Συχνά, στρατοπεδεύουν στον περίβολο των εκκλησιών, οι ζητιάνοι… Εκεί, πράγματι, έχουν ελπίδα να τύχουν μεγαλύτερης ελεημοσύνης. Πηγαινοέρχονται γύρω τους σαν ακούραστες μέλισσες οι πιστοί κι αυτοί, άλλοτε στα σκαλιά κι άλλοτε σωριασμένοι καταγής, απλώνουν σπαραχτικά το χέρι τους για τα λιγοστά κέρματα που θα τούς ρίξουν. Ξεπεσμένοι κύκνοι, στο βασιλικό κήπο, που εκπαιδεύτηκαν πια, ν’ αρπάζουν επιδέξια στον αέρα το ξεροκόμματο των φιλοθεάμονων περαστικών.
Οι πιστοί προσέρχονται βαστώντας στο χέρι τον οβολό τους. Είναι το αντίτιμο του κεριού, ένα ζυμωτό πρόσφορο, ένα πιάτο κόλλυβα, το υστέρημα, το περίσσευμά τους. Κι ο πιο φτωχούλης πιστός, θα προσφέρει κάτι. Τώρα πώς γίνεται και τους ζητιάνους, τους βλέπουν πάντα άξαφνα μπροστά τους; Βιαστικά θα ψαχτούν, τι απομένει να δώσουν. Όχι το πρόσφορο πάντως, ούτε τα κόλλυβα ή τα ψιλά του κεριού. Τούτα θα τ’ αποθέσουν απαρέγκλιτα στο προκαθορισμένο μέρος. Πώς αλλιώς ο ιερέας θα βρει το κάτι τις του;
Στα μάτια των χριστιανών που τους ελεούν, οι ζητιάνοι πολύ σπάνια βλέπουν την αγάπη. Τα ψυχρά, κρουστάλλινα μάτια, το ζητιάνο δεν ατενίζουν. Ατενίζουν πέρα και πάνωθε, στον ιδεατό εκείνο κόσμο, τον επονομαζόμενο παράδεισο. Ο πεινασμένος, ο βρώμικος, ο κουρελής, αποτελεί το μέσο τους, το όχημα που θα τους ανεβάσει στα δυσθεώρητα ύψη. Κι ω, με πόση βδελυγμία, θ’ αντίκριζαν αλήθεια ένα ζητιάνο πλάι τους, έτσι και τύχαινε να βρεθούν ποτέ στο τόσο ποθούμενο σημείο της ευδαιμονίας τους!
Καθώς, λοιπόν, οι ελεούντες εξαγοράζουν την ουράνια ανταμοιβή τους, με τον ίδιο τρόπο κι οι ελεούμενοι εξωθούν στο μεγαλύτερο δυνατό επίγειο αντίτιμο. Υπάρχει ένας άγραφος και ταπεινών ελατηρίων κώδικας: «Εγώ, αν μείνω ικανοποιημένος απ’ το ποσό, θα γίνω η δίοδος της σωτηρίας σου, εσύ πλήρωσε και σιώπα». Μέσω του παραπάνω μηχανισμού, ερμηνεύονται άριστα οι μη συνεπείς – για την επιστήμη της Ψυχολογίας – συμπεριφορές, κατά τη διενέργεια οποιασδήποτε σήμερα, μικρής ή μεγάλης ελεημοσύνης.
Και στην πράξη: Κρύο, χιόνι, πάγος, θερμοκρασία υπό το μηδέν… Καθισμένος στη γωνιά του δρόμου, τουρτουρίζει ένας ρακένδυτος ζητιάνος… Περνά ο διαβάτης, βγάζει το κέρμα, μπορεί και το χαρτονόμισμα (βλέπετε, είναι το κρύο τσουχτερό), το δίνει… Φεύγει ο διαβάτης, ο ζητιάνος συνεχίζει να τουρτουρίζει και περιμένει τον επόμενο διαβάτη. Μοιάζει φυσικό αυτό το σκηνικό; Τι πιστεύετε; Αν ήταν ο αδερφός σας, έτσι θα κάνατε; Θα τον εγκαταλείπατε; Σάς μοιάζει φυσική αυτή η αντιμετώπιση;
Ατυχώς, ναι! Διότι υπάρχει ο ελεεινός και τρισάθλιος αντίλογος: Ο ζητιάνος διαθέτει περισσότερα απ’ όσα φαίνεται να διαθέτει. Είναι μια ευμαρής μηχανή – δική σας – κι αν τού ζητήσετε με ειλικρίνεια και συμπονετικά να σας ακολουθήσει στο ζεστό σας σπίτι, θ’ αρνηθεί με χίλιες προφάσεις, ενδέχεται να σας προσβάλει κιόλας. Κάποιες φορές, είναι πολύ πιο πλούσιος από εσάς. Εσείς, βοηθώντας τον, θα στερηθείτε ένα ζωτικό κομμάτι απ’ το ψωμί σας. Και, κρυφά απ’ τους οικείους σας, θα φάτε λιγότερο στο τραπέζι σας…
Παρόλα αυτά και προς θλιβερή αναντιστοιχία τούτου του άρθρου, εξακολουθούν να υπάρχουν αληθινοί φτωχοί και δυστυχισμένοι. Δε χρειάζεται, όμως, να είστε χριστιανοί για να τους βοηθήσετε. Τώρα, γνωρίζετε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.