Το μείζον ζήτημα της λαθρομετανάστευσης - Η μόνη λύση

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η σημερινή κοινωνική αναταραχή στους κόλπους της Ευρώπης – μα και σ’ ολόκληρο τον κόσμο – καθώς και η απορρέουσα εκ της αναταραχής αυτής διχογνωμία μεταξύ των εδώ ή αλλαχού ιθυνόντων σχετικά με τη λαθρομετανάστευση, έχει τις ρίζες της πολύ βαθύτερα απ’ όσο ενδεχομένως πιστεύουμε. Για να αναγνωρίσει κανείς το πρόβλημα, απαιτείται να διανύσει μια βαθιά διαδρομή στο παρελθόν και να εντρυφήσει με εντελώς καινούργια οπτική στο πρωταρχικό και μείζον ζήτημα της διαφορετικότητας των φυλών…

Στον παρόν άρθρο, φυσικά, θα περιοριστούμε στην περιγραφή του παραπάνω τοπίου ακροθιγώς. Διαφορετικά, ούτε εσείς θα μας παρείχατε επί μακρόν τον πολύτιμο χρόνο σας, ούτε κι εμείς όμως θα σας πείθαμε ότι είμαστε οι επαΐοντες, οι γνώστες των πάντων.

Ένα πράγμα θεωρούμε ως πάση θυσία προαπαιτούμενο και απαιτητέο: Ότι στην όμορφη γη μας, έχουν δικαίωμα να ζήσουν όλοι. Ανεξάρτητα απ’ τη φυλή, τα πιστεύω, τα θέλω τους. Έχουν δικαίωμα, επίσης, να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους όντας ελεύθεροι, είτε ως άτομα είτε ως ομάδες ατόμων (κοινωνίες, κράτη, έθνη – χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθρησκοι κ.λπ.) ρυθμίζοντας κατά το δικό τους δοκούν όλα τα πράγματα που απευθείας τους αφορούν. Εκείνα, τα οποία δεν αίρουν την ελευθερία του διπλανού τους.

Επάνω σε τούτο το αξίωμα έχουμε την ηθική, αλλά και ζωτική υποχρέωση να «χτίσουμε». Αλλιώς, homo homini lupus! Ουαί κι αλίμονό μας, τότε. Θα κατακτήσουμε, αλλά και θα κατακτηθούμε. Θα σύρουμε αλυσοδέσμιους, αλλά και θα μας σύρουν… Η σπορά μας, και στ’ άστρα αν φτάσει, θα είναι μια αρρώστια που εξαπλώνεται. Οι προηγούμενες γενοκτονίες – σαν κι αυτή του Χίτλερ προς τους Εβραίους, τον αφανισμό των Ινδιάνων απ’ τους λευκούς, το ξεκλήρισμα των πρωτογόνων της Ωκεανίας – θα βρουν, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον της ανθρωπότητας, την αποτρόπαια συνέχειά τους.

Ένα ερώτημα επιπροσθέτως προκύπτει, εξίσου τεράστιο και σημαντικό: Να μοιράσουμε τη γη; Να ζήσει η καθεμιά φυλή στον ξεχωριστό της «περιφραγμένο» βιότοπο, μη ερχόμενη έτσι σε συμβιωτική επαφή με την άλλη; Αν, επιδιώκοντας αβασάνιστα εσπευσμένη λύση στο δίλημμα, απαντήσουμε καταφατικά, πολλοί καταστροφικοί πόλεμοι έπονται. Το ολοένα και διογκούμενο πρόβλημα του υπερπληθυσμού – ήδη ορατό στην Ασία – θα φέρει συνασπισμούς τέτοιους, που, από κάποια στιγμή κι έπειτα, θα επέχουν αμιγώς φυλετική χροιά. Το δε μέγεθός τους, θα είναι εκτός και άνω κάθε απαισιόδοξης προσδοκίας.

Η νυν ισχύουσα πρακτική καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Θαλασσοπνίγονται κυριολεκτικά οι Ασιάτες επίδοξοι μετανάστες, προκειμένου να μεταβούν με «σαπιόξυλα» στην Αυστραλία. Γίνονται βορά των ωκεάνιων μεδουσών ή πεθαίνουν εν πλω της πείνας και τις δίψας, γυμνοί κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, δίχως πουθενά και ποτέ γι’ αυτούς να φανεί η στεριά… Σ’ άλλες χώρες, απαγορεύεται αυστηρά η τεκνοποίηση περισσότερων των δύο απογόνων. Και ούτω καθεξής. Με το μίσος τους να βράζει ασίγαστο εναντίον των ομόρων λαών θεωρώντας τους υπεύθυνους, για τον εγκλεισμό τους στους ίδιους τους, τους τόπους.

Συνεπώς, το ερώτημα επιβάλλεται να απαντηθεί αρνητικά και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Όχι, δεν πρέπει να περιορίσουμε τις ανθρώπινες φυλές εντός των τειχών της διαφορετικότητάς τους. Πέρα απ’ το απάνθρωπο και πολιτισμικά απαράδεκτο του εγχειρήματος, είναι και φοβερά επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τη συνόλη επιβίωσή μας ως είδος. Μία, λοιπόν, διέξοδος μάς μένει, ως ανάγκη – και την ανάγκη φιλοτιμία ας ποιούμεθα όσο θέλουμε – να ζήσουμε δίπλα-δίπλα όλοι μαζί οι άνθρωποι, στον μικρό μας πλανήτη. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς ξεχωρισμούς.

Όταν ενστερνιστούμε απόλυτα τις δύο παραπάνω θεμελιώδεις αρχές, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί απ’ τους ιθύνοντες, ορθότερα και με λιγότερες λεκτικές κορώνες. Αρκεί να πιστέψουμε βαθύτατα ότι, πρώτον οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ανεμπόδιστα και στη χώρα μας, και δεύτερον ότι δεν επιτρέπεται να τους απομονώσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνικά ή πραγματικά «γκέτο», αλλά έχουμε υποχρέωση να τους εντάξουμε απόλυτα στις κοινωνίες μας. Και τότε, οι νόμοι θα παίξουν τον ουσιαστικό τους ρόλο, και η αφομοίωση από τις τοπικές κοινωνίες μοιραία θα επέλθει, και εργατικά χέρια θα εξευρεθούν και η γηραιά μας ήπειρος θα πάψει επιτέλους να είναι γηραιά ρέοντας νέο και σφριγηλό αίμα στις φλέβες της.

Ο λαθρομετανάστες, μπορούν κάλλιστα να γίνουν ο σημερινός πληθυσμιακός μας πλούτος, ανεκτίμητη υποθήκη για το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι!