Νέα γρίπη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Όλοι πλέον έχουν λόγο. Για τη γρίπη φυσικά. Έχουν γίνει ειδήμονες, επιστήμονες. Διαβάζουμε τα άρθρα τους στα διάφορα ιστολόγια. Τις ανοησίες τους καλυμμένες με το περίβλημα της γνώσης. Ανακατεύουν ιούς με κάθε τι άσχετο. Τώρα τους πήρε ο πόνος για την ανθρωπότητα. Όλα τα unfinished debates αυτοί πάν’ να λύσουνε. Ευτυχώς, το ανθρώπινο ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατό απ’ όσο νομίζουμε. Το ένστικτο της επιβίωσης. Αυτό γεννά τα παρακάτω ερωτήματα:

1) Γιατί να εμβολιαστώ, αφού είμαι γερός οργανισμός και αντέχω;

2) Γιατί τόση πρεμούρα να εμβολιαστούν πρώτα οι έγκυες; Μήπως έχουμε τέτοια θνησιμότητα που να δικαιολογεί την πρεμούρα αυτή; Κι αν έχουμε, γιατί μάς την αποκρύπτουν;

3) Τι θα πει «ανθρώπινη αλυσίδα ενάντια στον ιό», όταν κι ο πλέον αμαθής γνωρίζει πως καλύτερη ανοσία απ’ τα φυσικά αντισώματα δεν υπάρχει; Και τέτοια αντισώματα αποκτά κανείς μόνο όταν νοσήσει και ιαθεί.

4) Γιατί σπεύδουμε να εμβολιάσουμε τις ευπαθείς ομάδες, δίχως να έχουν προηγηθεί τα ενδεδειγμένα αντιαλεργικά τεστ και δίχως να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο ότι τα άτομα αυτά, σε περίπτωση που προσβληθούν απ’ τον ιό κινδυνεύουν να πεθάνουν ή να πάθουν ανήκεστη βλάβη στην υγεία τους;

5) Γιατί επεκτείνουμε τον εμβολιασμό σε ολόκληρο τον υγιή πληθυσμό και μάλιστα με την ένδειξη του «κατεπείγοντος»;

Ωραία είναι τα λόγια. Ωραίες κι οι διαφημιστικές καμπάνιες που προσκαλούν τον κόσμο να επισκεφτεί τα ιατρεία. Ας μη βιαζόμαστε όμως. Το εμβόλιο είναι αδοκίμαστο και πραγματικά περιέχει ουσίες βλαπτικές για τον άνθρωπο. Ας μη βιαζόμαστε τόσο πολύ. Πρέπει να τεθούν σοβαρά κριτήρια πρώτα. Κριτήρια που να λαμβάνουν υπόψη το ρηθέν: «Το μη χείρον, βέλτιστον». Ειδάλλως, θα συμβεί το: «Των χοίρων χείριστον». Και ουαί στην ανθρωπότητα, τότε…

Σχετικά με το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης

Πολύ συχνά

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Πολύ συχνά, στο δρόμο, οι χριστιανοί,
ποδοπατούν, στο διάβα τους, τους άλλους,
γιατί, καθώς τους νοιάζουν οι ουρανοί,
«οι στολισμένοι μετ’ απείρου κάλλους»,
κι ενώ κοιτάζουν συνεχώς ψηλά,
εκεί όπου, εκ του ασφαλούς, εδρεύει ο θεός τους,
αδυνατούν να δουν στα χαμηλά,
τι κάνει ο δυστυχής ο διπλανός τους.

Αλίμονό του, ποιος βοήθεια αιτεί
κι απλώσει προς εκείνους την παλάμη,
αδιάφορα τον προσπερνούν αυτοί,
λες κι έχουν καβαλήσει το καλάμι,
κάτι φορές, βεβαίως, μπορεί και να
τού ρίξουν, στο πλακόστρωτο, ένα κέρμα,
για να τού πουν με μάτια σκοτεινά:
«Σύρε δουλειά να βρεις! Αυτό ήταν! Τέρμα».

Η δικαιολόγηση των αμαρτιών
κι η σκέψη πως, «είμαι άξιος, πετυχαίνω»,
πηγάζει από συγκρούσεων ψυχικών
χέρσο τοπίο και βομβαρδισμένο.
Δεν φταίνε οι φέροντες… Στις εκκλησιές,
τους έχουν οι ιερείς κατατρομάξει
και πιέζουνε τις ξέχειλες ψυχές,
μα κάποια, κάπως, κάπου, θα πλαντάξει.

Μη μού λες...

Σε σας, αφιερωμένο. G.F.T.!

Το καλύτερο φάρμακο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

"Το καλύτερο φάρμακο για τους φοβισμένους, τους μόνους, τους δυστυχισμενους, είναι να βγουν έξω, κάπου που θα βρεθούν μόνοι με τον ουρανό, τη φύση και το Θεό. Τότε μόνο αισθάνεται κανείς ότι όλα είναι καλά έτσι όπως είναι, κι ότι ο Θεός επιθυμεί να είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μέσα στην απλή ομορφιά της φύσης. Όσο υπάρχουν όλα αυτά - και θα υπάρχουν πάντα - θα υπάρχει παρηγοριά για κάθε λύπη, όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις".

Άννα Φρανκ

(Από το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", εκδόσεις "Νέος Σταθμός", σε μετάφραση της Αγγελικής Μπόμπολη).

Αυτά τα λόγια, προέρχονται από ένα κοριτσάκι, την Άννα Φράνκ, μόλις δεκατεσσάρων χρονών... Και είναι σοφά λόγια. Για ιδέστε αλήθεια, τούτη τη σοφία δεν τη διαθέτουν οι ιερείς σήμερα. Σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν, πόσο μάλλον στην επικρατούσα εδώ, χριστιανική. Οι ιερείς έχουν σαν κύριο μέλημά τους να εμφυσούν κάθε μέρα φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. ("Είσαι αμαρτωλός, σπεύσε να μετανιώσεις"!). Αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την ομορφιά της φύσης (με τον μοναχισμό και τον εκούσιο βασανισμό του σώματος) και των ανθρώπινων συναισθημάτων (με τη συνεχή αποφυγή-καταδίκη του έρωτα).

Ένα δεκατετράχρονο κοριτσάκι τούς βάζει γυαλιά! Τόση είναι η σοφία τους. Και κοιτάξτε ακόμη και τούτο: Στις μέρες μας, στην Ελλάδα, όλοι έχουμε ανάγκη από οικονομική βοήθεια. Η διεθνής κρίση μας ταλαιπώρησε και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την πλειονότητα του λαού μας, αφάνταστα. Μα αντί οι ιερείς να προσφερθούν διαθέτοντας ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας τους για το κοινό καλό, τρέμουν μην αδικηθούν στα ποσοστά της φορολόγησής τους! Βγαίνει ο "άγιος τάδε", τραγόμορφος όπως πάντα και λέει: "Τα φυσικά πρόσωπα φορολογούνται με το ένα τοις χιλίοις, εμείς γιατί να φορολογηθούμε με το τρία"; Κι ύστερα ρωτά ευθαρσώς τους δημοσιογράφους: "Δεν έχω δίκιο";

Όχι, κύριε Τράγε, δεν έχεις δίκιο. Ποιος θα σού βάλει γυαλιά εσένα;

Θέλω να βρω χρόνο να γράψω ακόμη ένα άρθρο για την εκκλησιαστική περιουσία. Θέλω να εξηγήσω στον κόσμο πως η εκκλησία κέκτηται την περιουσία της δια απατηλού τρόπου. Να φωνάξω με όλη τη δύναμή μου ότι ο κόσμος που προσφέρει δωρεές στην εκκλησία, το κάνει για τον φτωχό συνάνθρωπό του κι όχι για την πάχυνση των ιερέων. Και θέλω να εξηγήσω, όσο γίνεται πιο έντονα, πως είναι δόλος μεγάλος και πονηριά να παίρνεις τα χρήματα του κόσμου, όταν δεν τα προσφέρεις κατόπιν, σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Πρέπει να προσαρμοστούν οι νόμοι για να καταδειχτεί η εξώφθαλμη παρανομία. Το έγκλημα! Διότι σε ορισμένες περιπτώσεις πεθαίνουν άκληρα ζευγάρια κι αφήνουν όλη τους την περιουσία στην εκκλησία, ελπίζοντας οι δυστυχείς ότι θα καταλήξει στα χέρια των άπορων και πεινώντων... Ενώ καταλήγει στην κακοδιαχείρηση, στην αδιαφορία, στο φαγοπότι των μαυροκουκουλωμένων δεσποτάδων.

Είδατε τ' αυτοκίνητά τους; Πολύ σπάνια θα δεις παπά να οδηγεί ευτελούς αξίας αυτοκίνητο. Όλοι είναι βολεμένοι μια χαρά.

Αναβάλλω όμως το χρόνο και τη διάθεση να γράψω σε άρθρο τα παραπάνω, επειδή διαβάζω τη σοφή Άννα Φρανκ - έχω φτάσει κάπου στα μισά του ημερολογίου της και δεν ξέρω τη συνέχεια. Ξέρω μόνο ότι κάθε αράδα που διαβάζω με συγκινεί βαθιά... Γι' αυτό και δεν ανανεώνω τα blogs μου, τούτες τις μέρες. Προτιμώ οι αναρτήσεις μου να βγαίνουν απ' την καρδιά μου και ύστερα, δε θέλω πολλούς επισκέπτες-πελάτες. Όταν είχα ένα άλλο blog (ανέστειλα τη λειτουργία του επ' αόριστον), έρχονταν κάθε μέρα εξήντα έως εκατό άνθρωποι. Μια μέρα, ζήτησα να ψηφίσουν για το blog, αν τούς αρέσει... Έβαλα τη δημοσκόπηση, και όλοι κι όλοι ψήφισαν οχτώ-εννιά άτομα. Μεταξύ των οποίων ο αδερφός μου και η γυναίκα του και ένας-δυο φίλοι που εγώ παρακάλεσα να πουν τη γνώμη τους. Τι να το κάνω να έχω πολλούς επισκέπτες; Για να γίνομαι σκλάβος του blog ύστερα; Ας έρθουν λίγοι και με ποιότητα...

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

(Τούτο το blog είναι το αγαπημένο μου, το πιο προσωπικό μου, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας...).

Βαλς

Η γλυκιά και τόσο πρόωρα χαμένη Έβα Κάσσιντι στο πιο ωραίο της βαλς...

Ντόρα - Αντώνης, σημειώσατε άσο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Σαν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί», αναφέρει ένα χιουμοριστικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν – κι έτσι, μ’ αυτή τη φράση, θα ξεκινήσω το άρθρο μου, σήμερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρό παιδί, είχα την τάση να κάνω πολλά αστεία. Και να μιλώ συχνά, «εκεί που δε με σπέρνανε». «Αμετροέπεια» είναι η σωστή λέξη για τη δεύτερη παιδική μου ιδιότητα· ενώ για την πρώτη, «σαχλαμπούρδα»! (Μην την ψάχνετε στο λεξικό· δεν υπάρχει).

Πριν από λίγο καιρό, έχοντας φτάσει πλέον αισίως τα σαράντα και εφτά χρόνια μου, σε μια βάφτιση – παρότι αποφεύγω τις εκκλησίες των χριστιανών, πήγα – συνάντησα έναν θείο μου, τον οποίο από παιδί είχα να δω. «Τι κάνεις, Τάκη μου;» με ρώτησε. (Τάκη με φωνάζανε). «Καλά είμαι θείε μου», απάντησα. Κι αργότερα, εκεί που αστειευόμουν σ’ ένα πηγαδάκι με συγγενείς, δίχως να έχει ακούσει καν τι λέγαμε, πλησίασε κοντά και είπε: «Ε, ο Τάκης θα την πει τη σαχλαμάρα του· δεν μπορεί»!...

Δύσκολο, δύσκολο ν’ αποσείσεις την «ουρά», άμα σού την κολλήσουνε!

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι «αποστάτης». Τελεία και παύλα. Ο κακομοίρης ο γιος του κυρ-Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο συμπαθέστατος Μιλτιάδης, επίσης σέρνει ουρά – για τη σημαία. Εντάξει, κάποτε σφάλανε. Μα πάνε χρόνια… Αμ, η Ντόρα; «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Και καλά να πούμε «παιδεύουσιν» με την έννοια του «εκπαιδεύουσιν». Τότε, «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» και θα σήμαινε πως γίνονται καλύτερα τα παιδιά απ’ τους γονείς τους. Έλα όμως που το «παιδεύουσιν» σημαίνει με τη σύγχρονη έννοια παιδεύουσιν; Κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνωστό τοις πάσι, δεν ήταν άγιος.

Όθεν κι ο Θεός (με την έννοια της ακατάληπτης δύναμης που διέπει τον κόσμο), τον αφήνει να ζει, ώστε κάποια επιτέλους στιγμή να μεταμεληθεί και να κλάψει. Μάς δώρισε καινούργιον εχθρό, εκεί που δεν είχαμε. Οι Ματσεντόνες (Σκοπιανοί), θα μπορούσαν απ’ την αρχή να είχαν τακτοποιηθεί και προς δικό τους, αλλά και προς δικό μας συμφέρον. Και να είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες. Υποτίμησε, υπερεκτίμησε, αγνόησε, το έμπλεξε με κάθε λογής μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ώσπου, για ιδέστε η κατάληξη: Ένας μεγαλοπρεπής, εντελώς ανόητος, αστήρικτος και τα λοιπά, ογκόλιθος…

Δεν καταπίνεται!

Θα μού πείτε: Τα παιδιά τι φταίνε; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα μοιάσει του θείου του, του Γιώργου Σαμαρά, που έκανε τα μύρια όσα ρουσφέτια για να εκλέγεται. Μήτε θα επαναλάβει τα παλιά του λάθη κι ορμέμφυτα. Έχει όλα τα εχέγγυα, τις καλές προοπτικές να φέρει νέον αέρα. Η Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, επίσης! Αν και, ειδικά αυτή, έχει να παλέψει με την πατροπαράδοτη δημαγωγία. Μέσα στο σπίτι της βρίσκεται. Και δεν είναι πια καιρός για δημαγωγούς στη χώρα μας. Ο λαός ωρίμασε θαυμαστά! Έχει ώτα κι ακούει. Μήτε παρασύρεται από άνετες συμπεριφορές, εκλαμπρότατες συνεντεύξεις, debates και μεγαλοστομίες. Ακούει τον Άνθρωπο.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, η Ντόρα να ωριμάσει περισσότερο. Διότι θα εκλεγεί… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα εκλεγεί, και μάλιστα με όποια διαδικασία. Ο Αντώνης θα περιμένει. Κι αν αντέξει, θα γίνει – θυμηθήτε με – στο μέλλον το σωσίβιο, η σωτήρια λέμβος των γαλάζιων-μπλε ναυαγών… Τώρα είναι νωρίς γι’ αυτόν, πολύ νωρίς ακόμα. Η Ντόρα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Το Υπουργείο των Εξωτερικών, τής έδωσε πράγματα που δε φανταζόταν. Έκανε καλό έργο εκεί… Και μέσα της, μα και για τη χώρα. Θα διορθώσει κάποτε άραγε και το λάθος του μπαμπά της; Θα βρει μια λύση που να σέβεται την οντότητα των Σκοπιανών συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα να προωθεί άριστα τις εθνικές μας θέσεις και να αποκαθιστά την πραγματική ιστορική αλήθεια;

Πλέον, όχι ως Υπουργός Εξωτερικών. Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Του σημαντικού τούτου θεσμού της Δημοκρατίας δυτικού-προεδρευομένου τύπου που έχουμε. Αλλά έστω κι ανάπηρη η εν λόγω Δημοκρατία, είναι Δημοκρατία! Κι οφείλουμε να την τηρούμε ως κόρη οφθαλμού (έως της ειρηνικής εφαρμογής του καλύτερου - που υπάρχει και με την εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνεται περαιτέρω κι αναμένει την ώρα του). Αλλιώς, homo hominis lupus για την ταλαιπωρημένη ελληνική πραγματικότητα…

Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται θύμα της πάλαι ποτέ παρορμητικής στάσης του… Ο δε τρίτος των υποψηφίων, ο νομάρχης Ψωμιάδης, αποτελεί πιστό αντίγραφο των ψηφοφόρων του. Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται στους εκλεγμένους της, όπως οι ωκεανοί στον ουρανό μας.

Προσθήκη εκ των υστέρων: Ευτυχώς, το άρθρο αυτό διαψεύστηκε. Για μιαν ακόμα φορά, ο λαός στην χώρα μου απέδειξε πως διαθέτει εκπληκτική ωριμότητα. Κατανίκησε κάθε μηχανισμό, κάθε μηχάνευση και υπερψήφισε τον Αντώνη Σαμαρά για Πρόεδρο του Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.