. Όμως, πώς να τους ξεδιακρίνεις με την πρώτη ματιά, έτσι που φαντάζουν, ανάμεσα στον κόσμο, απαράλλαχτοι με τους υπόλοιπους. Διατυπώθηκε η ερώτηση, σε γαλλικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2005, του Ζαν Πολ Εζανμπάρντ: «Τι είναι αυτό που σας αρέσει ιδιαίτερα όταν βρίσκεστε γυμνός, ξαπλωμένος στον ήλιο»; Κι η απάντηση: «Με ελκύει ότι υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα. Δεν νιώθω ποτέ απόλυτα καθησυχασμένος, μα βιώνω μια διαρκή ημιτελή και γλυκιά κατάσταση στα μέλη του σώματός μου».

Υπάρχουν απαρέγκλιτοι κώδικες κι απαράβατοι κανόνες στις πλαζ γυμνιστών: Δεν μπορείς να ερεθιστείς φανερά και σε κοινή θέα. Θα φας «κράξιμο». Επιπροσθέτως, είναι πολύ δύσκολο, αν είσαι άντρας, να απευθυνθείς σε γυναίκα που συνοδεύεται. Το «τακτ» επιβάλλει να μιλήσεις στον άντρα της πρώτα. Δεν επιτρέπεται να ξεμοναχιάσεις άτομο του αντίθετου φύλου και να επιδοθείς μαζί του σε συνεύρεση ερωτική. Αν άλλοι λουόμενοι σας δουν, τότε θα προκύψουν απρόβλεπτες καταστάσεις, με κίνδυνο ακόμα και της σωματικής σου ακεραιότητας. Αν βιάσεις γυναίκα, θα σού κόψουν το μόριο επιτόπου.

Μεγάλο πρόβλημα στον οικογενειακό γυμνισμό, αποδεικνύονται τα ανήλικα παιδιά. Οι σχέσεις γονέων και παιδιών αναθεωρούνται από μεριάς των παιδιών, κατά τρόπο καταλυτικό. Τίποτα, βέβαια, στην αρχή δεν φαίνεται να αλλάζει. Κι όμως αλλάζει. Οι ευαίσθητες ψυχές αυτών των πλασμάτων χαράζονται ανεξίτηλα και δια βίου. Διότι αφενός μεν, σε κάθε εκτροπή, κρυφή απ’ τους μεγάλους, τα παιδιά είναι δυνατόν να καταστούν ακούσιοι μάρτυρες και αφετέρου, επειδή από μόνα τους τα παιδιά δεν έχουν την ψυχική δύναμη της αντίστασης. Τώρα ανιχνεύουν την ψυχοσύνθεσή τους, τώρα ανακαλύπτουν τις ορμές τους, τώρα διαπλάθουν την αυριανή ερωτική τους συμπεριφορά. Σε άλλο ντοκιμαντέρ, αμερικανικό, είδαμε παιδί να εξομολογείται: «Ξεμάκρυνα απ’ τους γονείς μου, και παρακάτω είδα τυχαία δυο άντρες να αυτοϊκανοποιούνται. Παρακολουθούσαν από μακριά μια κυρία που πλησίαζε και δεν τούς είχε δει»…

Αυτά τα παιδιά, πέσανε βέβαια σ’ ένα τυχαίο περιστατικό. Ωστόσο, σύμφωνα με αθέατες διεργασίες, οι οποίες συντελούνται συνεχώς μέσα τους, την επόμενη ή τη μεθεπόμενη φορά θα επιδιώξουν να πέσουν ξανά σε κάτι παρόμοιο. Είναι το άγνωστο που εξάπτει, το απαγορευμένο που προκαλεί, το ξύπνημα του νεανικού πάθους που αψηφά. Είναι παιδιά και δεν έχουν άμυνες. Τελεία και παύλα…

Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες.

God Fairy Tales!

myspace layouts