ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

6 Ιουν 2010

Οι εικόνες που δακρύζουν - Μια εξήγηση


Ό,τι καλύτερο μέσα στον Άδη,
το πιο κακό τ’ Ουρανού…
’Κεί που το φως συναντά το σκοτάδι
κι ίσκιοι ταράσσουν τον νου.

Επειδή στις μέρες μας ανθούν οι μαρτυρίες πως δακρύζουν τα εικονίσματα, επειδή και ο γράφων άκουσε κάποτε το «ραβδάκι του Άγιου», κι επειδή ο εκ βαθιάς πεποίθησης άθρησκος δεν είναι – δεν υπάρχει ανάγκη να είναι – και αρνητής των πάντων, τούτο εδώ το άρθρο ίσως να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης…

Απ’ την ελληνική αρχαιότητα ήδη, γινόταν λόγος για τον Άδη. Για τον Αχέροντα και την Αχερουσία, για τους «ψυχοπομπούς» (τα σπουργίτια, τα κοράκια) και για τον Πλούτωνα με τη μονάκριβη κόρη του. Την πανέμορφη, την αιώνια θλιμμένη. Εκείνη που μιλούσε με ξενική φωνή και τ’ όνομά της ήταν Περσεφόνη…

Μα και στους άλλους λαούς, δοξασίες παρεμφερείς, στο ίδιο καταλήγουν συμπέρασμα: Ότι δηλαδή, υπάρχει ο κόσμος ο ορατός, υπάρχει όμως και ο κόσμος ο αόρατος… Της διάνοιας η αιχμή του δόρατος, των ψυχών ο απώτατος προορισμός… Οι άνθρωποι τον τοποθετούν στον ουρανό, οι υμνωδοί τον υμνούν…

Οι κατακτητές Άγγλοι στην Αυστραλία, συνάντησαν στα νέα εδάφη μια φυλή ιθαγενών που αγνοούσαν την έννοια «Θεός». Πίστευαν ωστόσο στα Πνεύματα… Τα έτρεμαν τα Πνεύματα! Στην Αμερική, το ίδιο. Παρότι οι «Ινδιάνοι» τιμούσαν λατρευτικά μαζί με τα Πνεύματα και ένα Ανώτατο Πνεύμα, τον γνωστό Μανιτού…

Μ’ ένα αεροπλάνο αν γυρίσεις τη γη, θα δεις τον κόσμο σαν ένα πολύχρωμο χαλί γεμάτο με διαφορετικές αντιλήψεις, συνήθειες, πίστεις. Την νοικοκυρά, στον βωμό, να προσφέρει θυσία στην Θεά των Λουλουδιών. Τον ιμάμη, στον μιναρέ, να καλεί σε προσευχή. Τον ινδουιστή να εξαγνίζεται στον Γάγγη ποταμό…

Γιατί, μοναχά η Παναγία να δακρύζει; Γνωρίζετε ότι μάς αποκρύπτουν τα θαύματα των άλλων; Ζούμε στην Ελλάδα κι είναι όλοι γύρω μας χριστιανοί. Επικίνδυνο αυτό για τον στοχασμό μας. Γνωρίζετε ότι οι «Άγιοι» άλλων θρησκειών, επίσης δακρύζουν; Ή θαρρείτε πως κατέχουμε τη μοναδικότητα εμείς;

Και όμως… Η Παναγία όντως δακρύζει. Το είδαν τόσοι και τόσοι κι έπεσαν στα γόνατα και προσκύνησαν. Ξέσπασαν σε λυγμούς και κρίσης μεταμέλειας. Υποτάχτηκαν στο ψέμα των ιερέων – στο ψέμα όχι ότι δακρύζει η Παναγία, αλλά ότι υπάρχει η Παναγία. Ενώ πρόκειται για ένα καθαρά παραψυχικό φαινόμενο…

Όταν ο κόσμος δεν γνώριζε αστρονομία, η πέτρα που έπεφτε εξ ουρανού γινόταν προσκύνημα και θεϊκό προμήνυμα. Σήμερα που ο κόσμος δεν γνωρίζει παραψυχολογία, ούτε έχει μελετήσει τον «κόσμο τον αόρατο», στα κάθε λογής τέτοια φαινόμενα και «σημεία», προσδίδεται μια υπερφυσική επενέργεια.

Μια υπερφυσική επενέργεια, η οποία έχει πάντα ως αποστολέα της, τον εκάστοτε κατά τον τόπο λατρευόμενο Θεό. Και με βαρύ αντίκτυπο για τις ενοχές του παραλήπτη:

Όταν οι σάλπιγγες παιάνες ηχήσουν,
φεύγε! Μη μένεις εδώ!...
Μόλις σε βρούνε και μάθουν ποιος ήσουν,
δύσβατη θα ’χεις οδό…

Συχνά, οι άθρησκοι καταφεύγουμε στην άρνηση… «Κόλπο είναι, των παπάδων», ωρυόμαστε.

Πράγματι, όταν δεν συντρέχουν παραψυχικά φαινόμενα, κόλπο είναι ή πλάνη… Στο υπόγειο του σπιτιού του θείου μου, μια μικρή ακίδα στον τοίχο στάζει… Κι αν ήταν αγιογραφία; Ω, αν ήταν αγιογραφία, ο θείος μου θα γινόταν πολύ-πολύ πλούσιος! Τ’ ορκίζομαι αυτό. Για τα υπόλοιπα, όρκο δεν παίρνω…