Θεός: "Δεν είμαι εδώ. Λείπω!"

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Μα, πού χάθηκε, πού αποσύρθηκε ο Θεός; Τον αναζητήσαμε στις πορείες, εκεί που τα «παιδιά» πετούν μολότοφ και φοράνε κουκούλες· τον γυρέψαμε στο επιβλητικό κτίριο που ονομάζουμε Κοινοβούλιο κι οι πολιτικοί μας, νομοθετούν για μένα και για σένα· σκεφτήκαμε ύστερα πως, αφού είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση, μπορεί τελικά να μη βρίσκεται εδώ, αλλά να πήγε στις Βρυξέλλες για να επηρεάσει τους ξένους ηγέτες να βγάλουν άλλες πολύ πιο σημαντικές αποφάσεις… Α, αυτό θα συμβαίνει μάλλον! Διότι, πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι απουσίαζε παντελώς κι απ’ την οδό Σταδίου, τη μέρα – που ήταν νύχτα – της φοβερής πυρκαγιάς;

Στη Μονή Πετράκη, οι Ιερωμένοι συγκεντρώνονται (όπως κάνουν πάντα τις μέρες του Πάσχα τους). Στη Μονή Πετράκη, οι προσευχές πιάνουν πάντα τόπο. Μόνο που όταν βγαίνουν απ’ τα σεπτά τους τα χείλια, χρειάζεσαι μια Πυθία Αρχαίου Μαντείου για να στις εξηγήσει… Κανένας δε θα σε βοηθήσει, όπως και κανένας άλλωστε δε σε βοήθησε ποτέ. Στη Μονή Πετράκη, σαν τύχει και πας να τούς προτείνεις κάποια ιδέα σου για βοήθεια των φτωχών, θα σε ακούσουν αφ’ υψηλού και θα σού εξηγήσουν στο τέλος ότι είναι κακό για τη λογοτεχνία να χρησιμοποιείς πολλές φορές τη λέξη «δεν». Ο ρασοφόρος συνομιλητής σου, ίσως σού πει κι άλλα. Καταλήγοντας πολλές φορές στην ίδια επωδό: «Κατάλαβες, τέκνο μου»;

Κατάλαβα· μην κουράζεστε… Δε θα ξαναγράψω «δεν».

Όταν το σώμα στεγνώνει κι όλο το νερό εξατμίζεται, τότε εξαερώνεται κι ο νους. Ψάχνεις απεγνωσμένα την μπαλκονόπορτα που χάσκει ορθάνοιχτη μόλις μια σπιθαμή μπροστά σου και δεν τη βλέπεις. Η κάμερα αποτυπώνει τη μορφή σου, μες σε βαθιούς καπνούς. Λυγίζεις· γονατίζεις· σωριάζεσαι στο πυρωμένο πάτωμα. Πεθαίνεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Βασανιστικά δευτερόλεπτα… Άραγε τι να σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή; Κι αν σκέφτεσαι, άραγε συγχωρείς; Σίγουρα δε μισείς πάντως (νάτο πάλι το «δεν» - συγχωρέστε με, πάτερ). Εκείνοι που σώθηκαν, ειπώθηκε ότι έτρεξαν και κρύφτηκαν με λυγμούς κι αναφιλητά μες στις αγκαλιές τυχαίων περαστικών…

Οι νόμοι των πολιτικών μας στερούνται ψυχής. Όπως η έρημος, ύδατος. Όπως το σεξ, αγάπης. Όπως οι Ιερωμένοι, Θεού. Ακριβαίνουν τα προϊόντα, φτηναίνουν οι μισθοί. Απλό που ακούγεται! Πίσω όμως απ’ τις κουρτίνες… Πίσω απ’ τις κουρτίνες, χιλιάδες δράματα εκτυλίσσονται καθημερινά. Άνθρωποι μαζεμένοι κουβάρι, κλείνονται στο φτωχόσπιτό τους, μαζί με τους οικείους τους, όλοι μαζί, μια γροθιά… Μια πεινασμένη γροθιά συγκεντρωμένη γύρω από αδειανά πιάτα. Λέει ο πατέρας: «Ποιος θα πει σήμερα την προσευχή»; Η μητέρα δείχνει με τα μάτια την κόρη. «Άννα, πες εσύ»… Κι η Άννα: «Για το φαγητό και τη χαρά, σ’ ευχαριστούμε Θεέ μου»…

«Εγώ», ανέφερε χτες ή προχτές σε μια συνέντευξή της στην τηλεόραση η Λούκα Κατσέλη (η αδερφή της όμορφης ηθοποιού Νόρας, που έπαιξε σε μια πολύ συγκινητική ταινία με τον Σωτήρη Μουστάκα) «έχω υποστεί πολύ άσχημα τις συνέπειες της κρίσης. Σκεφτείτε ότι η οικογένειά μου χάνει απ’ το εισόδημά της περίπου τριάντα χιλιάδες ευρώ το χρόνο! Παρόλα αυτά, θεωρώ απαραίτητα τα μέτρα»… Και λοιπά, και λοιπά… Τι ωραία ταινία, εκείνη που πρωταγωνίστησε η αδερφή της πλάι στον αξέχαστο Μουστάκα… «Ένας νομοταγής πολίτης» ήταν ο τίτλος. Προφητικός τίτλος! Πρέπει όλοι λοιπόν να είμαστε νομοταγείς πολίτες, κυρίες και κύριοι.

Πρέπει πρόθυμα να αποδεχτούμε τα σκληρά μέτρα. Πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι. Και, κυρίως, δεν πρέπει να λέμε «δεν». Είναι κακό για τη λογοτεχνία…