ΑΥΤΟΜΑΤΟ ON/OFF ΟΤΑΝ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ

30 Οκτ 2010

Γυναίκα και Ορθοδοξία


Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Η Ελλαδική Εκκλησία απαξιώνει το θηλυκό γένος του ανθρώπου και το κατατάσσει στην πλευρά του διαβόλου. Ο χριστιανισμός μα και οι άλλες θρησκείες – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – στις οποίες θέλοντας και μη συμμετέχουν οι λαοί, είναι ανδροκρατούμενοι οργανισμοί. Οι γυναίκες, που ως γνωστόν αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, μέχρι πρότινος θεωρούνταν ότι δεν έχουν ψυχή και λογίζονταν απλώς ως βοηθητικό όργανο του ανδρός και όχι ως ισάξιες με αυτόν. Έτσι, δεν είχαν, μήτε όμως κι έχουν μέχρι σήμερα, ισότιμη θέση στην εκκλησία και γενικά στο χριστιανισμό. Αποτελούν ανεπιθύμητο ως ακάθαρτο στοιχείο, παραπλανητικό, που του λείπει η λογική κι επιπλέον ο διάβολος ξερνά το χάος του μέσα απ’ αυτές. Κατά συνέπεια, συγκαταλέγονται μεταξύ των οργάνων του σατανά και της παρέας του.

«Μία γυναίκα αν λάβουμε υπ’ όψιν ποία είναι η φύση της πρέπει να αισχύνεται γι’ αυτήν». Κλήμης Αλεξανδρεύς, («Παιδαγωγός» 2.33). Ο Τερτυλλιανός, («De Cultu Feminarum» 1.1), αναφέρει ότι, οι γυναίκες αποτελούν «την πύλη μέσα από την οποία έρχεται ο διάβολος». Ο μεγάλος πατέρας της εκκλησίας, επίσκοπος Κύπρου Επιφάνειος, γράφει ότι: «οι γυναίκες αποπλανώνται εύκολα, είναι αδύναμες και δεν έχουν λογική. Ο διάβολος ξερνά το χάος του μέσα από αυτές», (pg 42.740). Ο δε μεγάλος επίσης πατέρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Αναστάσιος Σιναΐτης, σημειώνει χαρακτηριστικά στο «Πας ο εμβλέψας γυναικί»: «Τι είναι γυναίκα; Ναυάγιο στην ξηρά, πηγή κακίας, δοχείο ακαθαρσίας, θανατηφόρα συνάντηση, ολίσθημα των ματιών, καταστροφή των ψυχών, λόγχη της καρδιάς, καταστροφή των νέων, σκήπτρο του Άδη, απόκρυφος πόθος. Τι είναι γυναίκα; Διαβολή των αγίων, ανάπαυση των ματιών, παρηγοριά του διαβόλου, απαρηγόρητος πόνος, καμίνι που σιγοκαίει, σκανδαλισμός αυτών που σώζονται, αθεράπευτη κακία, καθημερινή φλυαρία, ξενοδοχείο των ασώτων, εργαστήριο των δαιμόνων. Τι είναι γυναίκα; Κακό φίλτρο, αδιάντροπο θηρίο, ασυγκράτητη ορμή, αχαλίνωτο στόμα, θρίαμβος μυστηρίων, οδηγός σκοταδιού, δασκάλα παραπτωμάτων, πονηρή απόλαυση, ακόρεστη επιθυμία, πρόξενος αιωνίας κόλασης. Τι είναι γυναίκα; Γήινη επιθυμία, αιτία οκνηρίας του άντρα, ακράτεια που κοιμάται μαζί του, αγωνιώδης φροντίδα που σηκώνεται μαζί του, οχιά με ενδύματα, αυθαίρετη μάχη, καθημερινή ζημιά, συμφορά του σπιτιού, ναυάγιο του άντρα, ανήμερο θηρίο, καταγώγιο των μοιχών, όπλο του διάβολου, επιθυμητή λύσσα, παγκόσμιος θάνατος. Ο σοφός λέγει: “Κάθε κακία είναι μικρή συγκρινόμενη με την κακία της γυναίκας”(Σοφία Σειράχ 25.19). Κοίταξε με τον λογισμό σου κάτω από το δέρμα του προσώπου της, και τότε δεν θα βρεις παρά μόνον κόκκαλα και νεύρα, και φλέβες και δυσωδία. Σκέψου την επίσης γριά, αλλοιωμένη, πεθαμένη, να καταρρέει όλη εκείνη η ανθηρότητα. Σκέψου τι είναι αυτό που θαυμάζεις και νοιώσε ντροπή. Και αφού ντραπείς μετάνιωσε».

Αλλά αν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζουν οι άγιοι, οι θεόπνευστοι εκκλησιαστικοί πατέρες, τότε και ο θεός θα έκανε λάθος και θα πρέπει να ντρέπεται που έστειλε τον υιόν του να γεννηθεί από ένα τέτοιο ακάθαρτο δοχείο ηδονής. Δεν λογαριάζουν, δεν ντρέπονται οι μισογύνηδες αυτοί δήθεν πατέρες των πιστών, όταν εκστομίζουν τέτοιες χυδαιότητες εναντίον των μανάδων τους, των αδελφών τους και των γυναικών τους; Αν δεν υπήρχε το θηλυκό στοιχείο, πώς θα ήταν δυνατόν να γεννηθούν και να υπάρχουν αυτοί οι υβριστές του; Δεν ξέρουν τάχατες ότι και κάτω από το δικό τους δέρμα, υπάρχουν κόκκαλα, νεφρά, πνευμόνια, άντερα και δυσωδία; Είναι βέβαια και ο θεός σερνικός και κυρίαρχος στο βασίλειό του, οπότε το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και με τους ίδιους τους σερνικούς εδώ στην γη.

Πατριαρχία είναι το σύστημα των θρησκειών. Αν δεν υπήρχε – λέει – αυτή η Εύα, το αγγείο του σατανά, οι εν λόγω κύριοι θα ζούσαν ακόμα στον Παράδεισο. Η μπουρδολογία, η ακατάσχετη ψευδολογία κι ο ανεύθυνος παραλογισμός, είναι γνωρίσματα των ανθρωπόπλαστων θρησκειών. Δεν βλέπουν τα λουλούδια των αγρών, τα άνθη των δέντρων, που ο θεός τους, ο δικός τους θεός, τα ’χει εφοδιάσει με το νέκταρ, την γλυκιά ουσία, το μέλι, για να ελκύουν τις μέλισσες, και τα άλλα έντομα ώστε τα θηλυκά να γονιμοποιούνται και να κυοφορούν έμβρυα, για να υπάρχει και να συνεχίζεται η ζωή; Μήπως ο θεός των λουλουδιών, η φύση δηλαδή, είναι ο πραγματικός θεός και όχι αυτός που νομίζουν οι αυτοχρησμένοι θεοπατέρες της ορθοδοξίας; Αυτός δηλαδή που φροντίζει πιο πολύ τα θηλυκά, αφού πάνω σ’ αυτά στηρίζεται η ζωή; Δεν θέλει ερώτημα, ούτε πολλή σκέψη, για να καταλάβουμε ότι, το θηλυκό στοιχείο είναι αυτό που κουβαλάει σαν τον υπομονετικό γάιδαρο και αγόγγυστα φέρει στις πλάτες του, το πιο βαρύ φορτίο της συνέχισης της ζωής. Αν δεν μπορούν να το επαινέσουν, να το υμνήσουν οι θεοπατέρες, σε οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ανήκουν, ας μην το υποτιμούν τουλάχιστον κι ας μην το κατηγορούν.

9 Οκτ 2010

Πικρές διαπιστώσεις


Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Χτες παρακολούθησα στο Alter, στην εκπομπή του Άκη Παυλόπουλου «Σήμερα», μια είδηση που με συγκλόνισε και με κρατά συγκλονισμένο ακόμη. On camera, με κομμένη την ανάσα είδα λεπτό προς λεπτό τον ξυλοδαρμό ενός 52χρονου επιχειρηματία (εμπόρου αυτοκινήτων), από μπράβους που τού πουλούσαν προστασία κι εκείνος δεν τη δέχτηκε… Μπροστά στον ξυλοδαρμό μάλιστα, βρέθηκαν εντελώς ανήμπορες να τον βοηθήσουν, η γυναίκα του και η κόρη του…

Ήταν σωματώδεις οι δράστες και, ω ειρωνεία, όπου βγήκα έξω σήμερα και συναντούσα σωματώδη τύπο σοκαριζόμουν… Είχαν μια σιδερογροθιά με την οποία έσπασαν τα δόντια του ανθρώπου, φορούσαν μπότες και τού σπάσανε τα πλευρά με κλωτσιές… «Μη!... Άφησέ τον!...», άκουγες μια γυναικεία φωνή να σπαράζει. Κλάματα, κακό. Όλα έγιναν γρήγορα και καταγράφηκαν στην κάμερα του καταστήματος, καρέ-καρέ. Τα έχει η αστυνομία. Αν κάνει κάτι, φέξε μου…

Δεν ισχυρίζομαι πως οι λύκοι έδειραν τον αμνό κι αυτό, δυστυχώς, είναι το πιο πικρό… Ισχυρίζομαι πως όλοι είμαστε ζώα. Άλλος λιγότερο, άλλος πιο πολύ. Απογοητεύτηκα οικτρά από τους ανθρώπους. Υπό συνθήκες – σκέφτηκα – καθένας από μας θα μπορούσε να συμπεριφερθεί έτσι. Είτε λόγω ελλιπούς μόρφωσης είτε λόγω παλιοκαθηγητών στο σχολείο (παλιοκαθηγητής είναι ο καθηγητής, ο οποίος αν και ενδεχομένως μεταδίδει γνώσεις, δεν διαμορφώνει χαρακτήρες)…

Μπορεί επίσης, εγκληματικά αμελείς γονείς ή τιποτένιοι και αχρείοι κηδεμόνες, αγρίμια δίποδα του παρελθόντος, μπορεί κι ο τρόπος ζωής ορισμένων, η πορνεία, τα ναρκωτικά. Εκεί όπου κατοικεί η διαφθορά, εκεί η κακία… Ποιος είπε ότι ο Διάβολος δεν υπάρχει; Έχουν δίκιο οι Θρησκείες που τον επισείουν, σκιάχτρο και τρομάρα για τους πιστούς τους. Τελικά, ίσως οι Θρησκείες να είναι απαραίτητες στις κοινωνίες. Τελικά, ίσως δεν είμαστε έτοιμοι για να είμαστε ελεύθεροι…

6 Ιουν 2010

Οι εικόνες που δακρύζουν - Μια εξήγηση


Ό,τι καλύτερο μέσα στον Άδη,
το πιο κακό τ’ Ουρανού…
’Κεί που το φως συναντά το σκοτάδι
κι ίσκιοι ταράσσουν τον νου.

Επειδή στις μέρες μας ανθούν οι μαρτυρίες πως δακρύζουν τα εικονίσματα, επειδή και ο γράφων άκουσε κάποτε το «ραβδάκι του Άγιου», κι επειδή ο εκ βαθιάς πεποίθησης άθρησκος δεν είναι – δεν υπάρχει ανάγκη να είναι – και αρνητής των πάντων, τούτο εδώ το άρθρο ίσως να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης…

Απ’ την ελληνική αρχαιότητα ήδη, γινόταν λόγος για τον Άδη. Για τον Αχέροντα και την Αχερουσία, για τους «ψυχοπομπούς» (τα σπουργίτια, τα κοράκια) και για τον Πλούτωνα με τη μονάκριβη κόρη του. Την πανέμορφη, την αιώνια θλιμμένη. Εκείνη που μιλούσε με ξενική φωνή και τ’ όνομά της ήταν Περσεφόνη…

Μα και στους άλλους λαούς, δοξασίες παρεμφερείς, στο ίδιο καταλήγουν συμπέρασμα: Ότι δηλαδή, υπάρχει ο κόσμος ο ορατός, υπάρχει όμως και ο κόσμος ο αόρατος… Της διάνοιας η αιχμή του δόρατος, των ψυχών ο απώτατος προορισμός… Οι άνθρωποι τον τοποθετούν στον ουρανό, οι υμνωδοί τον υμνούν…

Οι κατακτητές Άγγλοι στην Αυστραλία, συνάντησαν στα νέα εδάφη μια φυλή ιθαγενών που αγνοούσαν την έννοια «Θεός». Πίστευαν ωστόσο στα Πνεύματα… Τα έτρεμαν τα Πνεύματα! Στην Αμερική, το ίδιο. Παρότι οι «Ινδιάνοι» τιμούσαν λατρευτικά μαζί με τα Πνεύματα και ένα Ανώτατο Πνεύμα, τον γνωστό Μανιτού…

Μ’ ένα αεροπλάνο αν γυρίσεις τη γη, θα δεις τον κόσμο σαν ένα πολύχρωμο χαλί γεμάτο με διαφορετικές αντιλήψεις, συνήθειες, πίστεις. Την νοικοκυρά, στον βωμό, να προσφέρει θυσία στην Θεά των Λουλουδιών. Τον ιμάμη, στον μιναρέ, να καλεί σε προσευχή. Τον ινδουιστή να εξαγνίζεται στον Γάγγη ποταμό…

Γιατί, μοναχά η Παναγία να δακρύζει; Γνωρίζετε ότι μάς αποκρύπτουν τα θαύματα των άλλων; Ζούμε στην Ελλάδα κι είναι όλοι γύρω μας χριστιανοί. Επικίνδυνο αυτό για τον στοχασμό μας. Γνωρίζετε ότι οι «Άγιοι» άλλων θρησκειών, επίσης δακρύζουν; Ή θαρρείτε πως κατέχουμε τη μοναδικότητα εμείς;

Και όμως… Η Παναγία όντως δακρύζει. Το είδαν τόσοι και τόσοι κι έπεσαν στα γόνατα και προσκύνησαν. Ξέσπασαν σε λυγμούς και κρίσης μεταμέλειας. Υποτάχτηκαν στο ψέμα των ιερέων – στο ψέμα όχι ότι δακρύζει η Παναγία, αλλά ότι υπάρχει η Παναγία. Ενώ πρόκειται για ένα καθαρά παραψυχικό φαινόμενο…

Όταν ο κόσμος δεν γνώριζε αστρονομία, η πέτρα που έπεφτε εξ ουρανού γινόταν προσκύνημα και θεϊκό προμήνυμα. Σήμερα που ο κόσμος δεν γνωρίζει παραψυχολογία, ούτε έχει μελετήσει τον «κόσμο τον αόρατο», στα κάθε λογής τέτοια φαινόμενα και «σημεία», προσδίδεται μια υπερφυσική επενέργεια.

Μια υπερφυσική επενέργεια, η οποία έχει πάντα ως αποστολέα της, τον εκάστοτε κατά τον τόπο λατρευόμενο Θεό. Και με βαρύ αντίκτυπο για τις ενοχές του παραλήπτη:

Όταν οι σάλπιγγες παιάνες ηχήσουν,
φεύγε! Μη μένεις εδώ!...
Μόλις σε βρούνε και μάθουν ποιος ήσουν,
δύσβατη θα ’χεις οδό…

Συχνά, οι άθρησκοι καταφεύγουμε στην άρνηση… «Κόλπο είναι, των παπάδων», ωρυόμαστε.

Πράγματι, όταν δεν συντρέχουν παραψυχικά φαινόμενα, κόλπο είναι ή πλάνη… Στο υπόγειο του σπιτιού του θείου μου, μια μικρή ακίδα στον τοίχο στάζει… Κι αν ήταν αγιογραφία; Ω, αν ήταν αγιογραφία, ο θείος μου θα γινόταν πολύ-πολύ πλούσιος! Τ’ ορκίζομαι αυτό. Για τα υπόλοιπα, όρκο δεν παίρνω…

11 Μαΐ 2010

Θεός: "Δεν είμαι εδώ. Λείπω!"



Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Μα, πού χάθηκε, πού αποσύρθηκε ο Θεός; Τον αναζητήσαμε στις πορείες, εκεί που τα «παιδιά» πετούν μολότοφ και φοράνε κουκούλες· τον γυρέψαμε στο επιβλητικό κτίριο που ονομάζουμε Κοινοβούλιο κι οι πολιτικοί μας, νομοθετούν για μένα και για σένα· σκεφτήκαμε ύστερα πως, αφού είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση, μπορεί τελικά να μη βρίσκεται εδώ, αλλά να πήγε στις Βρυξέλλες για να επηρεάσει τους ξένους ηγέτες να βγάλουν άλλες πολύ πιο σημαντικές αποφάσεις… Α, αυτό θα συμβαίνει μάλλον! Διότι, πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι απουσίαζε παντελώς κι απ’ την οδό Σταδίου, τη μέρα – που ήταν νύχτα – της φοβερής πυρκαγιάς;

Στη Μονή Πετράκη, οι Ιερωμένοι συγκεντρώνονται (όπως κάνουν πάντα τις μέρες του Πάσχα τους). Στη Μονή Πετράκη, οι προσευχές πιάνουν πάντα τόπο. Μόνο που όταν βγαίνουν απ’ τα σεπτά τους τα χείλια, χρειάζεσαι μια Πυθία Αρχαίου Μαντείου για να στις εξηγήσει… Κανένας δε θα σε βοηθήσει, όπως και κανένας άλλωστε δε σε βοήθησε ποτέ. Στη Μονή Πετράκη, σαν τύχει και πας να τούς προτείνεις κάποια ιδέα σου για βοήθεια των φτωχών, θα σε ακούσουν αφ’ υψηλού και θα σού εξηγήσουν στο τέλος ότι είναι κακό για τη λογοτεχνία να χρησιμοποιείς πολλές φορές τη λέξη «δεν». Ο ρασοφόρος συνομιλητής σου, ίσως σού πει κι άλλα. Καταλήγοντας πολλές φορές στην ίδια επωδό: «Κατάλαβες, τέκνο μου»;

Κατάλαβα· μην κουράζεστε… Δε θα ξαναγράψω «δεν».

Όταν το σώμα στεγνώνει κι όλο το νερό εξατμίζεται, τότε εξαερώνεται κι ο νους. Ψάχνεις απεγνωσμένα την μπαλκονόπορτα που χάσκει ορθάνοιχτη μόλις μια σπιθαμή μπροστά σου και δεν τη βλέπεις. Η κάμερα αποτυπώνει τη μορφή σου, μες σε βαθιούς καπνούς. Λυγίζεις· γονατίζεις· σωριάζεσαι στο πυρωμένο πάτωμα. Πεθαίνεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Βασανιστικά δευτερόλεπτα… Άραγε τι να σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή; Κι αν σκέφτεσαι, άραγε συγχωρείς; Σίγουρα δε μισείς πάντως (νάτο πάλι το «δεν» - συγχωρέστε με, πάτερ). Εκείνοι που σώθηκαν, ειπώθηκε ότι έτρεξαν και κρύφτηκαν με λυγμούς κι αναφιλητά μες στις αγκαλιές τυχαίων περαστικών…

Οι νόμοι των πολιτικών μας στερούνται ψυχής. Όπως η έρημος, ύδατος. Όπως το σεξ, αγάπης. Όπως οι Ιερωμένοι, Θεού. Ακριβαίνουν τα προϊόντα, φτηναίνουν οι μισθοί. Απλό που ακούγεται! Πίσω όμως απ’ τις κουρτίνες… Πίσω απ’ τις κουρτίνες, χιλιάδες δράματα εκτυλίσσονται καθημερινά. Άνθρωποι μαζεμένοι κουβάρι, κλείνονται στο φτωχόσπιτό τους, μαζί με τους οικείους τους, όλοι μαζί, μια γροθιά… Μια πεινασμένη γροθιά συγκεντρωμένη γύρω από αδειανά πιάτα. Λέει ο πατέρας: «Ποιος θα πει σήμερα την προσευχή»; Η μητέρα δείχνει με τα μάτια την κόρη. «Άννα, πες εσύ»… Κι η Άννα: «Για το φαγητό και τη χαρά, σ’ ευχαριστούμε Θεέ μου»…

«Εγώ», ανέφερε χτες ή προχτές σε μια συνέντευξή της στην τηλεόραση η Λούκα Κατσέλη (η αδερφή της όμορφης ηθοποιού Νόρας, που έπαιξε σε μια πολύ συγκινητική ταινία με τον Σωτήρη Μουστάκα) «έχω υποστεί πολύ άσχημα τις συνέπειες της κρίσης. Σκεφτείτε ότι η οικογένειά μου χάνει απ’ το εισόδημά της περίπου τριάντα χιλιάδες ευρώ το χρόνο! Παρόλα αυτά, θεωρώ απαραίτητα τα μέτρα»… Και λοιπά, και λοιπά… Τι ωραία ταινία, εκείνη που πρωταγωνίστησε η αδερφή της πλάι στον αξέχαστο Μουστάκα… «Ένας νομοταγής πολίτης» ήταν ο τίτλος. Προφητικός τίτλος! Πρέπει όλοι λοιπόν να είμαστε νομοταγείς πολίτες, κυρίες και κύριοι.

Πρέπει πρόθυμα να αποδεχτούμε τα σκληρά μέτρα. Πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι. Και, κυρίως, δεν πρέπει να λέμε «δεν». Είναι κακό για τη λογοτεχνία…

6 Μαΐ 2010

Η δήλωση του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου


Την προάσπιση της Δημοκρατίας με αφορμή τα γεγονότα στην Αθήνα και τα οικονομικά μέτρα ζητά ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος. Σε ανακοίνωση του που διανεμήθηκε σε όλα τα Μ.Μ.Ε. πριν από λίγο, αναφέρει:

«Αφουγκράζομαι το κοινό αίσθημα του πόνου και της θλίψης, αυτό που πλέον υπερβαίνει κάθε ‘κατηγορώ’. Όταν ο θυμός υπερχειλίζει, όταν η ελπίδα δεν διαφαίνεται, το συναίσθημα εκφράζεται με βία και αντίδραση. Όμως τώρα, δεν είναι η στιγμή να υποκύψει η Ελλάδα και ο λαός της σε αυτή την οργή, όσο δικαιολογημένη και εάν είναι. Τώρα είναι η στιγμή να προασπίσουμε την πίστη μας στην Δημοκρατία. Είναι η στιγμή να θυμηθούμε, ότι στις πιο δύσκολες δοκιμασίες αντεπεξήλθαμε με την ανεξάντλητη δύναμη που συσσωρεύουμε όταν είμαστε ενωμένοι.

»Προκειμένου να κατορθώσει η ελληνική κοινωνία τα πρώτα, επώδυνα βήματα εξόδου από την ύφεση, είναι αναγκαία μια υπέρβαση: να διαχωρίσει, για κάποιο διάστημα, την πολιτική και κοινωνική κρίση από την οικονομική. Όπως κάθε υπέρβαση, χρειάζεται δύναμη και υπομονή. Εντός των Δημοκρατικών θεσμών, ο λαός μπορεί να βρει έκφραση και ελευθερία, να απαντήσει στην αδικία, να βρει το σθένος να κρατήσει την Ελλάδα ψηλά.

»Προ πέντε εβδομάδων, βρισκόμενος στο Πήλιο, είχα εκφράσει την σκέψη, ότι ενδεχομένως, να πλησιάζουμε στο σημείο μιας συντονισμένης, ειρηνικής διαμαρτυρίας της ελληνικής κοινωνίας, όπως έγινε προ ετών στην Ιρλανδία, όπου ο λαός, με μια σύσσωμη, σιωπηρή πορεία έδωσε το στίγμα της κοινής γνώμης σε όσους πλήγωναν την χώρα και τους πολίτες της. Αυτή ήταν η στάση ενός λαού έναντι στην τρομοκρατία, αυτή πιστεύω πως πρέπει να είναι και η απάντηση σε όσους απειλούν την Δημοκρατία στην Ελλάδα.

»Εάν λυγίσει ο λαός, θα είναι θύμα, εάν αντιδράσει, θα είναι θύτης.

Εάν όμως, με την σοφία της ηρεμίας και την δύναμη της αλληλεγγύης υπερβεί τον πόνο της αδικίας, θα βγει νικητής και θα φωτίσει τον δρόμο για την επόμενη γενιά, για τον υπόλοιπο κόσμο».

Αυτή είναι η δήλωση του Κωνσταντίνου και εμείς θα συμπληρώσουμε ότι είναι καιρός πλέον να έρθει κι αυτός για να βοηθήσει. Είναι άξιος πολιτικός, εξαιρετικός άνθρωπος, και δεδομένου ότι μιλά και τάσσεται υπέρ της Δημοκρατίας – με τη σημερινή της έννοια ελπίζουμε – είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθεί το κατάλληλο πλαίσιο ώστε να ενταχθεί (ως νόμιμα εκλεγμένος και με αρχή και λήξη θητείας) στο κυβερνητικό δυναμικό της χώρας μας. Ασφαλώς όχι ως βασιλιάς, αλλά ως σημαίνων πολιτικός άντρας.

24 Απρ 2010

Ο θάνατος της τσιγγάνας


Η Δαναΐδα έγραψε στην επιστολή της:

Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για τους συνανθρώπους τους. Που αφιερώνουν την ζωή τους στο να τους βοηθούν. Αυτή είναι η πραγματική καλοσύνη. Αυτήν να δεις.

Και ξέρεις, μου είναι πολύ δύσκολο αυτό που θα κάνω. Γιατί μόνο εγώ ξέρω πόσο θα ήθελα να έχεις μία ωραία εικόνα για μένα. Όμως δεν το αντέχω. Με θεωρείς καλό άνθρωπο γιατί δεν ξέρεις. Επειδή έγραψα δυο γραμμές λες και έκανα κάτι. Όμως δεν μπορώ. Γι’ αυτό θα σου το πω. Άκουσέ με.

Απ' ότι θυμάμαι εμείς εδώ είχαμε αρκετούς τσιγγάνους. Όλοι όμως τους έλεγαν πλούσιους κλέφτες που δεν ξέρουν τί έχουν και ζητιανεύουν για να βγάλουν κι άλλα. Βέβαια. Λες κι εδώ οι άνθρωποι είναι τόσο τίμιοι. Μόνο να μιλάνε ξέρουν. Κανείς δεν πήγε να δει πού μένουνε. Πώς ζούνε. Παλιότερα τουλάχιστον. Τώρα απλά τους ξεχνούν. Όμως πώς να ξεχάσω εκείνη την γυναίκα. Ήτανε κάθε Κυριακή στην εκκλησία που όλοι εμείς οι ''καλοί χριστιανοί'' πηγαίναμε. Εκείνη όμως καθόταν και ζητούσε μια βοήθεια στα σκαλοπάτια. Και ξέρεις όλοι τί λέγανε; «Α, ο άντρας αυτινής είναι κλέφτης και έχει τόσα σπίτια και αυτή τώρα κάθεται εδώ και παίζει θέατρο κλπ κλπ κλπ». Κι εγώ όμως ήμουν εκεί. Ήμουνα εκεί και είδα με τα μάτια μου τον πάτερ να βγαίνει απ' την εκκλησία και εκείνη να του λέει, «σε παρακαλώ δώσε μου κάτι, έχω να φάω πέντε μέρες». Και ξέρεις τί της απάντησε; «Λυπάμαι μα ξέρεις, τα χρήματα από το παγκάρι προσφέρονται σε ιδρύματα...» και γύρισε και μου έκλεισε το μάτι. Ότι προσπαθούσε να ξεφορτωθεί την ψεύτρα δηλαδή. Και ξέρεις τί σκέφτηκα εγώ; «Μα πώς μπορεί να παίζει τέτοιο θέατρο. Και μάλιστα έξω από το σπίτι του Θεού». Αυτό σκέφτηκα. Κοίταγα τους ανθρώπους των βιβλίων μου, άκουγα την αύρα των δέντρων, τις φωνές των ζώων και δεν είδα τον πόνο της. Δεν είδα ότι έλεγε την αλήθεια. Και ξέρεις τί έκανα λοιπόν; εγώ η καλή χριστιανή; εγώ η δούλη του Θεού; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ούτε το κομμάτι άρτο που κρατούσα δεν της έδωσα. Έκλαιγα και αγαπούσα τον Χριστό και δεν έκανα τίποτα για εκείνη. Το καταλαβαίνεις; Το συνειδητοποιείς; Κι ύστερα πέθανε. Και ξέρεις τί είπαν πάλι όλοι; «Αχ την καημένη, μα να μην το ξέρουμε...». Μα πώς δεν το ξέραμε, μου λες; Αυτή ήταν εκεί κάθε Κυριακή. Κάθε που πηγαίναμε να παρηγορηθούμε. Αυτή καθόταν στα σκαλιά και μας παρακάλαγε. Άπλωνε το χέρι και ζητούσε την βοήθειά μας. Και μεις δεν την πιστεύαμε. Την αφήσαμε να πεθάνει. Όλοι. Όλοι μας. Μαζί κι εγώ. εγώ ο τόσο καλός άνθρωπος, εγώ το τέρας της καλοσύνης.

αυτή είμαι.
Θαύμασε με λοιπόν. Χειροκρότησε με.
Μόνο αν μπορείς μη μου μιλήσεις πολύ σκληρά.
σε παρακαλώ.
αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.
συγνώμη

Δαναΐδα της βροχής

Ο Παναγιώτης Τουμάσης απάντησε:

Αν νομίζεις ότι ξεχωρίζεις, επειδή έσπασες το κατεστημένο, κι έχεις βρει τα αληθινά σου συναισθήματα, τότε να ξέρεις ότι όλοι οι άνθρωποι - σε κάποιες έστω σπάνιες (για ορισμένους) στιγμές τους - σπάνε κάποτε τα κατεστημένα... Αλλά δεν παραμένουν εκεί. Μόλις ξεσκεπαστούν απ' την κουβέρτα που τους τυλίγει, νιώθουν κρύο και παγωνιά, και ξανασκεπάζονται τρομαγμένοι! Εσύ, προτιμάς να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Δεν πράττεις απλά το σωστό. Πράττεις το άριστο.

Και, απ' τα λίγα που έχουμε κουβεντιάσει, καταλαβαίνω πως δεν γουστάρεις καθόλου τις κουβέρτες του ψέματος. Σε όλα τούτα, προσπαθώ να σού μοιάζω.

Εγώ, ως άθρησκος, δηλαδή ως άνθρωπος που δεν δέχτηκα κανένα παραμύθι, εξακολουθώ να πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού, με την έννοια της ανώτατης δύναμης που τα δημιούργησε όλα - και αυτά που βλέπουμε και αυτά που όχι... Μόνο που, ως άθρησκος, βλέπω τους ιερείς ακριβώς όπως είναι: Γελοία ανθρωπάκια, φοβισμένα, τα οποία πασχίζουν να μεταδώσουν το φόβο τον δικό τους στο "ποίμνιό" τους - και με την λέξη "ποίμνιο" μπορείς να δεις καθαρά πώς βλέπουν τον συνάνθρωπό τους. Σαν αγέλη... Σαν βοσκή... Και ποτέ, καλύτερό τους. Ποτέ, σημαντικό. Πάντα ενταγμένο μέσα στο μεγάλο Ψέμα που διέπει τη δική τους ζωή...

Οι ιερείς, έχουν κι αυτοί τις στιγμές που θα ξεκουκουλωθούν απ' την κουβέρτα. Αυτές οι στιγμές, τούς κάνουν ζημιά! Όσο μικρές κι αν είναι, όσο λίγο κι αν διαρκέσουν... Όταν ξανακουκουλωθούν το Ψέμα τους, έχουν ήδη αποκτήσει ψυχικές συγκρούσεις (πρόκειται για όρο της Ψυχολογίας) ικανές για εξάρσεις απίστευτες! Έχω δει παπά να είναι επιδειξίας! Τόσο απωθημένος έρωτας, να ξεσπά και να βγαίνει έτσι! Στην Καθολική Εκκλησία, οι παπάδες βίαζαν τα ανήμπορα να προστατευτούν παιδάκια! Μιλάμε για απίστευτα πράγματα, που μόνο με τη λογική αν λειτουργούσε ακόμη και το χειρότερο κτήνος δεν θα το έκανε αυτό...

Εσύ, τι θα μπορούσες να κάνεις, σ' εκείνη την περίπτωση; Να τον τραβήξεις από τα γένια ίσως; (Τού άξιζε αυτό). Θα σε πήγαινε στα δικαστήρια και όχι μόνο θα πλήρωνες πρόστιμο, μα θα σού έλεγε κιόλας το εκφοβιστικό ρητό: "Όστις υβρίζει τον ιερέα του Θεού του Υψίστου και δεν τον αγαπά και δεν τον ευλαβείται ως Πανάγιον του Θεού Υπηρέτην, θέλη δώση φρικτήν απολογίαν την ημέραν της Κρίσεως"... Βλέπεις λοιπόν πώς θα σε κατατρόμαζε για όλη την υπόλοιπη ζωή σου;

Και θα το κατάφερνε αυτό, γιατί απ' ό,τι μού λες, κρατούσες στα χέρια σου άρτον. Που σημαίνει ότι λίγο-πολύ, μάλλον πιστεύεις αυτή τη θρησκεία... Μα, κάνε μια βόλτα με το αεροπλάνο και πέτα πάνω απ' όλη τη γη. Θα δεις τον Βούδδα, θα δεις τη Θεά των Λουλουδιών που είναι μισή γυναίκα και μισή λουλούδι, θα δεις Πνεύματα, θα δεις τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ, θα δεις μια πέτρα μετεωρίτη που κάποτε έπεσε στη γη, τώρα να την προσκυνούν εκατομμύρια πιστών... Θα δεις τον ιερό ποταμό των Ινδών, όπου εκεί ξεπλένουν τις αμαρτίες τους. Θα δεις πλείστα όσα. Και σκέψου, αν είχες κατά σύμπτωση γεννηθεί εκεί; Κι εσύ δεν θα τα πίστευες αυτά;

Ξέρεις αλήθεια πόσα δεινά περνούσαν, μέχρι πριν λίγα χρόνια μάλιστα στη χώρα μας, οι άνθρωποί που τόλμησαν να δηλώσουν την αθεΐα τους; Αν ένας δεν ήθελε να βαφτίσει το παιδί του, γινόταν απόβλητος της κοινωνίας! Αν ένας δήλωνε άθρησκος, αφοριζόταν και γινόταν και τελετουργικό ανάθεμα (τελετουργικό της Εκκλησίας, (που υπάρχει ακόμα) όπου δια λιθοβολισμού φονεύεις ένα ομοίωμα του αμαρτωλού, ενώπιον συγκεντρωμένων πιστών!). Τα έχω γράψει όλα αυτά σ' ένα άλλο ιστολόγιό μου, το http://godfairytales.blogspot.com. Είναι το αγαπημένο μου, God Fairy Tales!, άσχετα που δεν το ενημερώνω συχνά...

Εκτιμώ πολύ αυτά που μού εκμυστηρεύτηκες... Είναι κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικά από αυτά που κι ο ίδιος ο προκαθήμενος της εδώ Εκκλησίας θα μπορούσε ποτέ να μού πει. Δεν μού είπες για καμία μάνα που γέννησε το παιδί του θεού... Μού είπες για μία μάνα που πεθαίνει - που πέθανε τελικά. Ήταν αγία. Δεν δίνω πεντάρα τσακιστή για τους αγίους της Εκκλησίας. Όμως, στο σπίτι μου, θα μπορούσα να βάλω μια φωτογραφία αυτής της γυναίκας και κάθε στιγμή να την κοιτάζω και να της μιλώ. Να τής λέω αυτά τα λόγια που είχε ανάγκη ν' ακούσει όσο ζούσε. Να ξεγελαστεί πως ζει, να ξεγελαστώ κι εγώ πως ζει, πως όλα είναι σαν και πρώτα, πως αυτή έχει εμένα κι εγώ αυτή...

Ξέρεις, τι θα κάνουμε τώρα, Δαναΐδα; Την δική σου επιστολή, μαζί με την δική μου απάντηση, θα τα αναρτήσω στο God Fairy Tales. Έτσι, χωρίς διορθώσεις, όπως βγήκαν τα λόγια από σένα κι από μένα. Παίρνω το θάρρος και προβαίνω στην ανάρτηση τώρα. Με την σημείωση ότι δεν διορθώνω τίποτα. Όλα τα ορθογραφικά λάθη ας μείνουν... Θέλω αυτές τις γραμμές να τις διαβάσουν όλοι...

13 Απρ 2010

Οι δύστυχοι ιερείς πίσω από τους τρομοκράτες

Όπως και στην περίπτωση των αδερφών Ξηρού, κατά την εξάρθρωση της Οργάνωσης «17η Νοέμβρη» από τον ευφυέστατο εισαγγελικό λειτουργό κ. Ιωάννη Διώτη, έτσι και τώρα, με τη σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη, του φερόμενου βάσει ακλόνητων στοιχείων ως μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα», υπάρχει ένας ελληνορθόδοξος ιερέας σε θέση συγγενικού προσώπου. Τότε ήταν ο δύστυχος πατέρας των κακοποιών, σήμερα είναι ο αδερφός.

Εμείς, ασφαλώς, δεν επιχαίρουμε για τούτο. Παρότι διαφωνούμε φιλοσοφικά με κάθε ιερέα εν συνόλω, εντούτοις λυπόμαστε βαθύτατα για την δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν οι ένοχοι αλλά και οι αθώοι συνάνθρωποί μας. Και οι ένοχοι θα κλειστούν στα σίδερα για όσο χρόνο η δικαιοσύνη επιβάλλει, και οι αθώοι θα ζήσουν πλέον σαν φυλακισμένοι, έρμαια της θλίψης τους και του ανθρωποβόρου κοινωνικού περίγυρου.

Τα αναφερθέντα, συνεπώς, γεγονότα θα τα χρησιμοποιήσουμε μόνο ως παραδείγματα για τη συνέχεια του άρθρου μας.

Τι έκανε ο ιερέας αδερφός του Νίκου Μαζιώτη, για να ασκήσει τη λεγόμενη αδερφική εποπτεία; Τι είχε κάνει ο ιερέας πατέρας του Ξηρού, για να επιβλέπει τα παιδιά του; Πόσο ενδιαφέρθηκαν αυτοί οι ιερείς για τους δικούς τους ανθρώπους; Πόσο κοντά τούς στάθηκαν; Και, αλήθεια, σε ποιους στάθηκαν πιο κοντά; Στο «ποίμνιό» τους, στο «εκκλησίασμά» τους ή στους δικούς τους ανθρώπους, στο βιολογικό αίμα τους;

Ήταν εκεί, όταν εκείνοι τους χρειάστηκαν;

Μια όμορφη κοπέλα, η Ναταλία Λιονάκη εκάρη μοναχή κι η μητέρα της κόντεψε να πεθάνει… Νοσηλεύτηκε κι η υγεία της κλονίστηκε. Πώς ο θεός της Λιονάκη το έστερξε; Στις τηλεοράσεις, τις μέρες του Πάσχα, παρακολουθήσαμε την κινηματογραφική μεταφορά της «Θυσίας του Αβραάμ» του Κορνάρου… Πώς ο θεός του Αβραάμ έβαλε τέτοια άσπλαχνη βουλή για το γιο του; Και πώς οι χριστιανοί δέχονται την ανθρωποθυσία του – κατ’ αυτούς – τέλειου θεού μα και τέλειου ανθρώπου Ιησού;

Μήπως οι συγγενείς των ιερέων, από κάποιο καπρίτσιο της πίστης τους, πρέπει να θυσιάζονται; Τι ρόλο παίζει το υποσυνείδητο αυτών των θεολογικώς σκεπτόμενων ατόμων, ώστε να φέρνουν οι ίδιοι (με τις εν προκειμένω παραλείψεις τους) τέτοιο κακό στη δικιά τους πόρτα;

«Χρόνια, δεν επικοινωνούσα με τον αδερφό μου», είπε ο ιερέας Μαζιώτης… «Ούτε εγώ, ούτε τα υπόλοιπα αδέρφια μας καταφέραμε να τον ειδοποιήσουμε για το θάνατο του πατέρα μας και έτσι δεν ήρθε στην κηδεία». Πού ήταν ο αδερφός σου, ιερέα Μαζιώτη; Πού ζούσε, πώς ζούσε, δεν αναρωτήθηκες ποτέ; Δεν απόρησες σε ποια δουλειά δουλεύει και πώς βγάζει τα χρήματά του; Τίποτα δεν υποψιάστηκες;

Πραγματικά, όμως, ο ιερέας Μαζιώτης, αλλά και ο ιερέας Ξηρός ήταν εντελώς ανυποψίαστοι… Δεν λένε ψέματα. Όταν ο δικός σου άνθρωπος είναι δύστροπος, κάνεις κάποια στιγμή πίσω! Σπας τα μούτρα σου μια, δυο, τρεις, εκατόν τρεις φορές, αλλά την εκατοστή τέταρτη κάνεις πίσω. Και ρίχνεις μαύρη πέτρα πια… «Τουλάχιστον τον έβλεπα, τις λίγες φορές που ερχόταν στον Άγιο Κωνσταντίνο (τη γνωστή παραθαλάσσια πόλη). Καθόμασταν, μιλούσαμε»…

Αλλά δεν λέγανε τίποτα για την ταμπακιέρα. Για τις βόμβες στους κάδους των σκουπιδιών. Για την τραγωδία που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Και ιδού τώρα, οι βάτραχοι εμείς, λοιδορούμε, κριτικάρουμε, ψέγουμε… Γεμίζουμε έτσι τα ιστολόγιά μας με αδηφάγους επισκέπτες, πουλάμε τα φύλλα των εφημερίδων μας σε αχόρταγους αναγνώστες, δίνουμε τροφή σε κάθε όμοιό μας, ομοίως ή και αντίθετα να τυρβάζει…

22 Μαρ 2010

Χόρτα απ' το χωριό


Κουρασμένος ακόμα απ’ το ταξίδι μου – Μαρούσι-Νέος Κόσμος-Μαρούσι, όλο κι όλο – και με τα ίδια τα παπούτσια που τώρα μού καίνε, ευτυχώς υποφερτά, τα πέλματα των ποδιών, καθώς έχω κάνει κι αρκετό περπάτημα, κάθισα εδώ, μπροστά στον υπολογιστή μου, έχοντας αποθέσει βιαστικά στο χολ μια μεγάλη σακούλα παραγεμισμένη με χόρτα. Χόρτα απ’ το χωριό…

Μοσκοβολούσαν συνεχώς κατά τη διαδρομή, παρά τις μυρωδιές της πόλης. Το ένιωθα, το λιχούδευα. Στον πηγαιμό, που δεν τα είχα βέβαια, δεν ταλαιπωρήθηκα και πολύ. Βρήκα εύκολα λεωφορείο, έπιασα ψιλή κουβέντα με τον οδηγό… Μα η επιλογή μου να επιστρέψω με το μετρό αντί για λεωφορείο, σήμανε αναλογικά εξουθενωτικό ποδαρόδρομο για τα κιλά μου…

Να ’ναι καλά ο αγαπημένος μου ξάδερφος (σαν αδερφό μου τον έχω), που έκανε διπλό και τρίδιπλο κόπο για να μού τα φέρει από την ορεινή Αρκαδία. Μες στη σακούλα, μού είχε κρυμμένο κι ένα πανάκριβο κρασί, ιταλικού οίκου που χρονολογεί την ύπαρξή του από το 1140 μ.Χ. Εποχής Βυζαντίου, δηλαδή! Έτσι εξηγείται το τόσο βάρος. Κι εγώ που νόμιζα πως γέρασα…

Είδα στο τρένο της επιστροφής, έναν νεαρό… Αν και στεκόταν ορθός σαν και μένα, κατάφερνε ζογκλερικά να διαβάζει κάποιο χοντρό βιβλίο θεολογικού περιεχομένου. Πήρα «μάτι»! Είμαι πολύ αδιάκριτος γενικά, που το να πάρω «μάτι» σ’ ένα βιβλίο, θεωρείται το λιγότερο. Θα ήμουν ικανός, αν δεν έφτανα να δω, να πατήσω και πάνω στη σακούλα με τα χόρτα…

Σπάγανε μύτες, άβραστα κιόλας. Θα τα γλεντήσω το βράδυ, με σκορδάκι και αντζούγιες. Και χωριάτικο ψωμί προπάντων – αυτό το βρίσκω στο φούρνο της γειτονιάς μου.

Έγραφε το βιβλίο (στο περίπου, βέβαια): «Ο γέροντας χάρηκε πολύ βλέποντας το ζευγάρι να ’ρχεται. Πρόβαλε στην εμπατή της σκήτης του και τους καλωσόρισε με θέρμη. Τα ερωτευμένα παιδιά μπήκανε μέσα κι ακούμπησαν στο ξύλινο τραπέζι μια πιατέλα με σπιτικά γλυκά. “Για τα τραταρίσματα”, είπε η κοπέλα προλαβαίνοντας τις τυχόν αντιρρήσεις…

»Απάντησε ο γέροντας: “Παιδιά μου, σκεφτείτε πόσο ασήμαντα θα μάς φαίνονται όλα αυτά, στον κόσμο που λέμε Παράδεισο, εκεί που αν έχουμε μιαν αγνή καρδιά θα πάμε μετά θάνατο και θα βρισκόμαστε πια για πάντα κοντά στο Θεό μας. Θα λέμε τότε μεταξύ μας, πόσο γελασμένοι ήμασταν όταν ζούσαμε στη γη, που θαρρούσαμε τέτοια πράγματα για σπουδαία”…

»”Πείτε μας, γέροντα, πώς θα είναι εκεί; Πώς θα μοιάζει ο Παράδεισος”;

»“Αν εγώ σάς το πω, ποιαν αξία θα έχει; Δεν πρέπει να σάς το πω, πρέπει να μείνει κρυφό, να είναι μια θεσπέσια έκπληξη, κάτι μη αναμενόμενο και υπέροχο»…

Δεν διάβασα πιο πολλά. Παρατήρησα με ενδιαφέρον τον νέο. Εκείνος, είχε στραμμένα κατά το ήμισυ τα νώτα και δεν κατάλαβε ότι τον κοιτάζω. Τα μαλλιά του καλοκουρεμένα, συμμετρικά και στο σβέρκο ολόισια. Η ηλικία του πάνω-κάτω στα εικοσιπέντε ή μπορεί και εικοσιεφτά. Δάχτυλα φιλντισένια. Γένια κοντά, πιο περιποιημένα απ’ το γκαζόν σε κήπους πλουσίων.

Και δεν με κοίταξε στιγμή! Ήθελα να τού γνέψω με το κεφάλι μου: «Όχι»!... Ήθελα – και θα το έκανα αν με κοιτούσε – να τον προειδοποιήσω με ένα βλέμμα μου για την καταδίκη τη μεγάλη, των θρησκειών. Να τον ελευθερώσω από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας του. Από την ανάγκη του για παρηγοριά, για ανακούφιση. Από τη δίψα του για κατάνυξη και θρησκοληψία…

Κι απ’ την άλλη; Ποιος ήμουν εγώ; Ο λαχανάς του βαγονιού. Μόνο κότες δεν κουβαλούσα σε τίποτα κλουβιά. Κι αβγά ημέρας!

Φαντάστηκα ότι συζητώ μαζί του… Αυτός, προσπαθούσε ν’ αλλάξει τη δική μου γνώμη. Κι εκεί είχα όλη μου την ευκαιρία… Προσπαθώντας αυτός για μένα, να προσπαθήσω εγώ γι’ αυτόν. Τού μίλησα μες στη σκέψη μου: «Κοίτα παιδί μου, τι λέει ο γέροντας. Λέει πως δεν θα σού πει τι υπάρχει στη μετά θάνατο ζωή, γιατί δεν έχει αξία να ξέρεις. Δεν αναφέρει πως δεν ξέρει»…

«Μα, ξέρει», μού απαντά (φανταστικά) ο νέος, «έχει ενόραση»!

«Κοίτα, παιδί μου, δεν έχει ενόραση. Έχει απλά πολύ ισχυρό τον πόθο να είναι έτσι τα πράγματα. Κι αν επέμενες να τον ρωτήσεις, θα σού ’λεγε για την αμέθεκτη φύση του θεού… Αν είναι μορφωμένος θεολογικά, ασφαλώς. Και θα σού έκανε μεγάλη ανάλυση πάνω στο θέμα. Κανένας όμως πραγματικά δεν ξέρει… Διψά η ψυχή μας για θεογνωσία και το εκμεταλλεύεται»…

«Πώς το εκμεταλλεύεται; Είναι εντελώς άκακος. Άγιος»!

«Είναι εγωιστής. Είπε: Εγώ δε θα σού πω. Δεν είπε: Εγώ δεν ξέρω. Κι αν κάποτε πει ότι δεν ξέρει, θα το βγάλει από το στόμα του με το τσιγκέλι! Παιδί μου, θέλγει την ψυχή σου ο μυστικισμός και είναι έτοιμη να πέσει στα νύχια ορνίων. Φορούν μαύρα ρούχα για να σε τρομάξουν. Με το σταγονόμετρο θα σού δίνουν τη χαρά. Θα κλαις και θα πονάς κι όλο αμαρτωλός θα ’σαι»…

Στα Πευκάκια (στη στάση «Πευκάκια»), ο νέος κατέβηκε σιωπηλός. Έβαλε δυο απ’ τα φιλντισένια του δάχτυλα να κρατούν τη σελίδα και βγήκε έξω στην αποβάθρα. Εγώ προχώρησα. Μαρούσι… Τα χόρτα πρέπει να βγουν γρήγορα έξω απ’ τη σακούλα τους. Ο ανοιξιάτικος ήλιος ίσως να τούς κάνει κακό! Ω, πόσο περίπλοκη, σκέφτηκα, κάνουμε τη ζωή μας…

8 Μαρ 2010

Η αμαρτία της αδιαφορίας


Γνωστός εφοπλιστής μπαίνει στον περίβολο της εκκλησίας. Το κτίσμα είναι μια βασιλική μικρή και ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο. Πολλοί παραμένουν απέξω για να μη στριμωχτούν, μα ο εφοπλιστής προχωρά μεριάζοντας τους στριμωγμένους πιστούς, για να περάσει τελικά στο εσωτερικό. Τελείται η ακολουθία των Χαιρετισμών. Σταυρώνει τα χέρια του σε ικεσία και καταλαμβάνεται αμέσως από θρησκοληψία και κατάνυξη.

«Άγγελος πρωτοστάτης»…

Η ζητιάνα με το παιδί στην αγκαλιά της, καθισμένη στο πεζούλι, τον γνώρισε. Πέρασε από μπροστά της νωρίτερα. Τον είδε να την αγνοεί. Ή μάλλον, να την κοιτάζει για μια στιγμή μ’ έναν τρόπο που φανέρωνε αποστροφή. Κάτι τέτοιο… Τύχαινε μάλιστα, η ίδια αυτή ζητιάνα, να είχε αποταθεί στην εφοπλιστική εταιρία του, για να την προσλάβουν για καθαρίστρια. Είχε επιμείνει πολύ, αλλά δεν τη δεχτήκανε.

Φυσικά, ο εφοπλιστής είχε το δικαίωμα να προσλάβει μιαν οποιαδήποτε άλλη καθαρίστρια και να μην ενδώσει στις παρακλήσεις της ζητιάνας. Τι κι αν γνωρίζονταν σιωπηρά τόσον καιρό: Η ζητιάνα στο στέκι της, στα σκαλιά, ο εφοπλιστής στα στασίδια. Στο κάτω-κάτω, γιατί θα έπρεπε να προσλάβει μια ζητιάνα, η οποία καταδέχτηκε τέτοιον ξεπεσμό; Δεν έχει πρόβλημα με τους φτωχούς, αλλά θέλει να ’χουν αξιοπρέπεια.

Τώρα, η ζητιάνα σκέφτεται να μπει μέσα στον ναό και να τον φτύσει. Να πλησιάσει το στασίδι του (εκείνο που πάντα τού έχει φυλαγμένο ο νεωκόρος) και να τον «λούσει» κανονικά. Κάποτε – το έχει ακούσει – συνέβη κι αυτό. Αλλά, σ’ εκείνη την περίπτωση υπήρχε και ερωτικό στοιχείο. Ή μήπως δεν υπήρχε, και μετά, με διάφορα δικαστικά τερτίπια ανακαλύφθηκε; Τέλος πάντων, η ζητιάνα απλά το φαντάστηκε.

Και να σκεφτείς, περίμενε τον εφοπλιστή αρκετή ώρα… Στην σκέψη της, τον έβλεπε σαν άγγελο. «Άγγελο πρωτοστάτη». Τι σημασία έχει που δεν την πήρε στη δουλειά; Το έκανε για να την προφυλάξει. Βρίθουν από μικρόβια τα καράβια κι έχει μικρό παιδί. «Να το προσέχεις απ’ την υγρασία», τής είπαν οι γιατροί όταν το πήγε με πνευμονία. Άρα, μπορεί να ήταν για καλό που δεν προσλήφθηκε. Ποιος ξέρει τι μικρόβια θα κουβαλούσε…

Άλλωστε, μόνο και μόνο που τον έβλεπε στις γιορτές και τα πανηγύρια, ένιωθε μια σιγουριά. Ένιωθε πως προσποιείται τον αδιάφορο. Κι ότι στην πραγματικότητα την παρακολουθεί και είναι έτοιμος λίγο πριν κατρακυλήσει τελείως, να την πιάσει. Να μην την αφήσει να χαθεί. Απλά, την αφήνει λίγο ακόμα, για να γίνει πιο δυνατή. Να τα καταφέρει μονάχη της. Ναι, αυτό θα είναι, έλεγε συχνά από μέσα της.

Μα η αποστροφή του, απόψε; Η έκφραση αηδίας; Το είδε πεντακάθαρα. Δεν κάνει λάθος!

Τριγύρω της, βρίσκονται ένα σωρό άλλοι. Στον εφοπλιστή κόλλησε; Κι ο ίδιος το ίδιο θα λέει. «Τι τής φταίω εγώ και δεν με παρατάει ήσυχο»; Αυτό θα λέει και θα έχει δίκιο ο άνθρωπος. Μάλλον αυτή θέλει ψυχολόγο – τι ψυχολόγο δηλαδή, ψυχίατρο! Έχει χάσει τελείως το κέφι της. Λες και κάποιος από πάνω της, τής πιέζει το κεφάλι να στέκει πάντα σκυφτό. Βρε τι είναι τούτο· να μην μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της ψηλά…

Ο εφοπλιστής κάνει το σταυρό του. Γνωρίζει και τον παπα-Γιώργη, τον πρεσβύτερο εκεί. Συζητάνε συχνά, θέματα της εκκλησίας, αλλά και θέματα των καραβιών. Ο παπα-Γιώργης δεν χάνει την ευκαιρία να τον επαινεί για μια γραμμή που έβαλε και κάνει δρομολόγια σ’ ένα νησί με δεκαπέντε κατοίκους. Κι ο εφοπλιστής για τη στάση του αρχιεπισκόπου στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αυτό έλειπε, να ξεπουληθεί η εκκλησία!

«Η καλύτερη μέθοδος, είναι η ήπια άρνηση», επιμένει ο παπα-Γιώργης.
«Να μη μεγαλοποιεί τις προκλήσεις των πολιτικών», συμπληρώνει ο εφοπλιστής.
«Η αδιαφορία. Με την αδιαφορία, όλα ξεχνιούνται»…
«Ναι, ναι, πάτερ μου».

Στο μεταξύ, οι συντάξεις πάγωσαν και σε λίγες μέρες θα μειωθούν. Οι μισθοί μειώθηκαν και οι επιχειρηματίες ούτε μειωμένους δεν μπορούν να τους καταβάλουν στους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μένουν πολλούς μήνες απλήρωτοι. Η χώρα μας χαίρει ανυποληψίας και λύπησης στο εξωτερικό. Και εν μέσω κρίσης, η εκκλησία τηρεί σιγήν ιχθύος. Α, αν φτύσεις έναν εφοπλιστή, δεν λύνεις το πρόβλημα.

Αν φτύσεις όμως έναν παπά;

23 Φεβ 2010

Γιατί πεθαίνουμε



Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Στο ερώτημα γιατί πεθαίνουμε, παραθέτουμε μια ασυνήθιστη απάντηση στο παρόν άρθρο. Καθώς επίσης, διερευνούμε και τις τρόπον τινά λύσεις, δηλαδή κάποιου είδους θεραπεία του θνήσκειν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ως γνωστό, η πιθανότητα να γίνουμε αθάνατοι στο μέλλον, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ενδεχομένως πάντως θα απαιτείται να συντρέχουν εξαιρετικά μοναδικές προϋποθέσεις, οι οποίες θα φτάνουν ίσως και στο σημείο να αποκλειστούμε εντελώς από το φυσικό μας περιβάλλον.

Αλλά ας ξεκινήσουμε πρώτα με την διερεύνηση του αρχικού ερωτήματος: Γιατί πεθαίνουμε…

Πεθαίνουμε είτε λόγω δυσλειτουργίας των ζωτικών μας μηχανισμών (εξαιτίας βλάβης κάποιου ή κάποιων οργάνων), είτε λόγω κανιβαλισμού των κυττάρων μας (καρκίνος, νεοπλασίες διάφορες), είτε λόγω μαρασμού όλων των οργάνων μας συνολικά. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση, ζούμε τα πιο πολλά χρόνια. Προς το τέλος, όλα κρέμονται σε μια κλωστή έτοιμη ανά πάσα στιγμή να σπάσει. Και όλα λειτουργούν ελάχιστα, αλλά πάντως λειτουργούν. Μια μηχανή που αργοσβήνει· να τι είμαστε τότε…

Η δυσλειτουργία των ζωτικών οργάνων οφείλεται συχνά σε εξωγενείς παράγοντες, για τους οποίους δεν λογιζόμαστε ως εντελώς άμοιροι ευθυνών: Ένας τραυματισμός από ατύχημα, μια ζώνη που επί χρόνια μάς σφίγγει, ένα επιβλαβές είδος τροφής που υπερκαταναλώνουμε, μεγάλες ποσότητες αλατιού που συσσωρεύονται στις αρτηρίες μας, το κάπνισμα που μάς μαυρίζει τους πνεύμονες, το κόκκινο πιπέρι και τα πολλά μπαχαρικά που μάς βλάπτουν τα νεφρά, το συκώτι, η πρόσληψη μολυσματικών μικροοργανισμών, μα και χίλια-δυο άλλα…

Οι νεοπλασίες μπορεί να οφείλονται στην κακή ψυχολογία, το άγχος, τις ενοχές. Ένας πάσχων από ενοχές ληστής, για παράδειγμα, μπορεί να πληρώσει τη δυσαρμονία της ψυχής και του σώματός του με έναν καρκίνο κάποτε. Το ίδιο το κύτταρό του τον τιμωρεί. Στην ουσία αυτοτιμωρείται με τη θέλησή του, επειδή βίασε - έτσι αισθάνεται - την πραγματική του φύση. Ένας αφορισμένος ενδέχεται να νοσήσει σοβαρά λίγο καιρό ύστερα απ’ τον αφορισμό του… Κάποιος που νομίζει ότι τού έκαναν μάγια, επίσης. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα.

Όταν όμως όλα σαπίζουν πάνω του σιγά-σιγά, τότε επέρχεται ο φυσιολογικός, ο δια γήρατος θάνατος και τούτο το παρατηρούμε σε όλη τη χλωρίδα και την πανίδα της Γης. Ταυτόχρονα, το παρατηρούμε – σε βραδύτερο ρυθμό – στην ίδια τη Γη, στον ίδιο τον πλανήτη μας, που κι αυτός γεννήθηκε, ζει και κάποια στιγμή θα πεθάνει. Ο γειτονικός μας Άρης αποτελεί ένα μνημειώδες παράδειγμα για το τι μέλλει στο απώτατο μέλλον να συμβεί στη Γη. Συνεπώς, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αποφύγουμε αυτό το μαρασμό; Αυτό το σάπισμα της οντότητάς μας, του φθαρτού και φθαρμένου σώματός μας;

Ας το δούμε επιμερίζοντας δύο μόνο από τις πάμπολλες χαρακτηριστικές εκφάνσεις: Η πρώτη έχει να κάνει με τα μαλλιά μας. Τα μαλλιά μας, γίνονται γκρίζα… Μα, γιατί; Ασφαλώς επειδή δεν υπάρχει κάτι το ζωτικό πλέον στις ρίζες τους. Η ουσία που τα κρατά δροσερά και μαύρα, φθίνει και λιγοστεύει. Τα μαλλιά συνεπώς γκριζάρουν και ασπρίζουν. Χάνουν τη δρόσο και την ευλυγισία τους. Θα έχετε προσέξει ότι οι γκρίζες τρίχες δεν ακολουθούν την καμπυλότητα των μαύρων τριχών, αλλά «πετάνε» και ξεχωρίζουν. Είναι και πιο φυρές…

Η δεύτερη έκφανση αφορά τη χλωρίδα. Ένα βλαστάρι φυτού, κάποτε σαπίζει. Αργεί να γίνει αυτό, όμως γίνεται. Χάνει σιγά-σιγά τη δροσιά του, μεγαλώνει και πεθαίνει. Και δεν μιλάμε για βλαστάρι που αποκόπηκε από το ζωογόνο του χώμα. Μιλάμε για κάτι που «κάνει τον κύκλο του» και πεθαίνει χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση. Στη θέση του θα ξεπηδήσουν οι παραφυάδες-παιδιά του ή θα φυτρώσουν οι σπόροι του. Δεν θα είναι το ίδιο. Το συγκεκριμένο βλαστάρι ποτέ ξανά δεν θα βλαστήσει. Φύρανε, στράγγισε, ολοκλήρωσε τη ζωή του.

Τώρα, οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι, για να δημιουργηθεί ένας ζωντανός οργανισμός, δύο δυνάμεις ενώνονται σε μία. Το άρρεν και το θήλυ. Μόνο που εδώ δεν τα λαμβάνουμε ως άτομα – άντρας και γυναίκα – αλλά ως συστατικά. Τα δύο αυτά, λοιπόν, συστατικά δημιούργησαν τον κόσμο και τον δημιούργησαν εξαιτίας της συνεχούς πάλης μεταξύ τους, εξαιτίας του συνεχούς τους ανταγωνισμού. Ο αιώνιος ανταγωνισμός μεταξύ τους, κινεί το ενδιαφέρον τους για να ζήσουν, και άρα για να ζήσουμε εμείς, τα έμβια όντα της Γης.

Ιδού και η εξήγηση, γιατί ερωτευόμαστε. Διότι φθίνουμε και εναγωνίως – υποσυνείδητα φυσικά – επιζητούμε υποκατάστατα της φθοράς μας. Η ερωτική έλξη δεν είναι άλλο, παρά η ανάγκη μας για επιμήκυνση της ζωής. Η ανάγκη μας για αθανασία. Και ο έρωτας, το σεξ, μάς παρέχει μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Όλοι ξεγελιούνται. Ο έρωτας, όμως, ουδόλως είναι το ελιξίριο της νεότητας ή το φάρμακο κατά της φθοράς.

Οι ερευνητές θα πρέπει να επικεντρώσουν τις έρευνές τους στα δύο προαναφερθέντα στοιχεία, το άρρεν και το θήλυ. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να τα εντοπίσουν μέσα στους έμβιους οργανισμούς, διότι από τη γέννηση και μετά, εξακολουθούν να συνυπάρχουν στα ολοένα φθειρόμενα σώματά μας. Και εξακολουθούν να ανταγωνίζονται το ένα τ’ άλλο. Όταν παύει ο ανταγωνισμός αυτός και έρχεται η αδράνεια, τότε παραδινόμαστε στον θάνατο. Τότε λιγοστεύει έως χάνεται η επιθυμία για ερωτική συνεύρεση. Τότε λέμε:

«Ας με πάρει ο Θεός να ξεκουραστώ»…

Δύο είναι οι θεοί που μας παίρνουν… Το άρρεν και το θήλυ… Θα τα ανακαλύψουμε ποτέ; Θα τα δούμε κάποτε με κάποιο μικροσκόπιο; Θα μπορέσουμε να εννοήσουμε την υφή τους; Ή θα αρχίσουμε να στέλνουμε τους ανθρώπους στο διάστημα, εκεί όπου σε συνθήκες αβαρείς, με ελεγχόμενο αέρα και ορούς διάφορους, θα τους βοηθάμε να ζήσουν διακόσια, τριακόσια ή χίλια χρόνια; Πετυχαίνοντας εκ νέου την, μια φορά κι έναν καιρό, από αρχαία συγγράμματα μαρτυρούμενη ανθρώπινη μακροζωία, η οποία μάς ήταν χαρισμένη σε μια πολύ πιο ακμαία και πολύ πιο δροσερή μάνα Γη μας;

2 Φεβ 2010

Πειθαρχείν δει θεώ...


Μεγάλη γιορτή για τους χριστιανούς σήμερα και, στην Καλαμάτα, στον ναό της Υπαπαντής, διεξάγεται απ' το πρωί δοξολογία με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης κ. Βαρθολομαίου. Τούτη τη στιγμή, μιλά ο Πατριάρχης, με ταπεινότητα και βαθιά πίστη, η οποία γίνεται εύκολα αντιληπτή. Ο άνθρωπος αυτός, αληθινά δεν προσποιείται και πραγματικά περιμένει - τι συγκινητικό - στο τέλος του δρόμου, το παρήγορο χέρι του θεού να βαστάξει το δικό του...

Κάτι που άλλοι προκαθήμενοι της Εκκλησίας - σε άλλους καιρούς - δεν το έδειχναν, μα έτρεμαν σύγκορμοι μόλις ο χάρος τούς χτύπησε την πόρτα.

Πανελλαδικό πανηγύρι σήμερα, για τη γιορτή της Υπαπαντής, όπου, σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, ο σαράντα ημερών (βρέφος) θεός εναποτέθηκε από τη μητέρα του στην αγκάλη του γέροντα Συμεών, για να τον ευλογήσει. Κι ο γέροντας αναφώνησε: "Αυτός είναι ο Μεσσίας". Εκείνο τον καιρό, ο χειμαζόμενος από τη σκληρή ρωμαϊκή κατοχή λαός του Ισραήλ, περίμενε τον Μεσσία του και συχνά τον έβρισκε...

Όπως ο Συμεών.

Ανέφερε στην ομιλία του ο Πατριάρχης τη γνωστή ρήση: "Πειθαρχείν δει θεώ μάλλον, ή ανθρώποις"... Που σημαίνει ότι αν η πολιτεία θεσπίσει νόμους ασύμφορους για την Εκκλησία, μπορούμε να απειθαρχήσουμε. Και την ίδια στιγμή, σε σύναξη Μουσουλμάνων - σε κρυφό τζαμί της Αθήνας - ένας ιμάμης λέει το ίδιο στους πιστούς του: "Πειθαρχούμε στον Αλλάχ κι όχι στους νόμους, όταν αυτοί έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω μας".

Και την ίδια στιγμή, ο Βουδδιστής μοναχός, σε άλλη σύναξη κάπου στη χώρα μας, λέει το ίδιο. Κι όλοι οι μετανάστες, κι όλοι οι έχοντες αποκτήσει την ιθαγένεια...

Παραδίπλα, στη Βουλή, ένας πολιτικός θέλει να ανεξαρτητοποιήσει το κράτος από την Εκκλησία. Επιβάλλεται να το κάνει για να ζήσουν τα παιδιά μας καλύτερα. Χωρίς προκλήσεις, χωρίς θρησκευτικές έριδες. Τον κοντράρουν, όμως, τ' άλλα κόμματα. Τον κοντράρει κι η συνείδησή του (οι a-priori χριστιανικές καταβολές του), ο οικογενειακός του περίγυρος.

Τον κοντράρει ο Πατριάρχης, ο Μουσουλμάνος ιμάμης, ο Βουδδιστής μοναχός.
"Μη"! Τού φωνάζουν όλοι. "Πειθαρχείν δει θεώ"...

31 Ιαν 2010

Ο ρόλος των ιερέων στην Αρχαία Ελλάδα

Γράφει ο Μιχάλης Α. Τιβέριος, διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ.

Για τους αρχαίους προγόνους μας κάθε ελεύθερος πολίτης είχε το δικαίωμα να ασκήσει το λειτούργημα της ιεροσύνης. Οι ιερείς δεν σχημάτισαν ποτέ οργανωμένη ομάδα, δεν είχαν ιεραρχία, δεν έφεραν κανένα εξωτερικό γνώρισμα στις καθημερινές τους εμφανίσεις και η επιλογή τους δεν συνοδευόταν από κάποιο είδος χειροτονίας ή μύησης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τη θυσία, την κύρια λατρευτική πράξη των αρχαίων, με την οποία πίστευαν ότι γίνονταν φιλοξενούμενοι και ομοτράπεζοι των θεών τους, μπορούσε να την κάνει οποιοσδήποτε. Ο αρχηγός κάθε οικογένειας ήταν συγχρόνως και ιερέας της. Ο θεός δεχόταν τους πάντες αρκεί αυτοί να σέβονταν τους νόμους, γραπτούς ή άγραφους. Τη σχετική τελετουργία της θυσίας, δρώμενα και λεγόμενα, την ήξεραν όλοι, έχοντας συμμετάσχει από μικρά παιδιά σε πολλές τέτοιες λατρευτικές εκδηλώσεις. Ωστόσο στις μεγάλες επίσημες κρατικές γιορτές ήταν απαραίτητο κάποιος να έχει την ευθύνη της οργάνωσης της όλης τελετουργίας και ήταν αυτός που εκφωνούσε επίσης τη σχετική προσευχή και έκανε την απαραίτητη σπονδή. Στην Αθήνα υπεύθυνος για τις περισσότερες κρατικές γιορτές ήταν ένας ανώτατος αξιωματούχος, ο «άρχων βασιλεύς», που εκλεγόταν για ένα χρόνο, και ήταν αυτός που διοικούσε «τας πατρίους θυσίας... πάσας».

Αλλά και για την εξασφάλιση της περιουσίας των θεών, που ήταν τα ίδια τα ιερά τους, από τυχόν καταπατήσεις και γενικά για τη μέριμνα να γίνονται εδώ όλα σύμφωνα με τη θεϊκή θέληση, η παρουσία ιερέων σε κάθε ιερό ήταν απαραίτητη. Για την ηλικία και το φύλο τους, τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους, για το αν ήταν παντρεμένοι ή όχι, για το επίπεδο των γνώσεών τους κ.ά. δεν υπήρχαν κανόνες που να ισχύουν σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Διέφεραν από πόλη σε πόλη και από λατρεία σε λατρεία. Συνήθως οι ιερείς (ή ιέρειες) εκλέγονταν ή κληρώνονταν για ένα χρόνο ­ δεν έλειπαν ωστόσο και ισόβια ιερατικά αξιώματα ­ και περιορίζονταν αυστηρά στο ιερό στο οποίο είχαν οριστεί. Φυσικά το ίδιο πρόσωπο μπορούσε να οριστεί ιερέας σε περισσότερα ιερά. Για τον ορισμό ιερέων κατέφευγαν συχνά στη διαδικασία της κλήρωσης, επειδή μ' αυτήν η θεϊκή βούληση εκφραζόταν πιο άμεσα και συγχρόνως απέφευγαν και τα... μαγειρέματα, σύνηθες φαινόμενο κάθε φορά που η προς πλήρωση θέση έχει πολύ... ψωμί. Τους ιερείς βοηθούσαν στα καθήκοντά τους «νεωκόροι», οι φύλακες δηλαδή του ιερού και υπεύθυνοι για την καθαριότητα, «ιεροποιοί», που φρόντιζαν κυρίως για το πρακτικό μέρος των θυσιών, και «επιμεληταί και ιεροταμίαι», που ήταν επιτροπές πολιτών διορισμένες από την πολιτεία για να επιβλέπουν τα οικονομικά των ιερών.

Υπήρχαν όμως και ορισμένα ιερατικά αξιώματα που ήταν κληρονομικά. Σε παλιότερες εποχές, όταν κυριαρχούσε ο θεσμός της βασιλείας, ο βασιλιάς ήταν αυτός που ασκούσε τόσο την πολιτική όσο και τη θρησκευτική εξουσία. Αργότερα όμως, όταν οι βασιλείς έχασαν τη δύναμή τους, σε κάποιες περιπτώσεις και μετά από... σκληρές διαπραγματεύσεις, κράτησαν το μάλλον τιμητικό δικαίωμα να ασκούν αποκλειστικά αυτοί και οι απόγονοί τους τη λατρεία μιας σημαντικής θεότητας. Υπήρχαν όμως και άλλοι λόγοι που έκαναν τη θητεία ενός ιερέα κληρονομική.

Με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως μετά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν οι θρησκευτικές εκδηλώσεις γίνονταν όλο και πιο πομπώδεις, ενώ αντίθετα η πίστη προς το θείο καθημερινά ατονούσε, η πολιτεία έβγαζε μερικές φορές τα ιερατικά αξιώματα σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς! Τα έδινε σ' αυτούς που πρόσφεραν τα περισσότερα χρήματα. Με τέτοιες διαδικασίες όμως μπορεί το κράτος να εξασφάλιζε πρόσθετους οικονομικούς πόρους αλλά στην πραγματικότητα βεβήλωνε τη θρησκεία και τραυμάτιζε καίρια το θρησκευτικό συναίσθημα. Από μια τέτοια θρησκεία δεν είχαν πλέον τίποτε να περιμένουν οι άνθρωποι.

Οι ιερείς, εκτός από τον σεβασμό που απολάμβαναν από την πολιτεία και τους πιστούς, είχαν και τιμητικές και κυρίως υλικές απολαβές, που το μέγεθός τους εξαρτιόταν από τη σπουδαιότητα του ιερού στο οποίο υπηρετούσαν. Οπως και σήμερα, έτσι και κατά την αρχαιότητα έπαιρναν ένα σημαντικό μέρος από τις προσφορές των πιστών, όπως π.χ. τμήματα των θυσιαζόμενων ζώων και μερικές φορές και τα δέρματά τους, άρτους, καρπούς, λάδι, κρασί. Δεν λείπουν ωστόσο και περιπτώσεις όπου ένας ιερέας, προερχόμενος βέβαια από εύπορη οικογένεια, έδινε περισσότερα στο ιερό από όσα έπαιρνε από αυτό.

Ιερατικό αξίωμα μπορούσε να διεκδικήσει οποιοσδήποτε πολίτης αρκεί να ήταν αρτιμελής, νομοταγής και να διακρινόταν από αγνότητα ψυχής. Μας έχει σωθεί ο κανονισμός της λατρείας της Αθηνάς Νίκης πάνω στην Ακρόπολη, από τον οποίο μαθαίνουμε ότι η ιέρεια εκλεγόταν από την Εκκλησία του Δήμου, από το ανώτατο δηλαδή πολιτικό όργανο της αθηναϊκής Δημοκρατίας, ανάμεσα από όλες τις αθηναίες δέσποινες. Ορισμένα ωστόσο ιερά ζητούσαν αυξημένα προσόντα από τους ιερείς τους. Ετσι, π.χ., οι ιερείς του Ασκληπιού έπρεπε να είναι καλοί ιατροί, ενώ αυτοί του μαντείου των Δελφών έπρεπε να έχουν υψηλή μόρφωση και να είναι άριστοι γνώστες όσων συνέβαιναν στον τότε γνωστό κόσμο. Κατά τη διάρκεια της θητείας τους οι ιερείς και οι ιέρειες έπρεπε να διατηρούν μακριά κόμη, να αποφεύγουν οποιαδήποτε επαφή με νεκρό ή λεχώνα και να απέχουν από σεξουαλικές δραστηριότητες. Στις ιεροτελεστίες έφεραν στην κεφαλή τους ταινία και στεφάνι, φορούσαν πολυτελή ενδύματα με ειδική ζώνη στη μέση και κρατούσαν ράβδο. Ακόμη, μερικές λατρείες απαιτούσαν οι ιέρειές τους να ήταν παρθένες, ενώ άλλες ζητούσαν από τους ιερείς να απέχουν, κατά τη διάρκεια της γιορτής, από κάποια φαγητά. Σπάνιες είναι εκείνες που ήθελαν τις ιέρειες (ή τους ιερείς) να παραμένουν για όλη τους τη ζωή ανύπαντροι. Οπωσδήποτε στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχαν επαγγελματίες ιερείς και την ιερατεία δεν την ασκούσαν ως επάγγελμα αλλά ως τιμητική υπηρεσία που έδινε στον κάτοχό της πρόσθετο κύρος.

22 Ιαν 2010

Ο Λάκης Λαζόπουλος για το Ε.Σ.Ρ. - Ολόκληρη η δήλωσή του


Αυτό το ακατανόητο όργανο, αυτή η ένωση ανθρώπων άλλης εποχής, που ακούει στο όνομα Ε.Σ.Ρ., επέβαλε πρόστιμο στον τηλεοπτικό σταθμό Άλφα, για κάποιες ατάκες του κ. Λάκη Λαζόπουλου, από την πολιτικο-σατιρική του εκπομπή "Αλ Τσαντίρι Νιουζ". Το ύψος του προστίμου, είκοσι χιλιάδες ευρώ, είναι ασφαλώς αμελητέο για την οικονομική επιφάνεια του σταθμού, αλλά ακόμη και ένα μόνο ευρώ να ήταν, δεν θα έπαυε να αποτελεί κόλαφο για τον πολιτισμό μας και απόδειξη ότι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στον Μεσαίωνα της ανθρώπινης διάνοιας και επίσης ότι πολύ λίγο έχουμε ξεφύγει (αν έχουμε ξεφύγει) από τη ζωώδη μας καταγωγή. Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος, εμφανώς πικραμένος, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Αφού το Ε.Σ.Ρ. ανακάλυψε ότι εγώ και το “Αλ Τσαντίρι” υποβαθμίζουμε την ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης, συγχαρητήρια! Ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην καταλαβαίνει τη σκοπιμότητα αυτής της απόφασης. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι σκοπιμότητες άλλων καναλιών και το σχέδιο για να σιωπήσει το “Τσαντίρι”, σε μένα είναι γνωστές, αλλά δεν είναι δύσκολο να τις φανταστεί κανείς. Το “Τσαντίρι” δέχεται αυτή την υποβάθμιση εκ μέρους των διορισμένων του Ε.Σ.Ρ. ως ένα παράσημο για την πορεία του. Τους ευχαριστώ πολύ. Κι αν δεν τους κάνει κόπο, θα ήθελα να μού υποδείξουν ποια εκπομπή της τηλεόρασης μπορώ να παρακολουθώ, ώστε να μπορώ και εγώ να αναβαθμίσω την ποιότητα μου και να μην ενοχλώ το σύστημα, φύλακες του οποίου είναι».

Εμείς θα προσθέσουμε πως, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης του Ε.Σ.Ρ., στην επίμαχη εκπομπή του κ. Λάκη Λαζόπουλου, "παραβιάστηκαν οι κανόνες περί χρήσης γλώσσας και υποβαθμίστηκε η ποιότητα". Ε, ρε μαλαγάνες που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Ε, ρε υπέρμαχοι της ποιότητας, που μάς προκύψανε! Ώστε αυτοί θα μάς προσφέρουν την ποιότητα, ε; Αυτοί θα μάς την επιλέξουν να είναι του γούστου τους; Ε, ρε πόσο γέλιο θα πέφτει ολόγυρα και πλησίον! Θα μάς μάθουν να ποιοτητεύουμε, ε; Πω, πω, είπα "ποιοτητεύουμε" και κάνω κακή χρήση της γλώσσααας! Θα με γεμίσουνε τώρα!...

14 Ιαν 2010

Το μείζον ζήτημα της λαθρομετανάστευσης - Η μόνη λύση

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η σημερινή κοινωνική αναταραχή στους κόλπους της Ευρώπης – μα και σ’ ολόκληρο τον κόσμο – καθώς και η απορρέουσα εκ της αναταραχής αυτής διχογνωμία μεταξύ των εδώ ή αλλαχού ιθυνόντων σχετικά με τη λαθρομετανάστευση, έχει τις ρίζες της πολύ βαθύτερα απ’ όσο ενδεχομένως πιστεύουμε. Για να αναγνωρίσει κανείς το πρόβλημα, απαιτείται να διανύσει μια βαθιά διαδρομή στο παρελθόν και να εντρυφήσει με εντελώς καινούργια οπτική στο πρωταρχικό και μείζον ζήτημα της διαφορετικότητας των φυλών…

Στον παρόν άρθρο, φυσικά, θα περιοριστούμε στην περιγραφή του παραπάνω τοπίου ακροθιγώς. Διαφορετικά, ούτε εσείς θα μας παρείχατε επί μακρόν τον πολύτιμο χρόνο σας, ούτε κι εμείς όμως θα σας πείθαμε ότι είμαστε οι επαΐοντες, οι γνώστες των πάντων.

Ένα πράγμα θεωρούμε ως πάση θυσία προαπαιτούμενο και απαιτητέο: Ότι στην όμορφη γη μας, έχουν δικαίωμα να ζήσουν όλοι. Ανεξάρτητα απ’ τη φυλή, τα πιστεύω, τα θέλω τους. Έχουν δικαίωμα, επίσης, να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους όντας ελεύθεροι, είτε ως άτομα είτε ως ομάδες ατόμων (κοινωνίες, κράτη, έθνη – χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθρησκοι κ.λπ.) ρυθμίζοντας κατά το δικό τους δοκούν όλα τα πράγματα που απευθείας τους αφορούν. Εκείνα, τα οποία δεν αίρουν την ελευθερία του διπλανού τους.

Επάνω σε τούτο το αξίωμα έχουμε την ηθική, αλλά και ζωτική υποχρέωση να «χτίσουμε». Αλλιώς, homo homini lupus! Ουαί κι αλίμονό μας, τότε. Θα κατακτήσουμε, αλλά και θα κατακτηθούμε. Θα σύρουμε αλυσοδέσμιους, αλλά και θα μας σύρουν… Η σπορά μας, και στ’ άστρα αν φτάσει, θα είναι μια αρρώστια που εξαπλώνεται. Οι προηγούμενες γενοκτονίες – σαν κι αυτή του Χίτλερ προς τους Εβραίους, τον αφανισμό των Ινδιάνων απ’ τους λευκούς, το ξεκλήρισμα των πρωτογόνων της Ωκεανίας – θα βρουν, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον της ανθρωπότητας, την αποτρόπαια συνέχειά τους.

Ένα ερώτημα επιπροσθέτως προκύπτει, εξίσου τεράστιο και σημαντικό: Να μοιράσουμε τη γη; Να ζήσει η καθεμιά φυλή στον ξεχωριστό της «περιφραγμένο» βιότοπο, μη ερχόμενη έτσι σε συμβιωτική επαφή με την άλλη; Αν, επιδιώκοντας αβασάνιστα εσπευσμένη λύση στο δίλημμα, απαντήσουμε καταφατικά, πολλοί καταστροφικοί πόλεμοι έπονται. Το ολοένα και διογκούμενο πρόβλημα του υπερπληθυσμού – ήδη ορατό στην Ασία – θα φέρει συνασπισμούς τέτοιους, που, από κάποια στιγμή κι έπειτα, θα επέχουν αμιγώς φυλετική χροιά. Το δε μέγεθός τους, θα είναι εκτός και άνω κάθε απαισιόδοξης προσδοκίας.

Η νυν ισχύουσα πρακτική καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Θαλασσοπνίγονται κυριολεκτικά οι Ασιάτες επίδοξοι μετανάστες, προκειμένου να μεταβούν με «σαπιόξυλα» στην Αυστραλία. Γίνονται βορά των ωκεάνιων μεδουσών ή πεθαίνουν εν πλω της πείνας και τις δίψας, γυμνοί κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, δίχως πουθενά και ποτέ γι’ αυτούς να φανεί η στεριά… Σ’ άλλες χώρες, απαγορεύεται αυστηρά η τεκνοποίηση περισσότερων των δύο απογόνων. Και ούτω καθεξής. Με το μίσος τους να βράζει ασίγαστο εναντίον των ομόρων λαών θεωρώντας τους υπεύθυνους, για τον εγκλεισμό τους στους ίδιους τους, τους τόπους.

Συνεπώς, το ερώτημα επιβάλλεται να απαντηθεί αρνητικά και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Όχι, δεν πρέπει να περιορίσουμε τις ανθρώπινες φυλές εντός των τειχών της διαφορετικότητάς τους. Πέρα απ’ το απάνθρωπο και πολιτισμικά απαράδεκτο του εγχειρήματος, είναι και φοβερά επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τη συνόλη επιβίωσή μας ως είδος. Μία, λοιπόν, διέξοδος μάς μένει, ως ανάγκη – και την ανάγκη φιλοτιμία ας ποιούμεθα όσο θέλουμε – να ζήσουμε δίπλα-δίπλα όλοι μαζί οι άνθρωποι, στον μικρό μας πλανήτη. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς ξεχωρισμούς.

Όταν ενστερνιστούμε απόλυτα τις δύο παραπάνω θεμελιώδεις αρχές, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί απ’ τους ιθύνοντες, ορθότερα και με λιγότερες λεκτικές κορώνες. Αρκεί να πιστέψουμε βαθύτατα ότι, πρώτον οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ανεμπόδιστα και στη χώρα μας, και δεύτερον ότι δεν επιτρέπεται να τους απομονώσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνικά ή πραγματικά «γκέτο», αλλά έχουμε υποχρέωση να τους εντάξουμε απόλυτα στις κοινωνίες μας. Και τότε, οι νόμοι θα παίξουν τον ουσιαστικό τους ρόλο, και η αφομοίωση από τις τοπικές κοινωνίες μοιραία θα επέλθει, και εργατικά χέρια θα εξευρεθούν και η γηραιά μας ήπειρος θα πάψει επιτέλους να είναι γηραιά ρέοντας νέο και σφριγηλό αίμα στις φλέβες της.

Ο λαθρομετανάστες, μπορούν κάλλιστα να γίνουν ο σημερινός πληθυσμιακός μας πλούτος, ανεκτίμητη υποθήκη για το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι!

13 Ιαν 2010

Αϊτή, Ιανουάριος 2010


Δυο αητόπουλα, δυο χρυσαητοί,
κινήσαν απ’ την Αϊτή,
να πάνε το μαντάτο,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές,
πως ο ήλιος δεν εβγήκε χτες
και τ’ άστρα πέσαν κάτω.

Φτάσαν στου Ουάσιγκτων τη γη
κι είχαν στα στήθια τους πληγή
και φύγαν για Λονδίνο
κι απ’ το Λονδίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους τις μπλε,
παντού σκορπώντας θρήνο.

Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας μόνοι κι αραιά
και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο μ’ άνθια των αγρών,
από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα χάνει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

10 Ιαν 2010

Σημεία των καιρών

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Κάθε καιρός έχει τα δικά του σημεία. Σήμερα, την κοινωνία μας την απασχολούν θέματα όπως η λαθρομετανάστευση, η οικονομική κρίση και η τρομοκρατία. Σε προηγούμενες εποχές ήταν άλλα. Τα μπουντρούμια της Ε.Σ.Α. στη Δικτατορία, η πείνα στην Κατοχή, οι βαλκανικοί πόλεμοι παλιότερα και φτάνουμε στις πυργωμένες πόλεις του Μεσαίωνα, που επικρατούσε μια άκρατη θρησκοληψία, η οποία μύρια βάσανα επέφερε στους ανήσυχους τότε νόες.

Φαίνεται, είναι η μοίρα του ανθρώπου να μην χαίρεται την ομορφιά της φύσης γύρω. Όλα τού φταίνε και τρώγεται με τα ρούχα του. Για δείτε, τώρα: Ο λαθρομετανάστης αντιμετωπίζεται σαν εχθρός! Τρέμουμε, η θρησκεία του να μην είναι διαφορετική απ’ τη δική μας. Θυμώνουμε με τη μαντήλα που φορεί στο κεφάλι του. Αρνιόμαστε να δώσουμε την ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά του, παρόλο που αυτά έχουν γεννηθεί και ζήσει όλη τη ζωή τους εδώ. Τα απελαύνουμε με την ενηλικίωσή τους, σε προορισμούς που τα ίδια δεν γνωρίζουν· δεν γνώρισαν ποτέ τους. Καταδικασμένα να θεωρούνται λαθρομετανάστες σ’ όλη τη γη.

Το πρόβλημα ξεκινά από εκεί που εμείς δεν ξεκινάμε. Απ’ το αρχικό ερώτημα αν επιθυμούμε την απόλυτη φυλετική καθαρότητα – μια καθαρότητα που λάτρεψε και ο Χίτλερ – ή δεχόμαστε τη συνύπαρξη όλων των φυλών, ανεξαρτήτως τόπων και εντοπιοτήτων. Κι αν δεχτούμε το δεύτερο, τότε πρέπει να ανοίξουν αφενός τα σύνορά μας και να εμπλουτίσουμε το έμψυχο δυναμικό μας με τον αυτόβουλα προσερχόμενο πληθυσμιακό πλούτο, κι απ’ την άλλη τούτο δεν πρέπει να γίνει άκριτα. Είναι απαραίτητο να χαλυβδωθούν οι νόμοι μας, προκειμένου να επιτευχθεί η απρόσκοπτη συμβίωση όλων των φυλών στη χώρα μας. Άλλωστε – και είναι ιστορικά παρατηρημένο – αργά ή γρήγορα, άπαντες θα αφομοιωθούν από το ισχυρό ανά τους αιώνες ελληνικό στοιχείο.

Και ακόμα-ακόμα, υπάρχει η οικονομική κρίση που μαστίζει όλη την Ευρώπη. Η πλήρης ευρωπαϊκή αφομοίωση του μεταναστευτικού ρεύματος, η ένταξή τους στο γενικότερο γρανάζι της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα αποτελέσει αιτία για τις χώρες απ’ τις οποίες οι λαθρομετανάστες προέρχονται να μην στέλνουν πια το «υπερπολύτιμο φορτίο» τους. Να το κρατήσουν και να το εκμεταλλευτούν οι ίδιες. Και, κοιτάξτε επίσης: Ήρθαν οι ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μάς κάνουν έλεγχο!

Μα, οι χώρες τους, μαστίζονται απ’ την κακοκαιρία. Ψύχος και παγετός στη Γαλλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία. Πάνε τα λεμόνια τους, τα εσπεριδοειδή τους, πάνε όλα τα εν αναπτύξει αγροτικά τους προϊόντα. Στην Ελλάδα, από καθαρή τύχη – λένε οι μετεωρολόγοι – , δε μας άγγιξε το φαινόμενο. Τι ελέγχουν οι ελεγκτές; Αύριο θα εξαρτώνται απ’ τη δική μας παραγωγή. Κι αν η κυβέρνησή μας δεν ήταν τόσο φοβισμένη, θα «κρατούσε καλύτερα τα μπόσικα». Και θα περνούσε και στην αντεπίθεση. Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Αναδασμός γης για τους αγρότες, με τον όρο να παράγουν απαραίτητα κάποια μεγέθη. (Εδώ μιλάμε για παραχώρηση των τεράστιων εγκαταλελειμμένων εκτάσεων της ελληνικής υπαίθρου).

Και βάζουν τους πολίτες να συλλέγουν αποδείξεις. Και δελεάζουν με μπόνους και αφορολόγητα. Αντί να τους εξωθούν ν’ ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση και να τους χρηματοδοτούν προς τούτο. Κλειστή, σφιχτή πολιτική, που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί και θα πεθάνει πριν τη δούμε. Και το Εθνικό Σύστημα Υγείας να στέλνει πεσκέσι στο χάροντα επώνυμους και ανώνυμους. Ο Νίκος Κακαουνάκης, ο Χριστόδουλος, ο ξάδερφος της μάνας μου. Όλοι αδιακρίτως στο ίδιο τσουβάλι. Τα ίδια ιατρικά λάθη τούς έστειλαν στον άλλο κόσμο.

Τέλος, η τρομοκρατία. Σημείο των καιρών μας κι αυτή… Χτες, στις οχτώ η ώρα το βράδυ, έσκασε βόμβα πλάι στη σκοπιά του Άγνωστου Στρατιώτη, στο Σύνταγμα. Νωρίς το πρωί, έγραψα ένα μήνυμα στο ραδιόφωνο – και διαβάστηκε στην εκπομπή του κ. Γιάννη Παπαγιάννη, στον Real FM, 97,8 – το οποίο επί λέξει λέει τα εξής: «Το γεγονός ότι οι τρομοκράτες δεν απειλούν ανθρώπινες ζωές και γενικά δεν στρέφονται εναντίον ανθρώπινων στόχων, με ικανοποιεί ιδιαιτέρως. Και πείθομαι όλο και πιο πολύ ότι δεν είναι τρελοί ούτε απάνθρωποι. Αν συνεχίσουν να δρουν έτσι προσεκτικά, τότε δηλώνω πως θα σταθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάνω στα επιχειρήματά τους και θα προσπαθήσω, μέσω των ιστολογίων μου, να προσεγγίσω το σκεπτικό τους. Επίσης, αρκετά άρθρα μου θα τα διοχετεύσω και σε μεγάλα ιστολόγια, όπως το Fimotro, με τα οποία στο παρελθόν έχω συνεργαστεί. Όλα αυτά, υπό τον όρο ότι οι αποκαλούμενοι σήμερα "τρομοκράτες", θα αποδείξουν ότι είναι επαναστάτες και σέβονται απόλυτα την ανθρώπινη ζωή ακόμη και των εχθρών τους».

Δεν έχω τίποτα περισσότερο να προσθέσω…