ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

26 Δεκ 2009

Η μοίρα των βασιλιάδων του κόσμου

Η μοίρα των βασιλιάδων του ουρανού

Ο άνθρωπος, εξαιτίας μη απόλυτα προσδιορισμένων βιολογικών παραγόντων, έχει πάντα ανάγκη έναν ηγέτη, έναν καθοδηγητή. Κι από τα πανάρχαια χρόνια, μέλημά του ήταν να ορίζει για βασιλιά του, κάποιον με αρετή και αξία. Παρόλα αυτά, πολύ σπάνια κατάφερε, στην ως τώρα πορεία του, να κάνει τη σωστή επιλογή. Έτσι, ουκ ολίγες φορές βρέθηκε στην άβολη θέση να εξουσιάζεται από φιλόδοξους και υπερφίαλους δίχως καμιά αρετή και αξία. Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στις αναρίθμητες επαναστάσεις των καταπιεσμένων, τις αιματηρές ή μη, εκθρονίσεις των εστεμμένων, με πιο πρόσφατη την αποκαθήλωση από το θρόνο του, του μέχρι πρότινος βασιλιά της χώρας μας, Κωνσταντίνου.

Ορισμένοι ηγέτες φάνηκαν έξυπνοι και γλίτωσαν τη θανατική καταδίκη, άλλοι τυχεροί κι άλλοι άπειροι. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στην πρώτη κι ο Φιντέλ Κάστρο στη δεύτερη. Όπως και να ’χει, δεν ακολούθησαν στον τάφο, τους Χίτλερ, Γκάντι, Κένεντι. Τώρα, γιατί τοποθετούμε τον Χίτλερ δίπλα στους δυο τόσο διαφορετικούς κι αναντίρρητα λαοφιλείς ηγέτες, είναι επειδή και οι τρεις είχαν την ίδια επιρροή στο λαό τους, όσον καιρό κατείχαν την εξουσία. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα και τι θα πράττανε κι αυτοί κατόπιν. Το πάνω-πάνω σκαλί των ανθρώπων, αίρει κάθε ηθική. Τι, όμως, συμβαίνει με τους άλλους βασιλιάδες, που, αθέλητα κι ερήμην τους, κατέλαβαν το θρόνο τους;

Τους βασιλιάδες των θρησκειών. Τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Βούδα… Τόσους και τόσους, μια χρωματιστή ανθοδέσμη από θρησκευτικούς εστεμμένους, που δεν το ζήτησαν, δεν το φαντάστηκαν και ποτέ μα ποτέ δεν το επεδίωξαν. Θα είναι άραγε κι αυτών η μοίρα να πέσουν, λοιπόν; Οπωσδήποτε, ναι! Εδώ ο μέγας Ζευς, γκρεμίστηκε απ’ τον Όλυμπο· η όμορφη Αστάρτη χάθηκε μαζί με τους πιστούς της Φοίνικες. Μένει μόνο να δούμε πότε· και μένει, επίσης, να δούμε πώς, πόσο αναίμακτα. Κι ούτε μιλάμε για αίματα ανθρώπινα, αν και μπορεί κι αυτά να «πέσουν στο τραπέζι». Τα αίματα του πολιτισμού, η καύση των βιβλίων, ο θρυμματισμός των μνημείων, η αλλοτρίωση και παραποίηση των γνώσεων, είναι πολύ χειρότερα, διότι έχουν αντίκτυπο σε πολύ περισσότερους και διαχρονικά.

Υπόσχονται μία εκ του ασφαλούς επιστροφή στο Μεσαίωνα, τα αίματα αυτά… Μία ή πολλές. Όσες οι θρησκείες, όσοι κι οι εστεμμένοι τους. Η μοίρα του θρησκευτικού βασιλιά, όπως και του πολιτικού, είναι κάποτε να εκπέσει. Ερήμην του κι η πτώση. Ερήμην του και πέρα απ’ την κάθε του φαντασία. Άλλωστε, τον σκοτώσαμε ήδη. Τον σταυρώσαμε, τον λοιδορήσαμε, τον βασανίσαμε φριχτά. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο δυστυχής, προ πολλού. Πριν απ’ τους ύμνους ημών των ιθαγενών. Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει, όταν ξυπνάς απ’ το λήθαργο και θωρείς τον άγριο ετούτο χορό. Τη μια στιγμή βημάτιζες στο ρυθμό του, την επόμενη σ’ εκπλήσσει! Θλίβει την καρδιά και τη σφίγγει η μοίρα του καθενός βασιλιά κι απ’ την άλλη, η μοναξιά να έχεις ξυπνήσει πρόωρα. Ω, ξεδιψάστρα γη μας, ερήμην των κατοίκων σου…

24 Δεκ 2009

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Τρίγωνα, κάλαντα!...

Και να, που ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ξανά απόψε, γεννιέται ένα μωράκι που – όπως μάς δίδαξαν οι περισπούδαστοι δάσκαλοί μας στο σχολείο – είναι ο Θεός. Εκεί λοιπόν, μέσα σ’ ένα στάβλο, καθ’ οδόν προς την πόλη της Βηθλεέμ, το μωράκι αυτό έμελλε να φέρει μεγάλη αναστάτωση και τεράστιο φανατισμό σε πλήθη και πλήθη. Οι κοινωνίες κυριολεκτικά στέναξαν στ’ όνομά του. Στ’ όνομά του, το όχι απλά Ιησούς – τόσο συνηθισμένο τις μέρες εκείνες, σαν Γιώργος ή Δημήτρης δηλαδή – αλλά Χριστός, Μεσσίας κι όλα τ’ άλλα συνώνυμα σωτηρίας, τα οποία ερήμην του, τού φορτώσαμε.

Κι ερήμην του, τού φορτώσαμε επίσης το σταυρό με τις αμαρτίες του κόσμου. «Γι’ αυτό», λένε οι πιστοί, «ήταν τόσο βαρύς» και σταυροκοπιούνται με δέος. Σάμπως ένα τσεκούρι, κάποτε να έκοψε το νήμα της ζωής προσφιλούς μας προσώπου κι εμείς ύστερα το κάναμε τοτέμ και το προσκυνούμε. Ο Σταυρός, ήταν ο σταυρός. Τελεία και παύλα… Συνώνυμο του τσεκουριού ή, σωστότερα, της ξύλινης κρεμάλας. Κι ο Θεός δεν ήταν κανένα μωράκι, εκτός αν τα μερμήγκια που κάποτε μην πατώντας τα τούς χάρισα τη ζωή, μ’ έχουν τώρα για κάτι αντίστοιχο και μ’ απεικονίζουν με τη μορφή τους.

Θα ήταν πάντως συγκινητικό, το παραδέχομαι. Θα μ’ άρεσε να βλέπω τον εαυτό μου με σώμα μερμηγκιού, σταυρωμένο σε τίποτα ξυλάκια, μέσα στη σκοτεινή μερμηγκότρυπα… Και σίγουρα, με τούτα που γράφω εδώ, πολλοί ίσως θα εύχονταν από καρδιάς να με δούν να τραβώ τα πάνδεινα και να κατατρώνε τις σάρκες μου οι «φλόγες της κόλασης». Και να καλοσκεφτείς, έτσι και κάνω λάθος, την έχω βαμμένη από χέρι! Ευτυχώς όμως, κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά. Επιτρέψτε μου αυτή την ικανότητα. Κι ο κόσμος, απ’ άκρη σ’ άκρη, είναι γεμάτος κάθε λογής θρησκείες και θεότητες.

Ο κόσμος είναι ένα απίστευτο και συνάμα πλουσιότατο μωσαϊκό θρησκειών και θεοτήτων. Διότι, το θρησκεύειν είναι απαραίτητο συστατικό των κοινωνιών, παρά τα δεινά που οι θρησκείες προξενούν. Οι θρησκείες παρέχουν σιγουριά στους ανασφαλείς, μειώνοντας πρώτα-πρώτα τον αριθμό των ψυχικά ασθενών. Ελευθερώνουν τον νου από τη διαρκή κι ατελέσφορη αναδίφηση στα μεγάλα ερωτήματα, προκειμένου στη συνέχεια να διοχετεύσει τη δημιουργική του πνοή σε πλείστες όσες δραστηριότητες, ουδέποτε μεταπέφτοντας σε μηδενιστικές θεωρίες και άρα σε απραξία.

Χρειάζεται αληθινά μεγάλη εσωτερική δύναμη και τιτάνια προσπάθεια να χτίσεις από μόνος σου τις αξίες σου. Κι ο γράφων, υπήρξε πιστός για δεκαετίες. Τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του. Αλλά κάποια μοναδική στιγμή, έριξε τις σκαλωσιές. Το μέσα οικοδόμημα, ένιωσε πως ήταν αρκετά γερό. (Ήταν;). Και συνέβη το εξής μυστηριώδες: Τη μια μέρα πίστευε και την επόμενη δεν πίστευε καθόλου! Τότε, έστειλε ένα μήνυμα στην πρώην αγαπημένη του: «Δεν υπάρχει τίποτα. Έχε μου εμπιστοσύνη»… Κι εκείνη, ούτε και σ’ αυτό απάντησε. Πάντα της (έστεργε να είναι) πρώην.

Και να, που τα Χριστούγεννα έφτασαν! Φωτεινές γιρλάντες στους δρόμους! Κάλαντα λένε τα παιδιά, με τ’ αθώα προσωπάκια τους φωτισμένα. Και στο τέλος κάνουν τον απολογισμό τους. «Τόσα κέρματα θα πάρεις εσύ, τόσα εγώ»! Στα σπίτια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Μμμ! Εμείς έχουμε λίγο πρόβλημα και ένα ταξίδι που ήταν να κάνω το ακύρωσα. Η γρίπη!... Κρίμα, μας έκλεισε οικογενειακά μέσα. Και για τον άπιστο, τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Γιατί αγαπάει κι αυτός. Και, για να πω και του στραβού το δίκιο, απόψε θα ρίξω ένα βλέφαρο στον ουρανό. Πού ξέρεις;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

11 Δεκ 2009

Οι ελεημοσύνες των χριστιανών

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Συχνά, στρατοπεδεύουν στον περίβολο των εκκλησιών, οι ζητιάνοι… Εκεί, πράγματι, έχουν ελπίδα να τύχουν μεγαλύτερης ελεημοσύνης. Πηγαινοέρχονται γύρω τους σαν ακούραστες μέλισσες οι πιστοί κι αυτοί, άλλοτε στα σκαλιά κι άλλοτε σωριασμένοι καταγής, απλώνουν σπαραχτικά το χέρι τους για τα λιγοστά κέρματα που θα τούς ρίξουν. Ξεπεσμένοι κύκνοι, στο βασιλικό κήπο, που εκπαιδεύτηκαν πια, ν’ αρπάζουν επιδέξια στον αέρα το ξεροκόμματο των φιλοθεάμονων περαστικών.

Οι πιστοί προσέρχονται βαστώντας στο χέρι τον οβολό τους. Είναι το αντίτιμο του κεριού, ένα ζυμωτό πρόσφορο, ένα πιάτο κόλλυβα, το υστέρημα, το περίσσευμά τους. Κι ο πιο φτωχούλης πιστός, θα προσφέρει κάτι. Τώρα πώς γίνεται και τους ζητιάνους, τους βλέπουν πάντα άξαφνα μπροστά τους; Βιαστικά θα ψαχτούν, τι απομένει να δώσουν. Όχι το πρόσφορο πάντως, ούτε τα κόλλυβα ή τα ψιλά του κεριού. Τούτα θα τ’ αποθέσουν απαρέγκλιτα στο προκαθορισμένο μέρος. Πώς αλλιώς ο ιερέας θα βρει το κάτι τις του;

Στα μάτια των χριστιανών που τους ελεούν, οι ζητιάνοι πολύ σπάνια βλέπουν την αγάπη. Τα ψυχρά, κρουστάλλινα μάτια, το ζητιάνο δεν ατενίζουν. Ατενίζουν πέρα και πάνωθε, στον ιδεατό εκείνο κόσμο, τον επονομαζόμενο παράδεισο. Ο πεινασμένος, ο βρώμικος, ο κουρελής, αποτελεί το μέσο τους, το όχημα που θα τους ανεβάσει στα δυσθεώρητα ύψη. Κι ω, με πόση βδελυγμία, θ’ αντίκριζαν αλήθεια ένα ζητιάνο πλάι τους, έτσι και τύχαινε να βρεθούν ποτέ στο τόσο ποθούμενο σημείο της ευδαιμονίας τους!

Καθώς, λοιπόν, οι ελεούντες εξαγοράζουν την ουράνια ανταμοιβή τους, με τον ίδιο τρόπο κι οι ελεούμενοι εξωθούν στο μεγαλύτερο δυνατό επίγειο αντίτιμο. Υπάρχει ένας άγραφος και ταπεινών ελατηρίων κώδικας: «Εγώ, αν μείνω ικανοποιημένος απ’ το ποσό, θα γίνω η δίοδος της σωτηρίας σου, εσύ πλήρωσε και σιώπα». Μέσω του παραπάνω μηχανισμού, ερμηνεύονται άριστα οι μη συνεπείς – για την επιστήμη της Ψυχολογίας – συμπεριφορές, κατά τη διενέργεια οποιασδήποτε σήμερα, μικρής ή μεγάλης ελεημοσύνης.

Και στην πράξη: Κρύο, χιόνι, πάγος, θερμοκρασία υπό το μηδέν… Καθισμένος στη γωνιά του δρόμου, τουρτουρίζει ένας ρακένδυτος ζητιάνος… Περνά ο διαβάτης, βγάζει το κέρμα, μπορεί και το χαρτονόμισμα (βλέπετε, είναι το κρύο τσουχτερό), το δίνει… Φεύγει ο διαβάτης, ο ζητιάνος συνεχίζει να τουρτουρίζει και περιμένει τον επόμενο διαβάτη. Μοιάζει φυσικό αυτό το σκηνικό; Τι πιστεύετε; Αν ήταν ο αδερφός σας, έτσι θα κάνατε; Θα τον εγκαταλείπατε; Σάς μοιάζει φυσική αυτή η αντιμετώπιση;

Ατυχώς, ναι! Διότι υπάρχει ο ελεεινός και τρισάθλιος αντίλογος: Ο ζητιάνος διαθέτει περισσότερα απ’ όσα φαίνεται να διαθέτει. Είναι μια ευμαρής μηχανή – δική σας – κι αν τού ζητήσετε με ειλικρίνεια και συμπονετικά να σας ακολουθήσει στο ζεστό σας σπίτι, θ’ αρνηθεί με χίλιες προφάσεις, ενδέχεται να σας προσβάλει κιόλας. Κάποιες φορές, είναι πολύ πιο πλούσιος από εσάς. Εσείς, βοηθώντας τον, θα στερηθείτε ένα ζωτικό κομμάτι απ’ το ψωμί σας. Και, κρυφά απ’ τους οικείους σας, θα φάτε λιγότερο στο τραπέζι σας…

Παρόλα αυτά και προς θλιβερή αναντιστοιχία τούτου του άρθρου, εξακολουθούν να υπάρχουν αληθινοί φτωχοί και δυστυχισμένοι. Δε χρειάζεται, όμως, να είστε χριστιανοί για να τους βοηθήσετε. Τώρα, γνωρίζετε…

2 Δεκ 2009

Ο κόσμος αφυπνίζεται...

...και στην Ελλάδα βρέχει.

Στην Ελλάδα που βρέχει σήμερα από το πρωί, οι ιερείς τελικά ενέδωσαν. Και θα καταβάλουν τον αυξημένο φόρο που ζητά η Κυβέρνηση. Πρόκειται για το τρία τοις εκατό επί της αντικειμενικής αξίας της τεράστιας ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας. Τούτο πρακτικά σημαίνει πως, ενώ με τον προηγούμενο φορολογικό συντελεστή θα πλήρωναν γύρω στα επτακόσια εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του Κράτους, τώρα θα πληρώσουν δύο δισεκατομμύρια. Σημαντικό ποσό, το οποίο θα ανακουφίσει σίγουρα πολλές ευπαθείς οικονομικά κατηγορίες συνανθρώπων μας. Χαιρόμαστε για την απόφαση της Ιεραρχίας και τους συγχαίρουμε θερμά, έστω κι αν γι’ αυτούς ήταν μονόδρομος.

Στην Ελβετία, ο κόσμος κατέβηκε σε δημοψήφισμα για ένα θέμα αρχιτεκτονικής αισθητικής. Για το αν θα πρέπει να επιτρέπεται η ανέγερση πανύψηλων μουσουλμανικών μιναρέδων στα τζαμιά. Ως γνωστό, στη χώρα αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζουν περίπου τετρακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι και, φυσικά, έχουν το αναντίρρητο δικαίωμα του θρησκεύειν. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπήρξε αρνητικό γι’ αυτούς και πλέον απαγορεύεται η ανέγερση νέων μιναρέδων στην ελβετική επικράτεια. Σημειώνουμε πως, εάν το σκεπτικό της απαγόρευσης αφορά μόνο στην αισθητική, μας βρίσκει σύμφωνους. Αν όμως πρόκειται για προϊόν χριστιανικού φανατισμού, τότε διαφωνούμε απόλυτα. Υποστηρίζουμε την ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης κάθε ανθρώπου, όπως απαιτούμε να υποστηρίζει κι αυτός την άθρησκη δική μας θέση και στάση ζωής.

Στην Ολλανδία, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη μια παρόμοια διαδικασία για απαγόρευση των εκεί μιναρέδων. Προηγήθηκε – από τριετίας – η δια νόμου κατάργηση της μπούρκας στους δημόσιους χώρους, μέτρο που εφαρμόστηκε κατόπιν στη Γαλλία (η μαντήλα) και μάλιστα με πρωτοβουλία του Προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Στην Ιταλία, χώρα καθολική στην πλειοψηφία της, αποκαθηλώνονται τα θρησκευτικά σύμβολα από τα σχολεία, τα δικαστήρια, τους κοινωφελείς οργανισμούς, σε εφαρμογή σχετικής δικαστικής απόφασης. Στην Ελλάδα εμφανίζονται οι πρώτες αντιδράσεις, ένθεν και κείθεν των παραπάνω τάσεων. Σημάδι πως ο κόσμος αφυπνίζεται.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, μπήκαμε στο Δεκέμβριο, μήνα της φαντασμαγορικής γιορτής των Χριστουγέννων. Εμείς θα το γιορτάσουμε, επειδή μάς αρέσει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο παραμύθι. Για σκέψου, «ο χριστιανός θεός πήρε μορφή ανθρώπου· γεννήθηκε στη γη από παρθένα μάνα και πνεύμα άγιο· κι όταν μεγάλωσε αποσύρθηκε στην έρημο για ν’ ασκητέψει. Επέστρεψε μετά και κήρυξε αγάπη, όμως εμείς τον σταυρώσαμε». Θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα στο ιστολόγιό μας εδώ, με τον αληθινό τους χαρακτήρα – αυτόν του παραμυθιού. Και θα καταδείχνουμε πάντα, με αλήθεια και συνέπεια στις πεποιθήσεις μας, πού βρίσκεται το (ωραίο) ψέμα και πού η (πικρή) αλήθεια.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί ο άθρησκος να μη γιορτάζει; Γιατί να μη συμμετέχει στη γενική χαρά; Όπως οι χριστιανοί καπηλεύτηκαν (παραποιώντας στις πλείστες των περιπτώσεων την Ιστορία) γιορτές πανάρχαιες και δη ελληνικές, σαν τις Απόκριες φέρ' ειπείν, έτσι κι εμείς θα καπαρώσουμε τα Χριστούγεννά τους. Θα τα χαρούμε είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι. Μείνετε δίπλα μας, θα έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, τις μέρες που έρχονται.