Ο θάνατος της τσιγγάνας

Η Δαναΐδα έγραψε στην επιστολή της:

Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για τους συνανθρώπους τους. Που αφιερώνουν την ζωή τους στο να τους βοηθούν. Αυτή είναι η πραγματική καλοσύνη. Αυτήν να δεις.

Και ξέρεις, μου είναι πολύ δύσκολο αυτό που θα κάνω. Γιατί μόνο εγώ ξέρω πόσο θα ήθελα να έχεις μία ωραία εικόνα για μένα. Όμως δεν το αντέχω. Με θεωρείς καλό άνθρωπο γιατί δεν ξέρεις. Επειδή έγραψα δυο γραμμές λες και έκανα κάτι. Όμως δεν μπορώ. Γι’ αυτό θα σου το πω. Άκουσέ με.

Απ' ότι θυμάμαι εμείς εδώ είχαμε αρκετούς τσιγγάνους. Όλοι όμως τους έλεγαν πλούσιους κλέφτες που δεν ξέρουν τί έχουν και ζητιανεύουν για να βγάλουν κι άλλα. Βέβαια. Λες κι εδώ οι άνθρωποι είναι τόσο τίμιοι. Μόνο να μιλάνε ξέρουν. Κανείς δεν πήγε να δει πού μένουνε. Πώς ζούνε. Παλιότερα τουλάχιστον. Τώρα απλά τους ξεχνούν. Όμως πώς να ξεχάσω εκείνη την γυναίκα. Ήτανε κάθε Κυριακή στην εκκλησία που όλοι εμείς οι ''καλοί χριστιανοί'' πηγαίναμε. Εκείνη όμως καθόταν και ζητούσε μια βοήθεια στα σκαλοπάτια. Και ξέρεις όλοι τί λέγανε; «Α, ο άντρας αυτινής είναι κλέφτης και έχει τόσα σπίτια και αυτή τώρα κάθεται εδώ και παίζει θέατρο κλπ κλπ κλπ». Κι εγώ όμως ήμουν εκεί. Ήμουνα εκεί και είδα με τα μάτια μου τον πάτερ να βγαίνει απ' την εκκλησία και εκείνη να του λέει, «σε παρακαλώ δώσε μου κάτι, έχω να φάω πέντε μέρες». Και ξέρεις τί της απάντησε; «Λυπάμαι μα ξέρεις, τα χρήματα από το παγκάρι προσφέρονται σε ιδρύματα...» και γύρισε και μου έκλεισε το μάτι. Ότι προσπαθούσε να ξεφορτωθεί την ψεύτρα δηλαδή. Και ξέρεις τί σκέφτηκα εγώ; «Μα πώς μπορεί να παίζει τέτοιο θέατρο. Και μάλιστα έξω από το σπίτι του Θεού». Αυτό σκέφτηκα. Κοίταγα τους ανθρώπους των βιβλίων μου, άκουγα την αύρα των δέντρων, τις φωνές των ζώων και δεν είδα τον πόνο της. Δεν είδα ότι έλεγε την αλήθεια. Και ξέρεις τί έκανα λοιπόν; εγώ η καλή χριστιανή; εγώ η δούλη του Θεού; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ούτε το κομμάτι άρτο που κρατούσα δεν της έδωσα. Έκλαιγα και αγαπούσα τον Χριστό και δεν έκανα τίποτα για εκείνη. Το καταλαβαίνεις; Το συνειδητοποιείς; Κι ύστερα πέθανε. Και ξέρεις τί είπαν πάλι όλοι; «Αχ την καημένη, μα να μην το ξέρουμε...». Μα πώς δεν το ξέραμε, μου λες; Αυτή ήταν εκεί κάθε Κυριακή. Κάθε που πηγαίναμε να παρηγορηθούμε. Αυτή καθόταν στα σκαλιά και μας παρακάλαγε. Άπλωνε το χέρι και ζητούσε την βοήθειά μας. Και μεις δεν την πιστεύαμε. Την αφήσαμε να πεθάνει. Όλοι. Όλοι μας. Μαζί κι εγώ. εγώ ο τόσο καλός άνθρωπος, εγώ το τέρας της καλοσύνης.

αυτή είμαι.
Θαύμασε με λοιπόν. Χειροκρότησε με.
Μόνο αν μπορείς μη μου μιλήσεις πολύ σκληρά.
σε παρακαλώ.
αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.
συγνώμη

Δαναΐδα της βροχής

Ο Παναγιώτης Τουμάσης απάντησε:

Αν νομίζεις ότι ξεχωρίζεις, επειδή έσπασες το κατεστημένο, κι έχεις βρει τα αληθινά σου συναισθήματα, τότε να ξέρεις ότι όλοι οι άνθρωποι - σε κάποιες έστω σπάνιες (για ορισμένους) στιγμές τους - σπάνε κάποτε τα κατεστημένα... Αλλά δεν παραμένουν εκεί. Μόλις ξεσκεπαστούν απ' την κουβέρτα που τους τυλίγει, νιώθουν κρύο και παγωνιά, και ξανασκεπάζονται τρομαγμένοι! Εσύ, προτιμάς να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Δεν πράττεις απλά το σωστό. Πράττεις το άριστο.

Και, απ' τα λίγα που έχουμε κουβεντιάσει, καταλαβαίνω πως δεν γουστάρεις καθόλου τις κουβέρτες του ψέματος. Σε όλα τούτα, προσπαθώ να σού μοιάζω.

Εγώ, ως άθρησκος, δηλαδή ως άνθρωπος που δεν δέχτηκα κανένα παραμύθι, εξακολουθώ να πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού, με την έννοια της ανώτατης δύναμης που τα δημιούργησε όλα - και αυτά που βλέπουμε και αυτά που όχι... Μόνο που, ως άθρησκος, βλέπω τους ιερείς ακριβώς όπως είναι: Γελοία ανθρωπάκια, φοβισμένα, τα οποία πασχίζουν να μεταδώσουν το φόβο τον δικό τους στο "ποίμνιό" τους - και με την λέξη "ποίμνιο" μπορείς να δεις καθαρά πώς βλέπουν τον συνάνθρωπό τους. Σαν αγέλη... Σαν βοσκή... Και ποτέ, καλύτερό τους. Ποτέ, σημαντικό. Πάντα ενταγμένο μέσα στο μεγάλο Ψέμα που διέπει τη δική τους ζωή...

Οι ιερείς, έχουν κι αυτοί τις στιγμές που θα ξεκουκουλωθούν απ' την κουβέρτα. Αυτές οι στιγμές, τούς κάνουν ζημιά! Όσο μικρές κι αν είναι, όσο λίγο κι αν διαρκέσουν... Όταν ξανακουκουλωθούν το Ψέμα τους, έχουν ήδη αποκτήσει ψυχικές συγκρούσεις (πρόκειται για όρο της Ψυχολογίας) ικανές για εξάρσεις απίστευτες! Έχω δει παπά να είναι επιδειξίας! Τόσο απωθημένος έρωτας, να ξεσπά και να βγαίνει έτσι! Στην Καθολική Εκκλησία, οι παπάδες βίαζαν τα ανήμπορα να προστατευτούν παιδάκια! Μιλάμε για απίστευτα πράγματα, που μόνο με τη λογική αν λειτουργούσε ακόμη και το χειρότερο κτήνος δεν θα το έκανε αυτό...

Εσύ, τι θα μπορούσες να κάνεις, σ' εκείνη την περίπτωση; Να τον τραβήξεις από τα γένια ίσως; (Τού άξιζε αυτό). Θα σε πήγαινε στα δικαστήρια και όχι μόνο θα πλήρωνες πρόστιμο, μα θα σού έλεγε κιόλας το εκφοβιστικό ρητό: "Όστις υβρίζει τον ιερέα του Θεού του Υψίστου και δεν τον αγαπά και δεν τον ευλαβείται ως Πανάγιον του Θεού Υπηρέτην, θέλη δώση φρικτήν απολογίαν την ημέραν της Κρίσεως"... Βλέπεις λοιπόν πώς θα σε κατατρόμαζε για όλη την υπόλοιπη ζωή σου;

Και θα το κατάφερνε αυτό, γιατί απ' ό,τι μού λες, κρατούσες στα χέρια σου άρτον. Που σημαίνει ότι λίγο-πολύ, μάλλον πιστεύεις αυτή τη θρησκεία... Μα, κάνε μια βόλτα με το αεροπλάνο και πέτα πάνω απ' όλη τη γη. Θα δεις τον Βούδδα, θα δεις τη Θεά των Λουλουδιών που είναι μισή γυναίκα και μισή λουλούδι, θα δεις Πνεύματα, θα δεις τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ, θα δεις μια πέτρα μετεωρίτη που κάποτε έπεσε στη γη, τώρα να την προσκυνούν εκατομμύρια πιστών... Θα δεις τον ιερό ποταμό των Ινδών, όπου εκεί ξεπλένουν τις αμαρτίες τους. Θα δεις πλείστα όσα. Και σκέψου, αν είχες κατά σύμπτωση γεννηθεί εκεί; Κι εσύ δεν θα τα πίστευες αυτά;

Ξέρεις αλήθεια πόσα δεινά περνούσαν, μέχρι πριν λίγα χρόνια μάλιστα στη χώρα μας, οι άνθρωποί που τόλμησαν να δηλώσουν την αθεΐα τους; Αν ένας δεν ήθελε να βαφτίσει το παιδί του, γινόταν απόβλητος της κοινωνίας! Αν ένας δήλωνε άθρησκος, αφοριζόταν και γινόταν και τελετουργικό ανάθεμα (τελετουργικό της Εκκλησίας, (που υπάρχει ακόμα) όπου δια λιθοβολισμού φονεύεις ένα ομοίωμα του αμαρτωλού, ενώπιον συγκεντρωμένων πιστών!). Τα έχω γράψει όλα αυτά σ' ένα άλλο ιστολόγιό μου, το http://godfairytales.blogspot.com. Είναι το αγαπημένο μου, God Fairy Tales!, άσχετα που δεν το ενημερώνω συχνά...

Εκτιμώ πολύ αυτά που μού εκμυστηρεύτηκες... Είναι κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικά από αυτά που κι ο ίδιος ο προκαθήμενος της εδώ Εκκλησίας θα μπορούσε ποτέ να μού πει. Δεν μού είπες για καμία μάνα που γέννησε το παιδί του θεού... Μού είπες για μία μάνα που πεθαίνει - που πέθανε τελικά. Ήταν αγία. Δεν δίνω πεντάρα τσακιστή για τους αγίους της Εκκλησίας. Όμως, στο σπίτι μου, θα μπορούσα να βάλω μια φωτογραφία αυτής της γυναίκας και κάθε στιγμή να την κοιτάζω και να της μιλώ. Να τής λέω αυτά τα λόγια που είχε ανάγκη ν' ακούσει όσο ζούσε. Να ξεγελαστεί πως ζει, να ξεγελαστώ κι εγώ πως ζει, πως όλα είναι σαν και πρώτα, πως αυτή έχει εμένα κι εγώ αυτή...

Ξέρεις, τι θα κάνουμε τώρα, Δαναΐδα; Την δική σου επιστολή, μαζί με την δική μου απάντηση, θα τα αναρτήσω στο God Fairy Tales. Έτσι, χωρίς διορθώσεις, όπως βγήκαν τα λόγια από σένα κι από μένα. Παίρνω το θάρρος και προβαίνω στην ανάρτηση τώρα. Με την σημείωση ότι δεν διορθώνω τίποτα. Όλα τα ορθογραφικά λάθη ας μείνουν... Θέλω αυτές τις γραμμές να τις διαβάσουν όλοι...