Ιερά Εξέταση

Γράφει ο Μάρκος Κ. Κουλούρης

Το πιο μεγάλο αμάρτημα, που διέπραξε ο χριστιανισμός εναντίον της ανθρωπότητας, ήταν τα κακουργήματα της ιεράς Εξέτασης, ιδίως στα μαύρα χρόνια του επάρατου Μεσαίωνα. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν πολλοί μεταξύ των χριστιανών, που δεν έτυχε να έχουν έστω και ακούσει το όνομα «Ιερά Εξέταση». Όμως στην πραγματικότητα, πόσοι μεταξύ αυτών, γνωρίζουν τα έργα και τις ημέρες της φοβερής αυτής οργάνωσης, που για έξι ολόκληρους αιώνες (1174-1820), ντρόπιασε τον λόγο του Θεού κι εξευτέλισε την τιμή, την υπόληψη και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου;

Τον 12ον αιώνα, ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄, κήρυξε αμείλικτο διωγμό, εναντίον των αιρετικών και των απίστων, «αφού και οι άπιστοι λογίζονταν αιρετικοί». Αιρετικοί θεωρούνταν όλοι όσοι επέλεγαν να διαφοροποιούνται απ’ τους κανόνες της εκκλησίας (αιρετικός, ο επιλέγων). «Όσον επικίνδυνα είναι τα μικρόβια για τον οργανισμό, τόσον επικίνδυνοι είναι και οι αιρετικοί για την εκκλησία». Η μη δίωξη των αιρετικών ήταν έγκλημα και όποιος θεωρείτο ένοχος για το έγκλημα αυτό, ήταν ο ίδιος αιρετικός.

Ψυχή της Ιεράς Εξέτασης ήταν τα ιερά Τάγματα: Φραγκισκανών, Δομινικανών, Ιησουϊτών, Ιωαννιτών καθώς και πολλές άλλες καλογερίστικές θρησκόληπτες οργανώσεις, που πίστευαν ότι ο Θεός είναι αμείλικτος τιμωρός κι εκδικείται, με τον πιο σαδιστικό τρόπο, όλους όσους έχουν το θράσος να τον αποφεύγουν, να μην τον υπηρετούν πιστά σύμφωνα με τις εντολές του, απολαμβάνοντας την εκδίκηση. Οι ταγματασφαλίτες αυτοί των αγίων τούτων ταγμάτων, τους οποίους έθρεφε ο λαός από το υστέρημά του για την δόξα του Θεού, στην πραγματικότητα ήταν τόσο αδίστακτοι κακοποιοί και δήμιοι, που και η θέα τους, προκαλούσε φόβο τρόμο κι αηδία.

Ακόμα και σήμερα, προκειμένου να περιγράψουμε βασανισμούς και βαρβαρότητες, αναφέρουμε την Ιερά Εξέταση και τους Ιεροεξεταστές. Οι ταγματασφαλίτες αυτοί, εν είδη SS της Gestapo, με πολύ πιο μεγάλο ζήλο, στην εκτέλεση του καθήκοντός τους προς τον Ύψιστο, ήταν τα εκτελεστικά όργανα, της τρομερής αυτής, κατά τ’ άλλα άγιας Οργάνωσης. «Ω, τι ευλογία», έλεγαν, «είναι να πεθάνεις για τη χάρη του Θεού!».

Όταν ο Arno Abbes, κατάσφαζε 20 χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στην πόλη Mpezie και τον ρώτησαν, το πώς ήξερε ότι, όλοι αυτοί ήταν αιρετικοί, είπε κυνικά: «Είμαι σίγουρος, ότι ο Θεός γνωρίζει τους δικούς του και θα τους ξεχωρίσει». Όσοι έπεφταν στην δυσμένεια, αφορίζονταν, ήταν αιρετικοί, δεν μπορούσαν να κατέχουν δημόσιες θέσεις, δεν είχαν αστικά δικαιώματα και κανένας δεν επιτρέπονταν να τους βοηθήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Επινοητής, αναμορφωτής και νομοθέτης της Ιεράς αυτής Εξέτασης, ήταν ο διαβόητος Θωμάς Τορκεμάδα, που γεννήθηκε το 1420. Έγραψε τα 28 άρθρα (νόμους), γύρο από τα οποία δούλευαν, με απαράμιλλο ζήλο κι ενθουσιασμό, οι ιεροεξεταστές, με άριστα αποτελέσματα στο βασανισμό της ανθρώπινης σάρκας. Δημιούργησε τα περίφημα «auto defe», πράξεις πίστης και τα sanbenito, τα ενδύματα ντροπής, τα οποία ήταν μαύρα τετράγωνα υφάσματα από σακί, με μια τρύπα στη μέση, για το κεφάλι κι έφεραν πράσινους σταυρούς, μπρός και πίσω καθώς και τις κόκκινες φλόγες της κόλασης. Ήταν αναγκασμένοι να τα φορούν οι αιρετικοί, όπως φορούσαν το αστέρι του Δαβίδ οι Εβραίοι στην ναζιστική Γερμανία του.

Τα στάδια, οι μέθοδοι και τα εργαλεία με τις μηχανές του βασανισμού, ήταν πολλά και διάφορα, άμα και σατανικής εμπνεύσεως. Το περίφημο αχλάδι, ήταν ένα μεταλλικό εργαλείο, σε σχήμα αχλαδιού, που στην ουρά είχε βίδες και με τον κατάλληλο χειρισμό μεγάλωνε ο όγκος του ανάλογα με την όρεξη του βασανιστή. Ήταν το τρομερό εργαλείο με το οποίον φίμωναν τους υπόπτους για αίρεση, που όταν παραβίαζαν την είσοδο του σπιτιού τους κατά την διάρκεια της νύχτας, πάραυτα τοποθετείτο στο στόμα του θύματος, μεγάλωνε και τέντωνε τις μασέλες και τα σαγόνια του θύματος, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η σιωπή και ν’ αποφεύγεται ο θόρυβος από τις οιμωγές και τα κλάματα της οικογένειας.

Μεγάλη ήταν και η χρήση της οδοντωτής ράβδου, που χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας. Το ξύρισμα με την φωτιά, αντί για ξυράφι, σου ’βαζαν φωτιά στα γένια. Η Ισπανική καρέκλα, όπου το θύμα δένονταν, πιστάγκωνα και του ακρωτηρίαζαν τα πάνω και τα κάτω άκρα (έκοβαν τα δάχτυλα). Το τσουβάλι όπου σάκιαζαν το θύμα, έδεναν το στόμιό του και το έριχναν στο νερό.

Το πιο φρικτό ήταν το μαρτύριο του νερού. Ξάπλωναν τον δύστυχο δήθεν αιρετικό στο έδαφος, του άνοιγαν το στόμα και το κρατούσαν ανοιχτό με τσιμπίδες, έδεναν ένα σπάγκο σ’ ένα κομμάτι πανί, βούλωναν τα ρουθούνια με ξύλο, τοποθετούσαν το πανί στο ανοιχτό στόμα κι έριχναν κουβάδες νερό. Το πανί κατέβαινε στο στομάχι και το θύμα σπάραζε από ασφυξία. Πριν πνιγεί για τα καλά, τραβούσαν το πανί και ξανάρχιζαν απ’ την αρχή.

Ανυψωτική μηχανή που τραβούσε το σώμα απ’ τα χέρια, ενώ τα πόδια ήταν δεμένα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να εξαρθρώνεται ο σκελετός του σώματος και να επιμηκύνεται, ανάλογα με την όρεξη και τα καπρίτσια των δημίων ιεροεξεταστών, που είχαν εκπαιδευτεί καταλλήλως ώστε να παραμένουν ασυγκίνητοι και σκληροί σαν πέτρα. Φοβερό ήταν και το μηχάνημα του λεπιδοφόρου τροχού, που έκανε φέτες και κιμά τις σάρκες.

Το πιο σατανικό ήταν το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, που ήταν εφοδιασμένο με μοχλούς που ενεργούσαν σαν χέρια. Έβαζαν κοντά το θύμα, ενεργοποιούσαν τους μοχλούς και τ’ άγια χέρια της Παρθένου Μαρίας, έκαναν τόπι στο ξύλο τον αιρετικό, παίρνοντας όση εκδίκηση ήθελε, για την απιστία εναντίον της.

Μεταξύ πολλών ακόμα άλλων, ήταν και η τείχιση. Στα υπόγεια των εκκλησιών, καθώς και σε άλλα θρησκευτικά οικοδομικά συγκροτήματα, χώριζαν με τοίχους, μικρά δωμάτια, που μόλις χωρούσαν 5-6 άτομα όρθια, κι έκτιζαν την πόρτα το μόνο άνοιγμα του σκοτεινού εκείνου χώρου. Σε πολλές τέτοιες τειχίσεις, βρέθηκαν οι σκελετοί και σε μερικές περιπτώσεις, γυναικείοι που κρατούσαν στην αγκαλιά τους μωρά. Ο Λουδοβίκος Α΄ Παράμο, δήλωνε ότι, «ο Θεός, ήταν ο μέγας Ιεροεξεταστής, όταν τιμωρούσε τους Πρωτόπλαστους, διώχνοντάς τους από τον Παράδεισό Του».

Άλλος μεγάλος ιεροεξεταστής, εδώ στη γη ήταν ο σκευωρός κατασκευαστής, της μοχθηρής αποκάλυψης Ιωάννης. «Εάν ΜΗ τις μείνει εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη και συνάγουσιν αυτό και εις πυρ βάλλουσι και καίεται» (Ευαγ. Ιωάν. Ιε – 6).

Σατανικό, επίσης, ήταν και το σύστημα, ενοχοποιήσεων. Συλλάμβαναν αθώα μικρά παιδιά, τα οποία οδηγούσαν σε σκοτεινά δωμάτια, τους έδειχναν τα εργαλεία των βασανιστηρίων, τα φοβέριζαν και τα ανάγκαζαν να ενοχοποιήσουν τους γονείς τους, τους συγγενείς τους κι όποιον άλλον γνώριζαν. Μεταξύ των ανύποπτων πολιτών, εισχωρούσαν πράκτορες, δήθεν αιρετικοί που προσπαθούσαν με κάθε δόλιο τρόπο να βρουν, έστω και κάτι ασήμαντο εναντίον τις εκκλησίας, που ήταν αρκετό για ενοχοποίηση. Η Ελβίρα ντε Κόντε, σύζυγος συμβολαιογράφου, ενοχοποιήθηκε από κάποιο παιδί της, ότι άλλαζε καθαρά ρούχα το Σάββατο και ότι δεν έτρωγε χοιρινό κρέας. Θεωρήθηκε αιρετική και κάηκε ζωντανή. Οι ενοχοποιημένοι αναγκάζοντο να ενοχοποιήσουν άλλους και οι ιεροεξεταστές δούλευαν υπερωρίες, για να προλαβαίνουν.

«Έλα, πες μου τι γνωρίζεις για τους ανθρώπους αυτούς; Αποκάλυψέ μου μια καλή περίπτωση που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους και εις αντάλλαγμα θα δεχθείς άφεση αμαρτιών». Από φόβο, οι ανακρινόμενοι, αν δεν είχαν πραγματικές πληροφορίες, τις κατασκεύαζαν και αθώοι μαρτυρούσαν και καίγονταν χωρίς διάκριση. Εάν κανείς ενοχοποιείτο μετά θάνατο, τον ξέθαβαν κι έκαιγαν ό,τι είχε απομείνει απ’ το κορμί του. Όταν κάποιος ενοχοποιείτο, αυτομάτως εδημεύετο η περιουσία του. Η ενέργεια αυτή ήταν τάχα δικαιολογημένη, γιατί αντιστοιχούσε με τον χαμένο κήπο του παραδείσου, για τους πρωτόπλαστους, που ο Θεός δεν τιμώρησε μόνον τους αιτίους, αλλά και τους απογόνους τους.

Μακάβριο ήταν και το θέαμα καθώς και ο τόπος των εκτελέσεων, που άρχιζαν με το πρώτο φως της ημέρας και τελείωναν αργά το βράδυ. Μετά την θρησκευτική τελετουργία στον ναό, ξεκινούσε η πομπή των μελλοθανάτων. Προπορεύοντο οι μελλοθάνατοι γυμνοί, γυναίκες κι άντρες κρατώντας πράσινα κεριά. Ακολουθούσαν τα λείψανα των αιρετικών που είχαν πεθάνει. Αριστερά και δεξιά, φρουροί. Πίσω, ακολουθούσαν τα λάβαρα με την σημαία της Ιεράς Εξέτασης, που ήταν ζωγραφισμένοι πράσινοι σταυροί, καθώς κι ένα αργυρό κουβούκλιο, με την θεία κοινωνία και πιο πίσω, άλλα λάβαρα με τα σήματα του Πάπα, του Φρειδερίκου και της Ισαβέλλας.

Ο τόπος που θα άναβαν οι φωτιές, λέγονταν quemadero, στον οποίον ήταν τοποθετημένοι πάσσαλοι και, στις βάσεις τους, είχαν τοποθετηθεί δεμάτια ξύλα. Δίπλα, είχαν τοποθετηθεί εξέδρες, που στην πρώτη κάθονταν οι κατάδικοι και τα πτώματα των πεθαμένων αιρετικών, έτσι ώστε να τους βλέπει το πλήθος, που έπρεπε να τους γιουχαΐζει, δείχνοντας στους Ιεροεξεταστές πόσο καλοί χριστιανοί ήταν οι ίδιοι.

Μετά τον όρκο τον οποίον επαναλάμβανε το πλήθος, δίνονταν το σύνθημα στους δημίους, για την εκτέλεση. Παρακαλούντο δε οι δήμιοι, να προσέχουν, ώστε να μη χύνεται αίμα, διότι ήταν δήθεν αμαρτία. Ήταν σίγουροι οι Ιεροεξεταστές ότι έκαναν το καθήκον τους, σώζοντας τις ψυχές, ενώ συγχρόνως ελυπούντο, που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για το σώμα. Τα θύματα, μετά σπαραγμών, εδένοντο στους πασσάλους και παρευθύς άναβαν τα ξύλα. Έτσι, εν μέσω φρίκης και ουρλιαχτών, έβγαιναν οι ψυχές των αιρετικών. Ο χώρος γέμιζε από την δυσωδία των εκταφέντων πτωμάτων, την τσίκνα, τις καμένες σάρκες, τους πυκνούς αποπνικτικούς καπνούς και τα αποκαΐδια από τα ξύλα και τα κόκκαλα.

Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις ευσπλαχνίας, εκ μέρους των Ιεροεξεταστών, που λόγω της ειλικρινούς μετάνοιας, πριν από το άναμμα της φωτιάς, στραγγαλίζονταν τα θύματα, για να μην υποφέρουν καιγόμενα. Ας μην νομίζει λοιπόν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της χριστιανοσύνης ότι, ο χριστιανισμός διεδόθη κι επικράτησε, δια μέσου της αγάπης και της επέμβασης του αγίου πνεύματος, αλλά επεβλήθη δια μέσου βίας, δόλου και εγκλήματος. Το αποτέλεσμα είχε σημασία και όχι οι τρόποι που θα επιτυγχάνετο, αφού και ο σκοπός ως συνήθως με τις θρησκείες, αγιάζει τα μέσα.

(Από το βιβλίο, "Μάρκος Κ. Κουλούρης: Γυμνές Αλήθειες - Ελεύθερες Σκέψεις"). G.F.T.