ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

31 Ιαν 2010

Ο ρόλος των ιερέων στην Αρχαία Ελλάδα

Γράφει ο Μιχάλης Α. Τιβέριος, διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ.

Για τους αρχαίους προγόνους μας κάθε ελεύθερος πολίτης είχε το δικαίωμα να ασκήσει το λειτούργημα της ιεροσύνης. Οι ιερείς δεν σχημάτισαν ποτέ οργανωμένη ομάδα, δεν είχαν ιεραρχία, δεν έφεραν κανένα εξωτερικό γνώρισμα στις καθημερινές τους εμφανίσεις και η επιλογή τους δεν συνοδευόταν από κάποιο είδος χειροτονίας ή μύησης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τη θυσία, την κύρια λατρευτική πράξη των αρχαίων, με την οποία πίστευαν ότι γίνονταν φιλοξενούμενοι και ομοτράπεζοι των θεών τους, μπορούσε να την κάνει οποιοσδήποτε. Ο αρχηγός κάθε οικογένειας ήταν συγχρόνως και ιερέας της. Ο θεός δεχόταν τους πάντες αρκεί αυτοί να σέβονταν τους νόμους, γραπτούς ή άγραφους. Τη σχετική τελετουργία της θυσίας, δρώμενα και λεγόμενα, την ήξεραν όλοι, έχοντας συμμετάσχει από μικρά παιδιά σε πολλές τέτοιες λατρευτικές εκδηλώσεις. Ωστόσο στις μεγάλες επίσημες κρατικές γιορτές ήταν απαραίτητο κάποιος να έχει την ευθύνη της οργάνωσης της όλης τελετουργίας και ήταν αυτός που εκφωνούσε επίσης τη σχετική προσευχή και έκανε την απαραίτητη σπονδή. Στην Αθήνα υπεύθυνος για τις περισσότερες κρατικές γιορτές ήταν ένας ανώτατος αξιωματούχος, ο «άρχων βασιλεύς», που εκλεγόταν για ένα χρόνο, και ήταν αυτός που διοικούσε «τας πατρίους θυσίας... πάσας».

Αλλά και για την εξασφάλιση της περιουσίας των θεών, που ήταν τα ίδια τα ιερά τους, από τυχόν καταπατήσεις και γενικά για τη μέριμνα να γίνονται εδώ όλα σύμφωνα με τη θεϊκή θέληση, η παρουσία ιερέων σε κάθε ιερό ήταν απαραίτητη. Για την ηλικία και το φύλο τους, τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους, για το αν ήταν παντρεμένοι ή όχι, για το επίπεδο των γνώσεών τους κ.ά. δεν υπήρχαν κανόνες που να ισχύουν σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Διέφεραν από πόλη σε πόλη και από λατρεία σε λατρεία. Συνήθως οι ιερείς (ή ιέρειες) εκλέγονταν ή κληρώνονταν για ένα χρόνο ­ δεν έλειπαν ωστόσο και ισόβια ιερατικά αξιώματα ­ και περιορίζονταν αυστηρά στο ιερό στο οποίο είχαν οριστεί. Φυσικά το ίδιο πρόσωπο μπορούσε να οριστεί ιερέας σε περισσότερα ιερά. Για τον ορισμό ιερέων κατέφευγαν συχνά στη διαδικασία της κλήρωσης, επειδή μ' αυτήν η θεϊκή βούληση εκφραζόταν πιο άμεσα και συγχρόνως απέφευγαν και τα... μαγειρέματα, σύνηθες φαινόμενο κάθε φορά που η προς πλήρωση θέση έχει πολύ... ψωμί. Τους ιερείς βοηθούσαν στα καθήκοντά τους «νεωκόροι», οι φύλακες δηλαδή του ιερού και υπεύθυνοι για την καθαριότητα, «ιεροποιοί», που φρόντιζαν κυρίως για το πρακτικό μέρος των θυσιών, και «επιμεληταί και ιεροταμίαι», που ήταν επιτροπές πολιτών διορισμένες από την πολιτεία για να επιβλέπουν τα οικονομικά των ιερών.

Υπήρχαν όμως και ορισμένα ιερατικά αξιώματα που ήταν κληρονομικά. Σε παλιότερες εποχές, όταν κυριαρχούσε ο θεσμός της βασιλείας, ο βασιλιάς ήταν αυτός που ασκούσε τόσο την πολιτική όσο και τη θρησκευτική εξουσία. Αργότερα όμως, όταν οι βασιλείς έχασαν τη δύναμή τους, σε κάποιες περιπτώσεις και μετά από... σκληρές διαπραγματεύσεις, κράτησαν το μάλλον τιμητικό δικαίωμα να ασκούν αποκλειστικά αυτοί και οι απόγονοί τους τη λατρεία μιας σημαντικής θεότητας. Υπήρχαν όμως και άλλοι λόγοι που έκαναν τη θητεία ενός ιερέα κληρονομική.

Με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως μετά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν οι θρησκευτικές εκδηλώσεις γίνονταν όλο και πιο πομπώδεις, ενώ αντίθετα η πίστη προς το θείο καθημερινά ατονούσε, η πολιτεία έβγαζε μερικές φορές τα ιερατικά αξιώματα σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς! Τα έδινε σ' αυτούς που πρόσφεραν τα περισσότερα χρήματα. Με τέτοιες διαδικασίες όμως μπορεί το κράτος να εξασφάλιζε πρόσθετους οικονομικούς πόρους αλλά στην πραγματικότητα βεβήλωνε τη θρησκεία και τραυμάτιζε καίρια το θρησκευτικό συναίσθημα. Από μια τέτοια θρησκεία δεν είχαν πλέον τίποτε να περιμένουν οι άνθρωποι.

Οι ιερείς, εκτός από τον σεβασμό που απολάμβαναν από την πολιτεία και τους πιστούς, είχαν και τιμητικές και κυρίως υλικές απολαβές, που το μέγεθός τους εξαρτιόταν από τη σπουδαιότητα του ιερού στο οποίο υπηρετούσαν. Οπως και σήμερα, έτσι και κατά την αρχαιότητα έπαιρναν ένα σημαντικό μέρος από τις προσφορές των πιστών, όπως π.χ. τμήματα των θυσιαζόμενων ζώων και μερικές φορές και τα δέρματά τους, άρτους, καρπούς, λάδι, κρασί. Δεν λείπουν ωστόσο και περιπτώσεις όπου ένας ιερέας, προερχόμενος βέβαια από εύπορη οικογένεια, έδινε περισσότερα στο ιερό από όσα έπαιρνε από αυτό.

Ιερατικό αξίωμα μπορούσε να διεκδικήσει οποιοσδήποτε πολίτης αρκεί να ήταν αρτιμελής, νομοταγής και να διακρινόταν από αγνότητα ψυχής. Μας έχει σωθεί ο κανονισμός της λατρείας της Αθηνάς Νίκης πάνω στην Ακρόπολη, από τον οποίο μαθαίνουμε ότι η ιέρεια εκλεγόταν από την Εκκλησία του Δήμου, από το ανώτατο δηλαδή πολιτικό όργανο της αθηναϊκής Δημοκρατίας, ανάμεσα από όλες τις αθηναίες δέσποινες. Ορισμένα ωστόσο ιερά ζητούσαν αυξημένα προσόντα από τους ιερείς τους. Ετσι, π.χ., οι ιερείς του Ασκληπιού έπρεπε να είναι καλοί ιατροί, ενώ αυτοί του μαντείου των Δελφών έπρεπε να έχουν υψηλή μόρφωση και να είναι άριστοι γνώστες όσων συνέβαιναν στον τότε γνωστό κόσμο. Κατά τη διάρκεια της θητείας τους οι ιερείς και οι ιέρειες έπρεπε να διατηρούν μακριά κόμη, να αποφεύγουν οποιαδήποτε επαφή με νεκρό ή λεχώνα και να απέχουν από σεξουαλικές δραστηριότητες. Στις ιεροτελεστίες έφεραν στην κεφαλή τους ταινία και στεφάνι, φορούσαν πολυτελή ενδύματα με ειδική ζώνη στη μέση και κρατούσαν ράβδο. Ακόμη, μερικές λατρείες απαιτούσαν οι ιέρειές τους να ήταν παρθένες, ενώ άλλες ζητούσαν από τους ιερείς να απέχουν, κατά τη διάρκεια της γιορτής, από κάποια φαγητά. Σπάνιες είναι εκείνες που ήθελαν τις ιέρειες (ή τους ιερείς) να παραμένουν για όλη τους τη ζωή ανύπαντροι. Οπωσδήποτε στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχαν επαγγελματίες ιερείς και την ιερατεία δεν την ασκούσαν ως επάγγελμα αλλά ως τιμητική υπηρεσία που έδινε στον κάτοχό της πρόσθετο κύρος.

22 Ιαν 2010

Ο Λάκης Λαζόπουλος για το Ε.Σ.Ρ. - Ολόκληρη η δήλωσή του


Αυτό το ακατανόητο όργανο, αυτή η ένωση ανθρώπων άλλης εποχής, που ακούει στο όνομα Ε.Σ.Ρ., επέβαλε πρόστιμο στον τηλεοπτικό σταθμό Άλφα, για κάποιες ατάκες του κ. Λάκη Λαζόπουλου, από την πολιτικο-σατιρική του εκπομπή "Αλ Τσαντίρι Νιουζ". Το ύψος του προστίμου, είκοσι χιλιάδες ευρώ, είναι ασφαλώς αμελητέο για την οικονομική επιφάνεια του σταθμού, αλλά ακόμη και ένα μόνο ευρώ να ήταν, δεν θα έπαυε να αποτελεί κόλαφο για τον πολιτισμό μας και απόδειξη ότι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στον Μεσαίωνα της ανθρώπινης διάνοιας και επίσης ότι πολύ λίγο έχουμε ξεφύγει (αν έχουμε ξεφύγει) από τη ζωώδη μας καταγωγή. Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος, εμφανώς πικραμένος, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Αφού το Ε.Σ.Ρ. ανακάλυψε ότι εγώ και το “Αλ Τσαντίρι” υποβαθμίζουμε την ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης, συγχαρητήρια! Ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην καταλαβαίνει τη σκοπιμότητα αυτής της απόφασης. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι σκοπιμότητες άλλων καναλιών και το σχέδιο για να σιωπήσει το “Τσαντίρι”, σε μένα είναι γνωστές, αλλά δεν είναι δύσκολο να τις φανταστεί κανείς. Το “Τσαντίρι” δέχεται αυτή την υποβάθμιση εκ μέρους των διορισμένων του Ε.Σ.Ρ. ως ένα παράσημο για την πορεία του. Τους ευχαριστώ πολύ. Κι αν δεν τους κάνει κόπο, θα ήθελα να μού υποδείξουν ποια εκπομπή της τηλεόρασης μπορώ να παρακολουθώ, ώστε να μπορώ και εγώ να αναβαθμίσω την ποιότητα μου και να μην ενοχλώ το σύστημα, φύλακες του οποίου είναι».

Εμείς θα προσθέσουμε πως, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης του Ε.Σ.Ρ., στην επίμαχη εκπομπή του κ. Λάκη Λαζόπουλου, "παραβιάστηκαν οι κανόνες περί χρήσης γλώσσας και υποβαθμίστηκε η ποιότητα". Ε, ρε μαλαγάνες που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Ε, ρε υπέρμαχοι της ποιότητας, που μάς προκύψανε! Ώστε αυτοί θα μάς προσφέρουν την ποιότητα, ε; Αυτοί θα μάς την επιλέξουν να είναι του γούστου τους; Ε, ρε πόσο γέλιο θα πέφτει ολόγυρα και πλησίον! Θα μάς μάθουν να ποιοτητεύουμε, ε; Πω, πω, είπα "ποιοτητεύουμε" και κάνω κακή χρήση της γλώσσααας! Θα με γεμίσουνε τώρα!...

14 Ιαν 2010

Το μείζον ζήτημα της λαθρομετανάστευσης - Η μόνη λύση

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η σημερινή κοινωνική αναταραχή στους κόλπους της Ευρώπης – μα και σ’ ολόκληρο τον κόσμο – καθώς και η απορρέουσα εκ της αναταραχής αυτής διχογνωμία μεταξύ των εδώ ή αλλαχού ιθυνόντων σχετικά με τη λαθρομετανάστευση, έχει τις ρίζες της πολύ βαθύτερα απ’ όσο ενδεχομένως πιστεύουμε. Για να αναγνωρίσει κανείς το πρόβλημα, απαιτείται να διανύσει μια βαθιά διαδρομή στο παρελθόν και να εντρυφήσει με εντελώς καινούργια οπτική στο πρωταρχικό και μείζον ζήτημα της διαφορετικότητας των φυλών…

Στον παρόν άρθρο, φυσικά, θα περιοριστούμε στην περιγραφή του παραπάνω τοπίου ακροθιγώς. Διαφορετικά, ούτε εσείς θα μας παρείχατε επί μακρόν τον πολύτιμο χρόνο σας, ούτε κι εμείς όμως θα σας πείθαμε ότι είμαστε οι επαΐοντες, οι γνώστες των πάντων.

Ένα πράγμα θεωρούμε ως πάση θυσία προαπαιτούμενο και απαιτητέο: Ότι στην όμορφη γη μας, έχουν δικαίωμα να ζήσουν όλοι. Ανεξάρτητα απ’ τη φυλή, τα πιστεύω, τα θέλω τους. Έχουν δικαίωμα, επίσης, να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους όντας ελεύθεροι, είτε ως άτομα είτε ως ομάδες ατόμων (κοινωνίες, κράτη, έθνη – χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθρησκοι κ.λπ.) ρυθμίζοντας κατά το δικό τους δοκούν όλα τα πράγματα που απευθείας τους αφορούν. Εκείνα, τα οποία δεν αίρουν την ελευθερία του διπλανού τους.

Επάνω σε τούτο το αξίωμα έχουμε την ηθική, αλλά και ζωτική υποχρέωση να «χτίσουμε». Αλλιώς, homo homini lupus! Ουαί κι αλίμονό μας, τότε. Θα κατακτήσουμε, αλλά και θα κατακτηθούμε. Θα σύρουμε αλυσοδέσμιους, αλλά και θα μας σύρουν… Η σπορά μας, και στ’ άστρα αν φτάσει, θα είναι μια αρρώστια που εξαπλώνεται. Οι προηγούμενες γενοκτονίες – σαν κι αυτή του Χίτλερ προς τους Εβραίους, τον αφανισμό των Ινδιάνων απ’ τους λευκούς, το ξεκλήρισμα των πρωτογόνων της Ωκεανίας – θα βρουν, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον της ανθρωπότητας, την αποτρόπαια συνέχειά τους.

Ένα ερώτημα επιπροσθέτως προκύπτει, εξίσου τεράστιο και σημαντικό: Να μοιράσουμε τη γη; Να ζήσει η καθεμιά φυλή στον ξεχωριστό της «περιφραγμένο» βιότοπο, μη ερχόμενη έτσι σε συμβιωτική επαφή με την άλλη; Αν, επιδιώκοντας αβασάνιστα εσπευσμένη λύση στο δίλημμα, απαντήσουμε καταφατικά, πολλοί καταστροφικοί πόλεμοι έπονται. Το ολοένα και διογκούμενο πρόβλημα του υπερπληθυσμού – ήδη ορατό στην Ασία – θα φέρει συνασπισμούς τέτοιους, που, από κάποια στιγμή κι έπειτα, θα επέχουν αμιγώς φυλετική χροιά. Το δε μέγεθός τους, θα είναι εκτός και άνω κάθε απαισιόδοξης προσδοκίας.

Η νυν ισχύουσα πρακτική καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Θαλασσοπνίγονται κυριολεκτικά οι Ασιάτες επίδοξοι μετανάστες, προκειμένου να μεταβούν με «σαπιόξυλα» στην Αυστραλία. Γίνονται βορά των ωκεάνιων μεδουσών ή πεθαίνουν εν πλω της πείνας και τις δίψας, γυμνοί κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, δίχως πουθενά και ποτέ γι’ αυτούς να φανεί η στεριά… Σ’ άλλες χώρες, απαγορεύεται αυστηρά η τεκνοποίηση περισσότερων των δύο απογόνων. Και ούτω καθεξής. Με το μίσος τους να βράζει ασίγαστο εναντίον των ομόρων λαών θεωρώντας τους υπεύθυνους, για τον εγκλεισμό τους στους ίδιους τους, τους τόπους.

Συνεπώς, το ερώτημα επιβάλλεται να απαντηθεί αρνητικά και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Όχι, δεν πρέπει να περιορίσουμε τις ανθρώπινες φυλές εντός των τειχών της διαφορετικότητάς τους. Πέρα απ’ το απάνθρωπο και πολιτισμικά απαράδεκτο του εγχειρήματος, είναι και φοβερά επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τη συνόλη επιβίωσή μας ως είδος. Μία, λοιπόν, διέξοδος μάς μένει, ως ανάγκη – και την ανάγκη φιλοτιμία ας ποιούμεθα όσο θέλουμε – να ζήσουμε δίπλα-δίπλα όλοι μαζί οι άνθρωποι, στον μικρό μας πλανήτη. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς ξεχωρισμούς.

Όταν ενστερνιστούμε απόλυτα τις δύο παραπάνω θεμελιώδεις αρχές, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί απ’ τους ιθύνοντες, ορθότερα και με λιγότερες λεκτικές κορώνες. Αρκεί να πιστέψουμε βαθύτατα ότι, πρώτον οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ανεμπόδιστα και στη χώρα μας, και δεύτερον ότι δεν επιτρέπεται να τους απομονώσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνικά ή πραγματικά «γκέτο», αλλά έχουμε υποχρέωση να τους εντάξουμε απόλυτα στις κοινωνίες μας. Και τότε, οι νόμοι θα παίξουν τον ουσιαστικό τους ρόλο, και η αφομοίωση από τις τοπικές κοινωνίες μοιραία θα επέλθει, και εργατικά χέρια θα εξευρεθούν και η γηραιά μας ήπειρος θα πάψει επιτέλους να είναι γηραιά ρέοντας νέο και σφριγηλό αίμα στις φλέβες της.

Ο λαθρομετανάστες, μπορούν κάλλιστα να γίνουν ο σημερινός πληθυσμιακός μας πλούτος, ανεκτίμητη υποθήκη για το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι!

13 Ιαν 2010

Αϊτή, Ιανουάριος 2010


Δυο αητόπουλα, δυο χρυσαητοί,
κινήσαν απ’ την Αϊτή,
να πάνε το μαντάτο,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές,
πως ο ήλιος δεν εβγήκε χτες
και τ’ άστρα πέσαν κάτω.

Φτάσαν στου Ουάσιγκτων τη γη
κι είχαν στα στήθια τους πληγή
και φύγαν για Λονδίνο
κι απ’ το Λονδίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους τις μπλε,
παντού σκορπώντας θρήνο.

Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας μόνοι κι αραιά
και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο μ’ άνθια των αγρών,
από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα χάνει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

10 Ιαν 2010

Σημεία των καιρών

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Κάθε καιρός έχει τα δικά του σημεία. Σήμερα, την κοινωνία μας την απασχολούν θέματα όπως η λαθρομετανάστευση, η οικονομική κρίση και η τρομοκρατία. Σε προηγούμενες εποχές ήταν άλλα. Τα μπουντρούμια της Ε.Σ.Α. στη Δικτατορία, η πείνα στην Κατοχή, οι βαλκανικοί πόλεμοι παλιότερα και φτάνουμε στις πυργωμένες πόλεις του Μεσαίωνα, που επικρατούσε μια άκρατη θρησκοληψία, η οποία μύρια βάσανα επέφερε στους ανήσυχους τότε νόες.

Φαίνεται, είναι η μοίρα του ανθρώπου να μην χαίρεται την ομορφιά της φύσης γύρω. Όλα τού φταίνε και τρώγεται με τα ρούχα του. Για δείτε, τώρα: Ο λαθρομετανάστης αντιμετωπίζεται σαν εχθρός! Τρέμουμε, η θρησκεία του να μην είναι διαφορετική απ’ τη δική μας. Θυμώνουμε με τη μαντήλα που φορεί στο κεφάλι του. Αρνιόμαστε να δώσουμε την ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά του, παρόλο που αυτά έχουν γεννηθεί και ζήσει όλη τη ζωή τους εδώ. Τα απελαύνουμε με την ενηλικίωσή τους, σε προορισμούς που τα ίδια δεν γνωρίζουν· δεν γνώρισαν ποτέ τους. Καταδικασμένα να θεωρούνται λαθρομετανάστες σ’ όλη τη γη.

Το πρόβλημα ξεκινά από εκεί που εμείς δεν ξεκινάμε. Απ’ το αρχικό ερώτημα αν επιθυμούμε την απόλυτη φυλετική καθαρότητα – μια καθαρότητα που λάτρεψε και ο Χίτλερ – ή δεχόμαστε τη συνύπαρξη όλων των φυλών, ανεξαρτήτως τόπων και εντοπιοτήτων. Κι αν δεχτούμε το δεύτερο, τότε πρέπει να ανοίξουν αφενός τα σύνορά μας και να εμπλουτίσουμε το έμψυχο δυναμικό μας με τον αυτόβουλα προσερχόμενο πληθυσμιακό πλούτο, κι απ’ την άλλη τούτο δεν πρέπει να γίνει άκριτα. Είναι απαραίτητο να χαλυβδωθούν οι νόμοι μας, προκειμένου να επιτευχθεί η απρόσκοπτη συμβίωση όλων των φυλών στη χώρα μας. Άλλωστε – και είναι ιστορικά παρατηρημένο – αργά ή γρήγορα, άπαντες θα αφομοιωθούν από το ισχυρό ανά τους αιώνες ελληνικό στοιχείο.

Και ακόμα-ακόμα, υπάρχει η οικονομική κρίση που μαστίζει όλη την Ευρώπη. Η πλήρης ευρωπαϊκή αφομοίωση του μεταναστευτικού ρεύματος, η ένταξή τους στο γενικότερο γρανάζι της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα αποτελέσει αιτία για τις χώρες απ’ τις οποίες οι λαθρομετανάστες προέρχονται να μην στέλνουν πια το «υπερπολύτιμο φορτίο» τους. Να το κρατήσουν και να το εκμεταλλευτούν οι ίδιες. Και, κοιτάξτε επίσης: Ήρθαν οι ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μάς κάνουν έλεγχο!

Μα, οι χώρες τους, μαστίζονται απ’ την κακοκαιρία. Ψύχος και παγετός στη Γαλλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία. Πάνε τα λεμόνια τους, τα εσπεριδοειδή τους, πάνε όλα τα εν αναπτύξει αγροτικά τους προϊόντα. Στην Ελλάδα, από καθαρή τύχη – λένε οι μετεωρολόγοι – , δε μας άγγιξε το φαινόμενο. Τι ελέγχουν οι ελεγκτές; Αύριο θα εξαρτώνται απ’ τη δική μας παραγωγή. Κι αν η κυβέρνησή μας δεν ήταν τόσο φοβισμένη, θα «κρατούσε καλύτερα τα μπόσικα». Και θα περνούσε και στην αντεπίθεση. Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Αναδασμός γης για τους αγρότες, με τον όρο να παράγουν απαραίτητα κάποια μεγέθη. (Εδώ μιλάμε για παραχώρηση των τεράστιων εγκαταλελειμμένων εκτάσεων της ελληνικής υπαίθρου).

Και βάζουν τους πολίτες να συλλέγουν αποδείξεις. Και δελεάζουν με μπόνους και αφορολόγητα. Αντί να τους εξωθούν ν’ ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση και να τους χρηματοδοτούν προς τούτο. Κλειστή, σφιχτή πολιτική, που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί και θα πεθάνει πριν τη δούμε. Και το Εθνικό Σύστημα Υγείας να στέλνει πεσκέσι στο χάροντα επώνυμους και ανώνυμους. Ο Νίκος Κακαουνάκης, ο Χριστόδουλος, ο ξάδερφος της μάνας μου. Όλοι αδιακρίτως στο ίδιο τσουβάλι. Τα ίδια ιατρικά λάθη τούς έστειλαν στον άλλο κόσμο.

Τέλος, η τρομοκρατία. Σημείο των καιρών μας κι αυτή… Χτες, στις οχτώ η ώρα το βράδυ, έσκασε βόμβα πλάι στη σκοπιά του Άγνωστου Στρατιώτη, στο Σύνταγμα. Νωρίς το πρωί, έγραψα ένα μήνυμα στο ραδιόφωνο – και διαβάστηκε στην εκπομπή του κ. Γιάννη Παπαγιάννη, στον Real FM, 97,8 – το οποίο επί λέξει λέει τα εξής: «Το γεγονός ότι οι τρομοκράτες δεν απειλούν ανθρώπινες ζωές και γενικά δεν στρέφονται εναντίον ανθρώπινων στόχων, με ικανοποιεί ιδιαιτέρως. Και πείθομαι όλο και πιο πολύ ότι δεν είναι τρελοί ούτε απάνθρωποι. Αν συνεχίσουν να δρουν έτσι προσεκτικά, τότε δηλώνω πως θα σταθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάνω στα επιχειρήματά τους και θα προσπαθήσω, μέσω των ιστολογίων μου, να προσεγγίσω το σκεπτικό τους. Επίσης, αρκετά άρθρα μου θα τα διοχετεύσω και σε μεγάλα ιστολόγια, όπως το Fimotro, με τα οποία στο παρελθόν έχω συνεργαστεί. Όλα αυτά, υπό τον όρο ότι οι αποκαλούμενοι σήμερα "τρομοκράτες", θα αποδείξουν ότι είναι επαναστάτες και σέβονται απόλυτα την ανθρώπινη ζωή ακόμη και των εχθρών τους».

Δεν έχω τίποτα περισσότερο να προσθέσω…